Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Εξελίχθηκαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα αυτό το δεύτερο κάπως τροπικό Σαββατοκύριακο του Ιουνίου. Η μισή Ιερά Σύνοδος, μπόλικοι άνδρες γυναικολόγοι, κυβερνητικά στελέχη ακροδεξιάς απόχρωσης όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, τύποι βγαλμένοι από το τηλεοπτικό σύμπαν του Survivor, ένας συρφετός κατά πλειοψηφία ανδρών αποφάσισαν να διοργανώσουν το «1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας», να ασχοληθούν δηλαδή με τις μήτρες, τα σώματα, τα δικαιώματα, τις επιθυμίες των γυναικών. Σχεδόν χωρίς αυτές. Τους φαίνονταν μάλλον περιττές. Έφτιαξαν ένα βαθιά προσβλητικό και μισογύνικο σποτ για να το προωθήσουν, σκιαγραφώντας ως «αποτυχημένες», «δυστυχισμένες» και υπόρρητα «ένοχες» τις γυναίκες που έχουν κλείσει τα 40 χωρίς να έχουν τεκνοποιήσει. Η αντίδραση ήταν ακαριαία, αυθόρμητη και μαζικότατη με αποτέλεσμα μέσα σε κάμποσες ώρες ο ένας μετά τον άλλον από τους φορείς που πλαισίωναν το συνέδριο να δηλώσουν ότι αποσύρονται. Η Προεδρία της Δημοκρατίας, η Γενική Γραμματεία Δημογραφικής, Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, η ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Και αξίζει ένα μπράβο στην Καίτη Γαρμπή που με παρρησία έκανε την αρχή.
Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι φορείς εξαπατήθηκαν ή όχι, αν είχαν υπόψη τους ότι στήριζαν ένα εγχώριο και καθόλου fiction όραμα αντλημένο από το Handmaid’s Tale και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά το σάλο που ξέσπασε, συνειδητοποιώντας ότι ο φεμινιστικός λόγος πλέον έχει δύναμη και ακούγεται. Ούτε ακριβώς με ενδιαφέρει να εισέλθω σε μια συζήτηση εικασιών και περιπτωσιολογίας. Με χαροποιεί που το συνέδριο ξηλώνεται άλλα ο στόχος παραμένει να ακυρωθεί. Να μη μείνει ούτε σκέψη από αυτήν την υπερσυντηρητική και οπισθοδρομική σύναξη. Οι τέσσερις άνδρες γυναικολόγοι – μέλη της οργανωτικής επιτροπής έβγαλαν ανακοίνωση με την οποία ισχυρίζονται ότι «παρερμηνεύτηκαν» οι προθέσεις τους, εμπαίζοντας τη νοημοσύνη μας και τις αντιληπτικές μας ικανότητες. Τίποτα δεν παρερμηνεύτηκε. Το συνέδριο είναι βγαλμένο από τα σπλάχνα της alt right που επιδιώκει διεθνώς μια πατριαρχική επίθεση μεγάλης έντασης στα δικαιώματα των γυναικών με άξονα την επανεγγραφή της θηλυκότητας στην παραδοσιακότητα του γυναικείου ρόλου, αυστηρά και άκαμπτα συνδεδεμένη με τη μητρότητα.
Δεν πρόκειται περί αστοχίας, κι ούτε είναι η πρώτη φορά που εκδηλώνονται τέτοιες τάσεις. Από τη μετεξέλιξη της Γενικής Γραμματείας Ισότητας σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής, Οικογενειακής Πολιτικής, μέχρι τις πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενες σκοταδιστικές καμπάνιες υπέρ «του αγέννητου παιδιού», την επαναφορά της ρητορικής περί δημογραφικού προβλήματος και εσχάτως το νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια γίνεται σαφές πως σχηματίζεται μπροστά μας μια ζοφερή συμμαχία από θρησκευτικούς και πολιτικούς κύκλους σε αγαστή συνεργασία με το καθηγητικό ιατρικό κατεστημένο, η οποία επιδιώκει τη σύσφιξη και περιφρούρηση του μοντέλου της ετεροκανονιστικής πυρηνικής οικογένειας, τη συντριβή του φεμινιστικού και ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος και την αναγωγή της μητρότητας σε εθνοχριστιανικό καθήκον αμπαλαρισμένο με τις κορδέλες του «φυσικού προορισμού» και της «προσωπικής ολοκλήρωσης». Σε μια εποχή που οι φεμινισμοί είναι ορατότεροι και ισχυρότεροι από ποτέ, που καθημερινά γίνονται μικρά και μεγάλα βήματα γυναικείας χειραφέτησης, που ραγίζουν κρίκοι της πατριαρχικής αλυσίδας, οι δυνάμεις που ορκίζονται στο τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» νοσταλγούν και μεθοδεύουν την επιστροφή στους πιο βαλτώδεις τόπους της ιστορίας, εκεί που ήμασταν μόνο παιδομηχανές, σημαδεμένες από το «προπατορικό αμάρτημα» και ακούσια ταγμένες στους σκοπούς της φυλής, του έθνους και του αίματος.
Δεν θα γυρίσουμε εκεί. Αυτοί «παρερμήνευσαν» ή για την ακρίβεια υποτίμησαν το θυμό των γυναικών για τους αιώνες καταπίεσης, που μιλούν για εμάς χωρίς εμάς, που παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές, που γαντζώνουν την ύπαρξη μας σε στερεότυπα, νουθεσίες και καταναγκασμούς. Να μιλήσουμε εμείς για εμάς. Γι’ αυτά τα «πότε θα κάνεις ένα παιδάκι» και «άντε τα χρόνια περνάνε» που στοίχειωσαν με στρες την καθημερινότητα μας, για τα βλέμματα περιφρόνησης, χλευασμού ή οίκτου που δέχεται μια γυναίκα αν δε θέλει να αποκτήσει παιδί, για τις γιαγιάδες μας που αναγκάστηκαν να γεννήσουν από τα 18 χωρίς καν να προλάβουν να γνωρίσουν τον κόσμο και μαράζωσαν, για όλες αυτές που δεν είχαν πρόσβαση σε ασφαλή και δωρεάν έκτρωση και κινδύνευσαν ή υποχρεώθηκαν να ακυρώσουν τη βούληση τους, για τις γυναίκες που βίωσαν επώδυνα την εγκυμοσύνη ή τη μητρότητα και ντρέπονται να το ομολογήσουν μη και χαλάσουν το εξιδανικευμένο αφήγημα, για τις ερωτήσεις «αν σκοπεύεις να μείνεις έγκυος» που σου κάνουν σε κάθε συνέντευξη για δουλειά αν είσαι άνω των 30, για τις γυναίκες σε εγκυμοσύνη που απολύθηκαν, για τις single mothers με χαμηλό εισόδημα που δεν έχουν κανένα στήριγμα και περνούν τη μισή τους ζωή εξουθενωμένες, για τα δυσβάσταχτα κόστη και την απίστευτη ψυχοσυναισθηματική ταλαιπωρία της εξωσωματικής, για τις μεγάλες αναμονές και τη γραφειοκρατία της παιδοθεσίας, για την αόρατη και θεσμικά απροστάτευτη ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητα, για τις κακοποιημένες γυναίκες με παιδιά που βρίσκονται σε δεινότερη θέση μετά το νόμο Τσιάρα, για την ισχνότητα των κοινοτικών δομών υποστήριξης και τη λειψή νομοθεσία. Για τη βαθιά υποκρισία της ηθικοπλαστικής τους κατήχησης.
Δε θα λογοδοτήσουμε άλλο σε καμία χριστιανική ονείρωξη, σε κανένα δημογραφικό ζήτημα. Όσοι κόπτονται γι’ αυτό μπορούν να άρουν τους ρατσιστικούς και εθνοφυλετικούς αποκλεισμούς από τις διαδικασίες της ιθαγένειας και να δρομολογήσουν ενταξιακές πολιτικές για τους χιλιάδες ανθρώπους που ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, να διαμορφώσουν θεσμικές δυνατότητες παιδοθεσίας για ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια, να στηρίξουν οικονομικά/εργασιακά/κοινωνικά όσες θηλυκότητες επιθυμούν να μεγαλώσουν παιδιά, να ελέγξουν επιτέλους την τεράστια βιομηχανία των εξωσωματικών ώστε να είναι προσιτή και ασφαλής αυτή η προοπτική για όσες γυναίκες ενδιαφέρονται.
Λογοδοτούμε μόνο στις δικές μας ανάγκες. Είτε θέλουμε, είτε δε θέλουμε να έχουμε παιδιά, σε όποια ηλικία θέλουμε, με όποιον τρόπο θέλουμε και σε όποιες μορφές οικογένειας θέλουμε. Όχι άλλη σεξιστική, εθνική, χριστιανική, κοινωνική, ιατρική βία πάνω μας. My body, my rights. Τίποτα λιγότερο.
