«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!»
«Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό… Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…». Η τότε άγνωστη [γυναικεία] φωνή ανήκει στην μετέπειτα πολιτικό της Αριστεράς [και σημερινή επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τοποθετημένη επί ΠαΣοΚ], Μαρία Δαμανάκη.
17 Νοεμβρίου 1973, ώρα 2 πρωινή.
Τα τανκ πλησιάζουν το Πολυτεχνείο. Εκείνη τη νύχτα ένας νεαρός ονόματι Κώστας Λαλιώτης και μετέπειτα υπουργός του ΠαΣοΚ, μπαίνει μπροστά στο άρμα και καθυστερεί την εισβολή του στο εκπαιδευτικό συγκρότημα.
«Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέλφια, μη μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας» φωνάζει ο μετέπειτα δημοσιογράφος του Έθνους, τραπεζικός υπάλληλος και παραγωγός εκπομπών, Δημήτρης Παπαχρήστος και συνεχίζει με την απαγγελία του εθνικού ύμνου.
17 Νοεμβρίου 1973, ώρα 2:58 πρωινή.
Το τανκ γκρεμίζει τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου. Στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Οι φοιτητές προσπαθούν να φύγουν, αλλά δέχονται άγριες επιθέσεις. Πολλοί φαντάροι προστατεύουν και βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν. Πολλοί συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην Ε.Σ.Α. [Στρατιωτική Αστυνομία]. Οι οδομαχίες συνεχίζονται γύρω από το Πολυτεχνείο μέχρι το πρωί.
Τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες μετά, η Μεταπολίτευση είναι μια ανάμνηση και οι άνθρωποί της δυστυχώς ανίκανοι να μεταδώσουν νέα «μηνύματα». Η «μετάφραση» τούς μπέρδεψε, η εξουσία είναι γλυκιά η άτιμη και ή οδός Στουρνάρη (αλλά και οι γύρω δρόμοι με τα όμορα Εξάρχεια) κατέληξε όλα αυτά τα χρόνια πεδίο μάχης πάσης φύσεως αντιεξουσιαστών (όταν δεν παρουσιάζει τη θλιβερή εικόνα με τους εξουδετερωμένους από τη πρέζα και την απόγνωση ανθρώπινων ερειπίων).
Είναι η παρακμή, η φυσική κατάληξη των «Ονείρων» της (εκάστοτε) Νεολαίας; O εκφυλισμός των ιδεών, είναι το «ιδιώνυμο» της Ελληνικής Ιστορίας; Οι συνεχείς «προδοσίες» (και χωρίς εισαγωγικά στέκει) αυτού του τόπου ακούγονται πιο συχνά από το «Νενικήκαμεν». Μπορεί να φταίει η Κερκόπορτα που από κει μας την πέσανε οι Τούρκοι κι ο ταλαίπωρος Παλαιολόγος το μόνο που κατάφερε είναι να γίνει ανδριάντας στο Μυστρά, μπορεί να φταίει ο Εφιάλτης στις Θερμοπύλες, μπορεί και να φταίει ο Στάλιν που «άδειασε» τον Ζαχαριάδη (αλλά ο Εμφύλιος πραγματοποιήθηκε), μπορεί – για να μην το κουράζουμε – να φταίει το DNA ή το κακό μας το ριζικό που δεν μπορούμε να στεριώσουμε για λίγο στην Ιστορία χωρίς Υστερία και οι μισοί να μην ταλαιπωρούν (επιεικής χαρακτηρισμός) τους άλλους μισούς. Μπορεί να φταίει το ότι μαθαίνουμε μπούρδες στα παιδιά στα σχολεία μας.
Στη φωτογραφία που μας παραχώρησε ο δημοσιογράφος (πολιτιστικού), Γιάννης Λώλος της εκλιπούσας Αθ. Παπανικολάου (για το αρχείο της Fosphotos), φωτογραφίες τριών από τα θύματα (στη συνέχεια, γεννιέται ένα θέμα και παίρνει διαστάσεις αστικού μύθου: «Οι νεκροί του Πολυτεχνείου») τοποθετήμενα στην είσοδο του Πολυτεχνείου και την στραπατσαρισμένη πόρτα από το τανκ. Είναι Νοέμβριος του ’74, γύρω βλέπουμε λουλούδια, πολλά κόκκινου χρώματος λουλούδια, βλέπουμε στεφάνια με κορδέλες και τον τίτλο αυτού του ποστ, βλέπουμε άντρες με ζιβάγκο και μούσια. Σαράντα χρόνια πέρασαν, ή σαράντα λεπτά;
