Όταν είπα στην Γιώτα ότι θέλω να γράψω στη στήλη για όλα όσα υπόσχονται οι άντρες σε στιγμές μεγάλης έξαρσης (αν και στην πραγματικότητα είναι έπαρσης) μου λέει: «Α, θα σου πω εγώ μια σύντομη αλλά πολύ περιεκτική ιστορία. Τα είχα κάποτε με έναν τύπο που καμιά φορά μου πέταγε την ατάκα “Θα είσαι η μάνα των παιδιών μου”. Από μόνος του είχε αυτή τη φοβερή έμπνευση, δεν είχαμε ποτέ συζητήσει κάτι τέτοιο, δεν φαινόταν ότι το πράγμα θα είχε τέτοια εξέλιξη.
Τελικά χωρίσαμε. Παρ’ όλα αυτά, όταν τον πετύχαινα έξω σε κάποιο μπαρ ή πάρτι ερχόταν να μου μιλήσει και μέσα σε όλα μου έριχνε και το “Μην πίνεις και μην ξενυχτάς πολύ. Το είπαμε, θα γίνεις η μάνα των παιδιών μου”. Προφανώς, δεν τον έπαιρνα στα σοβαρά, του την έλεγα κιόλας αφού πλέον δεν ήμασταν καν μαζί. Κάποια στιγμή, σπάει ο διάολος το ποδάρι του και βρίσκομαι με μια κοπέλα που ήξερα ότι είχαν σχέση και αυτή μου είπε ότι τα χάλασαν πρόσφατα και γι’ αυτό ήταν σε μαύρο χάλι. Εμένα πια δεν με ένοιαζε καθόλου οπότε δεν με πείραζε να της μιλήσω για να την παρηγορήσω. Και τότε μέσα στο δάκρυ και στον πόνο μου λέει εκείνη «Ρε συ, και μου έλεγε ότι ήθελε να γίνω η μάνα των παιδιών του». Ε, δεν άντεξα και της είπα ότι και σε μένα τα ίδια έλεγε και ακόμη τα λέει. Με κοιτούσε η κοπέλα άναυδη. Καταλαβαίνεις τι παπαρολογίες έλεγε ο τύπος».
Η ιστορία της Γιώτας είναι από αυτές που από την μια σε κάνουν να γελάς και από την άλλη σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι. Και να πεις ότι είναι η μόνη. Η Ελευθερία αναρωτιόταν γιατί από τη δεύτερη φορά που βρέθηκε στο κρεβάτι με τον Σταύρο εκείνος της πρότεινε να πάνε μαζί στον γάμο του κολλητού του που ήταν μετά από πέντε μήνες. Εκείνη κόλλησε, σκέφτηκε «μα καλά, πότε πρόλαβε να αποφασίσει ότι θέλει να είμαστε μαζί μέχρι τότε;» αλλά ντράπηκε και για να μη φανεί αρνητική είπε «γιατί όχι;» κι ας είχε χίλιες αμφιβολίες μέσα στο κεφάλι της. Βρέθηκε άλλη μια φορά με τον Σταύρο και μετά εκείνος έπαθε ghosting, τα έχουμε πει αυτά ξανά ας μην επαναλαμβανόμαστε, κι εκείνη έμεινε να αναρωτιέται τι μεσολάβησε μεταξύ των μεγαλεπήβολων πλάνων του για το γάμο του κολλητού και της εξαφάνισης του.
Δεν ξέρω αν έχει δημιουργηθεί κάποια παράδοση που χάνεται στα βάθη του χρόνου και έχει χτίσει μέσα στη συνείδηση των ανδρών ότι πρέπει να δώσουν με λόγια κάποιο μέλλον, κάποια σημαντικό κίνητρο, κάποια λαμπρή υπόσχεση προκειμένου να κατακτήσουν ή να κρατήσουν το κορίτσι. Αυτό που ξέρω είναι ότι σίγουρα πια αυτό όχι μόνο δεν χρειάζεται αλλά είναι επώδυνο και βλαβερό.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να λες πράγματα που δε νιώθεις ή που δεν ισχύουν, δεν χρειάζεται να αποδείξεις ότι είσαι κάποιος που επιζητά μέλλον ή σχέση.
Άλλωστε στην αρχή μιας κατάστασης, πόσο ξέρεις ή όχι τι θα νιώσεις στην πορεία ή πόσο θα κρατήσει αυτός ο ενθουσιασμός της αρχής;
Και δεν είναι οι γυναίκες πια έτοιμες να πιστέψουν το οτιδήποτε, πολλές φορές μάλιστα ενοχλούνται από πρώιμες εκδηλώσεις υπέρμετρου ενθουσιασμού ή ανούσιων προγραμματισμών για κοινές διακοπές ενώ ίσα που έχετε γνωριστεί. Όμως, δυστυχώς δεν το δείχνουν πάντα γιατί δίνουν στον άλλον ή στην κατάσταση το δικαίωμα στην αθωότητα, ακόμη κι αν ξέρουν μέσα τους ότι είναι πολύ νωρίς για όλα αυτά.
Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί οι άντρες μπαίνουν σε αυτή τη λογική. Να λένε ή να τάσσουν πράγματα στα οποία δεν μπορούν να σταθούν συνεπείς. Ένας φίλος, ο Φώτης, μου έδωσε κάποια στιγμή μια διάσταση που δεν είχα σκεφτεί. «Το έχω κάνει κι εγώ. Και όχι μια και δυο φορές. Δεν ήταν ότι ήθελα να κοροϊδέψω την κοπέλα ή να της παρουσιάσω κάτι άλλο από αυτό που ήμουν. Αντιθέτως, εκείνη τη στιγμή πίστευα απολύτως αυτό που έλεγα. Και σύντομα, πολύ σύντομα δεν το πίστευα. Με ενόχλησε αυτή μου η συμπεριφορά. Έκατσα και το σκέφτηκα λίγο και κατάλαβα ότι είχα τόσο πολύ ανάγκη να μιλήσω έτσι, να πω σε κάποιο κορίτσι ότι είμαι ερωτευμένος ή ότι θέλω να φύγουμε μαζί για διακοπές που ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι αυτό το κορίτσι δεν ήταν το κορίτσι που ήμουν ερωτευμένος ή που ήθελα να φύγουμε μαζί διακοπές. Τα είπα για να εκτονωθώ, τα είπα για να τα ακούσω εγώ και όχι γιατί αυτή ήταν ο πραγματικός αποδέκτης της επιθυμίας μου».
Ο Φώτης μου μίλησε με ειλικρίνεια γιατί είμαι φίλη. Αυτά όμως δεν τα έχει πει ποτέ σε κάποιο κορίτσι που άκουσε το «παραμύθι» και μετά από δυο μέρες βρέθηκε να αναρωτιέται τι πήγε λάθος.
Επίσης, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου ότι εδώ υπάρχει ένα μοτίβο. Δεν έχω ακούσει ποτέ αγόρι να μου παραπονιέται ότι εκείνη του άρχισε πολύ νωρίς να του τάζει πράγματα, να του εκφράζει πολύ έντονα συναισθήματα και εντός ολίγων ημερών, μην πω ωρών, να τα παίρνει όλα πίσω ή απλώς να εξαφανίζεται. Δεν λέω ότι δεν συμβαίνει. Όμως σίγουρα συμβαίνει ξεκάθαρα σπανιότερα. Και υπάρχει σαφώς κάποιος λόγος γι’ αυτό.
Επιστρέφω λοιπόν σε αυτό που είπα νωρίτερα. Οι άνδρες παλιότερα μεγάλωναν με την αντίληψη ότι οι γυναίκες αποζητούν ένα μέλλον στη σχέση. Έχουμε 2019 και ευτυχώς οι γυναίκες δεν αποζητούν ένα μέλλον στη σχέση. Αποζητούν ένα ωραίο παρόν, αποζητούν το «τώρα», όχι με επιπολαιότητα αλλά με καθαρή σκέψη, χωρίς ενοχές του παρελθόντος. Το μέλλον στις σχέσεις προκύπτει και από τους δύο και εφόσον και οι δύο το θελήσουν. Η τρυφερότητα και μέσα από τις λέξεις είναι μέρος της χαράς του έρωτα, οι μεγάλες υποσχέσεις είναι εντελώς περιττές και ανούσιες.
Νιώθω ότι οι περισσότερες γυναίκες πληγώνονται όχι τόσο γιατί οι υποσχέσεις αθετήθηκαν τόσο σύντομα αλλά γιατί ο εκάστοτε σύντροφος ή παρτενέρ ένιωσε ότι εκείνη χρειαζόταν «παραμύθιασμα» γιατί «αυτό θέλουν οι γυναίκες».
Αυτό που θέλουμε είναι συνέπεια. Λίγα λόγια και καλά. Άλλωστε οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν, οι πράξεις είναι που φέρνουν το μετά σε μια κατάσταση.
Κι αν δε το φέρουν δεν πειράζει. Επειδή όμως και οι λέξεις πράξεις είναι με τον τρόπο τους, επειδή και τις λέξεις όταν τις σέβεσαι τις μετράς τότε λογικό είναι δημιουργούν εντυπώσεις. Ε, αγόρια μην δημιουργείτε εντυπώσεις. Δεν τις χρειαζόμαστε.
Αν και εδώ που τα λέμε ρε Γιώτα ασχέτως πόσο ασυνεπής ήταν ο άλλος, ή πόσο άκυρος που έλεγε την ίδια ατάκα σε όλες θα έπρεπε ούτως ή άλλως να φάει άκυρο από την ίδια την ατάκα. Άκου «θα γίνεις η μάνα των παιδιών μου» με το καλημέρα λες και η άλλη είχε καημό ζωής να τη γονιμοποιήσεις. Αν είναι να πείτε κάτι γκράντε ας είναι τουλάχιστον κάτι που την αποθεώνει. Μη με ρωτάτε τι. Σκεφτείτε το μόνοι σας. Και αποθεώστε την για το τώρα που ζείτε. Τις υποσχέσεις δίνουν αυτοί που το παρόν δεν τους χορταίνει και μετατοπίζουν την ευτυχία σε ένα θολό μέλλον. Να μας λείπει.
