Δεν καταλαβαίνω αυτούς που σχολιάζουν αρνητικά τα ζευγάρια που έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας, τύπου 20-30 χρόνια. Μοιάζει να νομίζουν ότι κάποιος τους έβαλε με το ζόρι να συνυπάρξουν ερωτικά και συντροφικά με κάποιον δεν τον θέλουν. Βασικά δεν αντέχω τους ανθρώπους που σχολιάζουν άλλα ζευγάρια με βάση τα δικά τους δεδομένα, με τα δικά τους θέλω. Όπως έχει γράψει στο Πρόγευμα στο Τίφαννυς ο αξεπέραστος Τρούμαν Καπότε «Άκου, αν ερχόσουν και μου λεγες ότι θες να το κάνεις μ’ ένα αποβατικό, θα σεβόμουν τα αισθήματά σου. Σοβαρολογώ. Ο έρωτας πρέπει να επιτρέπεται».
Όπως στην Ελλάδα που ο καθένας είχε μια αποψάρα να καταθέσει για ποιο λόγο ο πρόεδρος της Γαλλίας είναι παντρεμένος και ζει με μια γυναίκα 25 χρόνια μεγαλύτερή του. Και τι δεν διάβασα εκείνες τις ημέρες στα social media: «είναι αδελφή και εκείνη είναι απλώς η κάλυψη του», «του σηκώνεται δηλαδή για τη γιαγιά του», «φοβερό γούστο αυτός ο Μακρόν». Στην Ελλάδα, επαναλαμβάνω όλα αυτά, γιατί στη Γαλλία, φίλος που μένει χρόνια εκεί με διαβεβαίωσε ότι δεν άνοιξε ρουθούνι για το συγκεκριμένο ζήτημα (πέραν βέβαια κάποιων ανάρμοστων νύξεων της Λεπέν στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ, και προφανώς των οπαδών της, που όμως μάλλον της κόστισαν σε εντυπώσεις). Και μιλάμε για έναν γάμο που ήδη μετράει 10 χρόνια, όχι για μια εφήμερη κατάσταση.
Άλλωστε τα ζευγάρια που έχουν διαφορά ηλικίας υπήρχαν πάντοτε, ακόμη και όταν ήταν πιο δύσκολα κοινωνικά αποδεκτά, ειδικά όταν ήταν η γυναίκα είναι η μεγαλύτερη ηλικιακά. Όμως στην ποπ κουλτούρα οι μάσκες έπεσαν με τον θρυλικό Πρωτάρη και το φλερτ της κυρίας Ρόμπινσον στον άβγαλτο Μπεν. Ακόμη κι εκεί όμως ο ρόλος της είναι κυρίως εκπαιδευτικός. Η σεξουαλική ωριμότητά της τον εισάγει στον κόσμο του έρωτα, ώστε να είναι έτοιμος για την κόρη της.
Δεν ξέρω σε ένα ζευγάρι με διαφορά ηλικίας ποιος τελικά είναι ο μεγαλύτερος. Μπορεί να ακούγεται σαν το μεγαλύτερο κλισέ του κόσμου, αλλά η ηλικία του κάθε ανθρώπου δεν είναι αυτή που δείχνει η ταυτότητά του. Αυτό δε σημαίνει ότι το πέρασμα του χρόνου δεν αφήνει τα σημάδια του, αλλά αυτά δεν αξιολογούνται μονοδιάστατα με πρόσημα συν και πλην.
Δύο άνθρωποι από διαφορετικές γενιές μπορούν να ταιριάζουν, άλλωστε ζούμε σε μια εποχή που η πρόσβαση στις αναφορές του παρελθόντος και του παρόντος είναι ανοιχτή σε όποιον έχει ανοιχτά αυτιά και μάτια. Κι αν δεν έχω ακούσει καν το συγκρότημα που εκείνος λάτρεψε όταν ήταν 20 χρονών και που ο δίσκος τους ήταν ο πρώτος που αγόρασε, μπορώ να το μάθω. Μπορώ να τον ακούσω μαζί του. Η συγκίνηση που προκαλεί ένα ερέθισμα δε βασίζεται μόνο στην οικειότητα αλλά και στην ανακάλυψη, ειδικά όταν αυτή γίνεται από κοινού.
Δύο άνθρωποι από διαφορετικές γενιές μπορούν να έχουν κοινό χιούμορ και παρόμοιο τρόπο σκέψης είτε γιατί ο μεγαλύτερος ηλικιακά δεν άφησε τον εαυτό του να σκουριάσει, είτε γιατί ο νεότερος παρατηρεί, ερευνά, δοκιμάζει, πειραματίζεται κι αποκτά εμπειρίες πέρα από τον μέσο όρο των συνομηλίκων του.
Ειδικά στην περίπτωση των sapiosexuals, εκεί δηλαδή που η προσωπικότητα παίζει τον πρώτο ρόλο για να πάρει μπρος το μοτεράκι του ερωτικού ενδιαφέροντος η ηλικία είναι απλώς ένα νούμερο. Το μυαλό δεν γερνάει όταν το ‘χεις συνέχεια σε εγρήγορση, όταν δημιουργείς.
«Και το σώμα;», θα ρωτήσει ο δικηγόρος του διαβόλου. Ακόμη κι όταν ξέρεις ότι ένας σύντροφος που είναι πολλά χρόνια μεγαλύτερός σου μπορεί να αντιμετωπίσει νωρίτερα από σένα προβλήματα υγείας, αυτό μπορεί να σε φρενάρει; Από πότε δηλαδή στον έρωτα πάμε με τη λογική των πιθανοτήτων κι άλλωστε ποιος εξασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξουν ανατροπές ακόμη και σε θέματα υγείας; Όταν ερωτευόμαστε έναν συνομήλικο υπογράφουμε κάποιο συμβόλαιο ότι κι αύριο θα είναι το ίδιο υγιής; Πέρα από αυτό ξέρουμε άνδρες και γυναίκες που επειδή αγαπούν τον εαυτό τους τον φροντίζουν και τον κάνουν πολύ πιο ελκυστικό από πολύ νεότερούς τους που έχουν αφεθεί…
Η διαφορά ηλικίας δεν μπορεί από μόνη της να είναι εμπόδιο, όμως η αντίληψη μας ότι είναι καταλυτική αρκεί από μόνη της για να βάλει το τέλος σε μια σχέση. Μια από τις πιο ουσιώδεις ερωτικές ταινίες είναι το Χαμένοι στη Μετάφραση όπου δύο άνθρωποι από τελείως διαφορετικά ηλικιακά γκρουπ, και σε τελείως διαφορετικές φάσεις της ζωής τους, ερωτεύονται. Και είναι ένας έρωτας ουσιαστικός, γιατί πατάει σε κοινό έδαφος επικοινωνίας που μοιάζει εντελώς αναπάντεχο και γι’ αυτό τους συγκινεί ακόμη περισσότερο. Όταν ο έρωτας σου σκάει από τη γωνία που τον περίμενες λιγότερο είναι πιο γοητευτικός από ποτέ. Το ζευγάρι δεν εκφράζει ποτέ αυτό που νιώθει, πέρα από σιωπηλά, τρυφερά αγγίγματα –εκείνη γέρνει το κεφάλι της στον ώμο του, εκείνος της αγγίζει απαλά το πόδι, ενώ μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Εκείνος αποφασίζει ότι δεν μπορεί να προχωρήσει. Είναι ένας άνθρωπος που η λογική του λέει ότι δε θα λειτουργήσει, ακόμη κι αν το συναίσθημα τον οδηγεί αλλού. Κι έτσι κάνει πίσω και παίρνει, ως μεγαλύτερος, την ευθύνη της αποτυχίας. Ήταν αυτή άραγε μια ώριμη απόφαση; Ο κάθε θεατής έχει την απάντηση μέσα του.
Η ωριμότητα δεν συμβαδίζει, πάντα, με την ηλικία. Ο φόβος, ναι. Μεγαλώνοντας αποκτούμε ολοένα και περισσότερο φόβο θανάτου, όσο είμαστε νέοι δεν τον υπολογίζουμε καν. Ο φόβος θανάτου φέρνει δισταγμό σε κάθε κίνηση, δεν μπορούμε να ενεργούμε σύμφωνα με τα θέλω μας, προτιμάμε τις ήπιες λύσεις, τις χλιαρές καταστάσεις, την ασφάλεια. Ο Γκράχαμ Γκριν στο Τέλος μιας Σχέσης έγραφε: «Θεέ μου, αρκετά έκανες, αρκετά μου στέρησες. Είμαι πολύ κουρασμένος και πολύ μεγάλος για να μάθω ν’ αγαπώ, άφησε με καλύτερα ήσυχο για πάντα». Ο έρωτας με τα σκαμπανεβάσματά του και το βάσανό του μοιάζει τρομακτικός από κάποια ηλικία και μετά. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι μπορούμε να τον αποφύγουμε. Και υπάρχουν και εκείνοι, οι πιο θαρραλέοι που θα τον διεκδικήσουν και με ένα νεότερο σύντροφο.
Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το Μια Κάποια Εκπαίδευση και ειδικά το μότο της:
Ο έρωτας μπορεί να είναι μια κάποια εκπαίδευση
Κι ενώ εκεί έχουμε νεαρή μαθήτρια που ερωτεύεται ενδιαφέροντα, πολυπράγμωνα κύριο, τελικά στη μέση της ταινίας έχουμε ανατροπή. Εκείνη μοιάζει πολύ πιο ώριμη και πιο έτοιμη να μπει σε μια αληθινή σχέση. Τι την έμαθε λοιπόν η εμπειρία της με έναν μεγαλύτερο άνδρα; Ότι δεν είναι απαραίτητα πιο ώριμος ο πιο μεγάλος. Ναι, συμβαίνει και στην αληθινή ζωή αυτό.
Αν σας φαίνεται ότι ειδικά αυτή τη φορά έχω κάνει πολλές αναφορές στην ποπ κουλτούρα είναι επειδή δεν έχω βιώσει μια σχέση με μεγάλη διαφορά ηλικίας, ούτε εγώ ούτε οι φίλοι μου. Με εξαίρεση μια αγαπημένη φίλη που πάντα πάει εκεί που την οδηγεί η καρδιά της. Τον περνούσε γύρω στα 14 χρόνια, έμεινε έγκυος, έκαναν παιδί μαζί, παντρεύτηκαν, χώρισαν. Δεν τον αντιμετώπισε ποτέ ως μικρότερο, όταν ήταν ερωτευμένη μαζί του ήταν ερωτευμένη μαζί του κι αυτό ήταν όλο. Όταν τη ρώτησα γιατί χώρισαν απάντησε «γιατί τελικά δεν ταιριάζαμε». Όπως δεν ταιριάζουν και χωρίζουν τόσα άλλα ζευγάρια, κι ας έχουν γεννηθεί την ίδια χρονιά.
