Ήμουν μόλις 10 χρονών όταν γνώρισα τον Θρασύβουλο! Δεν τον έλεγαν έτσι, σε εκείνη την ηλικία όμως όλοι μας είχαμε την τάση να τους δίνουμε ονόματα κι έτσι εγώ αποφάσισα να τον λέω Θρασύβουλο. Μαζί του έμεινα μέχρι τα 18 και έμαθα να ανακαλύπτω την ηδονή μέσα στην αφοσίωση, να χαίρομαι με την αγωνία μιας καινούριας αθέατης γνώσης και να νιώθω ξεχωριστή δίπλα του, ακόμη κι όταν οι άλλοι τον θεωρούσαν παρακατιανό και πανηγυριώτη.
Ήταν όμως δανεικός κι εγώ έπρεπε να αποκτήσω έναν δικό μου.
Στα επόμενα χρόνια γνώρισα αρκετούς και απέκτησα κάποιους, μέχρι που κατέληξα στον έναν. Τον Mr.Big. Ο μόνος λόγος που δεν τον ονόμασα έτσι, ήταν γιατί η Κάρι Μπράντσο, είχε καπαρώσει ήδη το όνομα. Αυτός με μύησε στις υψηλές δονήσεις. Μου έμαθε πως το κουρδισμένο Λα πρέπει να γίνεται ζευγάρι με το διπλανό του. Μου έμαθε, ότι το Λα αυτό θα πρέπει να το δανείσω στο σύντροφό μου και αυτός με τη σειρά του στο δικό του και τελικά να γίνουμε ένα σώμα που θα συντονιστεί στα 4 40.
Μου έμαθε αυτό: ότι τα δάχτυλά μου, κάθε που τον αγγίζω, θα έπρεπε να γίνονται προέκταση του νου μου. Μου έμαθε πως όλα αυτά συμβαίνουν για να αποκτήσουν οι νότες υπόσταση και να εισβάλουν μέσα σας. Και μαζί μάθαμε το σημαντικότερο: να μιλάμε όμορφα, με χρώμα και φαντασία. Ο δάσκαλος, που τόσα χρόνια μας ήξερε και τους δυο, μας το έμαθε αυτό.
Τώρα όμως χάθηκε. Μου τον έκλεψαν.
Ήταν 10 χρονών, φτιαγμένος από έβενο (κυριολεκτικά), κάτω από τον οποίο κοιμόταν ένα πράσινο υλικό, που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του. Είχε επάργυρα κλειδιά, ένα χειροποίητο επιστόμιο και εκείνον τον, σχεδόν εξωγήινο, μηχανισμό όπου ξεκουράζεται ο αντίχειράς μου. Ήταν το κλαρινέτο μου.
Τον είχα αφήσει μόνο του, κλειδωμένο μέσα σε ένα ερμάριο, στον 2ο όροφο ενός κτιρίου, που κάποτε προσπάθησε να γίνει μοντέρνο κι όταν απέτυχε, κατασπαράχθηκε από τη γκριζάδα της περιοχής. Σε μια αίθουσα του Δημοτικού Πειραματικού Ωδείου Πειραιά.
Ποτέ δεν τον αφήνω μόνο σε τέτοια μέρη. Μετά τη δουλειά, τον παίρνω μαζί μου και οι φίλοι μου τον προσέχουν πια το ίδιο όπως εγώ. Ξέρουν και αυτοί ότι δεν είναι πολύτιμος μόνο γιατί το καρτελάκι του στις βιτρίνες έχει τρία μηδενικά, αλλά διότι τον ξέρω και με ξέρει. Ότι έχω φυσήξει μέσα του τόσες πολλές ώρες, που το ξύλο του έχει πια το σχήμα της πνοής μου.
Εκείνη τη μέρα όμως τον άφησα. Είχα μείνει μέχρι αργά, για να ξαναδοκιμάσω το Κονσέρτο του Μότσαρτ. Γύρισα σπίτι χωρίς αυτόν. Ψωνίστηκα με το Μότσαρτ, ξάπλωσα πάνω στην αυταρέσκειά μου κι έτσι, πηγαίνοντας για ύπνο, δεν αγχώθηκα ιδιαίτερα που δεν τον είδα τοποθετημένο στη γνωστή και ασφαλή του θέση. Είδα βέβαια τον πρόσφατο κολλητό του, τον ewi (κάποιοι φίλοι τον φωνάζουν kiwi) , την ηλεκτρονική του εκδοχή, και έκανα μια φευγαλέα σκέψη: άραγε, θα με συγκινήσεις κάποτε όπως εκείνος;
Την ίδια ώρα που τα σκεφτόμουν αυτά, κάποιοι έμπαιναν στο Ωδείο, έσπαγαν τα ερμάρια και τον έκλεβαν.
Για μένα ήταν ένα εργαλείο αναπνοών. Με αυτόν τον τρόπο είχαμε συνδεθεί. Με τις πνοές μας, που με έκαναν να ζω, να αγαπώ και να ταξιδεύω. Για εκείνους δεν είναι παρά ένα κλαρίνο, ένας παρακατιανός πανηγυριώτης.
Εμένα με συνόδευσε στα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου και δε με άφησε ούτε ένα λεπτό μόνη σε εκείνες τις καταθλιπτικές αίθουσες του Ωδείου Αθηνών. Μαζί πήραμε πτυχία και διπλώματα, βρήκαμε δουλειές και διδάξαμε σε μερικούς τρελαμένους πιτσιρικάδες τα μυστικά των αναπνοών και των δονήσεων.
Πριν από έξι μήνες αποφασίσαμε να πάρουμε μαζί άλλο ένα πτυχίο. Αυτή τη φορά ένα μεταπτυχιακό, από το Πανεπιστήμιο της Κέρκυρας. Μου είπε: θα το πάρουμε και αυτό. Εκείνους που θα τους συνοδεύσει άραγε;
Μέχρι το παζάρι στο Σχιστό, ανάμεσα σε παλιά πιάτα, σκοροφαγωμένες στολές και παράφωνες καραμούζες, με το καρτελάκι του να έχει πια μόνο ένα μηδενικό; Μέχρι το Μοναστηράκι και την Ομόνοια, όπου μπορεί να βρει πιο ειδήμονες αγοραστές; Ή τελικά σε κανένα πανηγύρι;
Τον αναζητώ. Τον θέλω. Μου λείπει. Μπορείτε να με βοηθήσετε να τον ξαναβρώ;
Εκλάπησαν:
Κλαρινέτο Bb Buffet Prestige Greenline, με προσαρμοσμένο μηνανισμό kooiman για τον αντίχειρα, χειροποίητο επιστόμιο Β1 playeasy, μπλε θήκη bam trecking style …ο Μότσαρτ….
* Η Mr. Girl είναι μουσικός στην Φιλαρμονική Ορχήστρα του Πειραιά και καθηγήτρια μουσικής. Τον περασμένο Σεπτέμβριο έντυσε μουσικά την εκδήλωση «Frame, Light Motion» που παρουσιάστηκε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας.
