Αναστασία Βαϊτσοπούλου
Το μόνο θετικό που εντόπισα αυτήν την εβδομάδα: «Αντίο Μίκη…»
Από τη μια, η κατάντια στην Πλ. Συντάγματος, από την άλλη, παιχνίδια εκατομμυρίων ανάμεσα σε φαρμακοβιομηχανίες και πολιτικούς, γιατρούς, διαφημιστές και δημοσιοσχετίστες, που βλάπτουν σοβαρά αμέτρητους ασθενείς. Την ίδια ώρα, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαδήλωσαν με πάθος, Κούρδοι στο κέντρο της Αθήνας, κραδαίνοντας κλαδιά ελιάς. Αποτροπιαστικές εικόνες από την τουρκική εισβολή στο Αφρίν της Βόρειας Συρίας με δολοφονίες αμάχων και διακοπή λειτουργίας του σταθμού υδροδότησης.
Σταύρος Διοσκουρίδης
Ε, μέσα στην εβδομάδα εκτοξεύτηκε ένας πύραυλος και άφησε ένα
αμάξι να κάνει βόλτα στο διάστημα με το Space Oddity του Bowie να παίζει στη διαπασών. Όσο απορροφημένοι να είστε με τα δικά σας, δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι λίγο θα σας κέντρισε την προσοχή αυτή η ιστορία.
Η λέξη «προδότης» που έχει γίνει καραμέλα στο στόμα του Έλληνα. Προδότης ο
Μίκης, προδότης όποιος διαφωνεί με τα συλλαλητήρια, προδότες οι μεν, οι δε, προδότης ο dj που δεν παίζει καλή μουσική ή ο περιπτεράς που φέρνει λάθος καραμέλες. Τόση προδοσία ούτε σε σαπουνόπερα.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Ξεκίνησαν οι, όχι και τόσο δημοφιλείς στη Μεσόγειο,
Xειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες στη Νότια Κορέα. Η ιδανική ευκαιρία για να απολαύσουμε το θέαμα που προσφέρει το αγώνισμα του δίαθλου, ίσως το πιο cool άθλημα όλων των εποχών αφού συνδυάζει σκι ανώμαλου δρόμου και σκοποβολή. Δηλαδή η εναρκτήρια σκηνή του “The spy who loved me” με τον James Bond να κυνηγιέται στο St Moritz με πράκτορες της KGB σε άθλημα.
Κάποτε τα σκάνδαλα τα έβγαζαν δημοσιογράφοι και το
FBI έσπευδε να τα συγκαλύψει, τώρα γίνεται το αντίστροφο. Brave New World.
Θεοδόσης Μίχος
…για τη «σκηνή της Θεσσαλονίκης», που ίσως να μην είναι ακριβώς «σκηνή», αλλά μάλλον τέλικά είναι, όμως δεν έχει και τόση σημασία τι ακριβώς είναι.
Σημασία έχει ότι είναι.
Ότι κάποτε ξεκίνησε.
Ότι σήμερα συνεχίζει.
Ότι αύριο θα οδηγήσει κάπου αλλού.
Σε άλλη μία νέα αρχή.
Όπου κι αν βγάλει τελικά αυτή η επίμονη νοσταλγία για το μέλλον.
Εκεί θα κολλήσουμε τώρα;
Ας παραμείνουμε σε σαλονικιώτικο τέμπο.
https://www.youtube.com/watch?v=2C5e-rXkBnk&list=RD2C5e-rXkBnk
Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά, που αν και γεννιούνται κανονικά, τους γίνεται η ζωή δύσκολη. Κανονικά παιδιά σαν και τους τέσσερις νέους που μεγάλωσαν στην Ελλάδα, έχοντας κοντινή ή μακρινή καταγωγή από κάπου αλλού, και μίλησαν στην Popaganda για το πώς είναι να ισορροπείς ανάμεσα σε δύο ταυτότητες και την αίσθηση του να ανήκεις επιτέλους κάπου.
Ντενίσα Μπαϊρακτάρη
Πατρίδα είναι εκεί που είναι οι αναμνήσεις μας αλλά καμιά φορά καλό είναι να χουμε κι ένα χαρτί να το αποδεικνύει.
Επιτέλους η αλήθεια έλαμψε…
Λουίζα Σολομών-Πάντα
Το
ρεπορτάζ της Ντενίσας Μπαϊρακτάρι το οποίο τέσσερις νέοι
που μεγάλωσαν στην Ελλάδα, έχοντας κοντινή ή μακρινή καταγωγή από κάπου αλλού, μιλούν για το πώς είναι να ισορροπείς ανάμεσα σε δύο ταυτότητες και να νιώθεις επιτέλους πως ανήκεις κάπου, με έκανε να συναισθανθώ τη δίψα των ανθρώπων εκείνων που τοποθετούν την ανθρωπιά και τη λαχτάρα για ζωή πολύ ψηλότερα από μερικές «νοητές συνοριακές γραμμές».
Στο αντίθετο άκρο, το συλλαλητήριο της
Κυριακής στο Σύνταγμα, ήταν κάτι που ομολογουμένως απασχόλησε, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Άνθρωποι να στρέφονται κατά ανθρώπων για μερικές νοητές γραμμές κι ένα κομμάτι Γης. Φανατισμός που ξεκινάει από τα κλειστά κι απαραβίαστα σύνορα του μυαλού μας. Από μία ανάγκη να νιώσουμε πως ανήκουμε κάπου γιατί φοβόμαστε να κοιτάξουμε παραπέρα. Αυτό το αίσθημα αποκόμισα, απλό κι αποχρωματισμένο από πολιτικές αναλύσεις.
Δύσκολο πράγμα να είναι τσικνοπέμπτη και να είσαι χορτοφάγος, θα προσθέσω.
Λίνα Ρόκου
«Αδιανόητη ποιητική σύνθεση 250 μεγάλων, πυκνογραμμένων σελίδων, σύνθεση-έπος που σε ρουφάει, σε καταπίνει ολόκληρο». Δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα από τον Θάνο Κάππα για τον «Ούτι» του Σαμσών Ρακά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υποκείμενο. «(από ποιητικές βραδιές σκίζουμε πάντως στις ποιητικές νύχτες χωλαίνει το πράμα)»
(κάπου έχουν κρυφτεί όλα τα τραγούδια του Μίκη και κλαίνε σιωπηλά). Το παραπάνω έγραψε ο γιώργος δομιανός στο facebook του και εξέφρασε πολύ κόσμο. Τα είδωλα δεν μου πάνε και δεν τα χρειάζομαι, κανένας άνθρωπος (ειδικά εν ζωή) δεν μπορεί να μου λειτουργήσει ως σύμβολο μιας ολόκληρης ιδεολογίας · αυτό δεν το λέω απαξιωτικά αλλά με κατανόηση στην ανθρώπινη υπόσταση που είναι γεμάτη -εκτός από μεγάλη στιγμές- και με λάθη, ανασφάλειες και προδοσίες. Όμως τραγούδια, ειδικά αυτά τα τραγούδια, δεν τα χαρίζω σε κανέναν στρατόκαυλο, χρυσαυγίτη και φυσικά ούτε στο παπαδαριό, ούτε σε κανέναν που βγήκε στον δρόμο για να αποδείξει -σε ποιόν;- πόσο πατριώτης είναι.
Ζωή Παρασίδη
Τροποποιείται ο κατάλογος με τις μη αναστρέψιμες παθήσεις από το υπουργείο Εργασίας, περιλαμβάνοντας σε αυτές και την ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Έπειτα από την έντονη διεκδίκηση της
Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας (ΠΟΑμΣΚΠ), η επιστημονική επιτροπή που είχε συσταθεί για τον προσδιορισμό των ποσοστών αναπηρίας και των μη αναστρέψιμων παθήσεων εισηγήθηκε την ένταξη στις μη αναστρέψιμες παθήσεις της ασθένειας της σκλήρυνσης κατά πλάκας, στις περιπτώσεις της πρωτοπαθώς ή δευτεροπαθώς προϊούσας μορφής της νόσου, όταν δηλαδή οι πάσχοντες δεν επανέρχονται σε φυσιολογικά επίπεδα λειτουργικότητας.
Μια νέα πανευρωπαϊκή συγκριτική έρευνα της
IGLYO – Πανευρωπαϊκή Οργάνωση ΛΟΑΤΚΙ Νέων και Μαθητών (International Lesbian, Gay, Bisexual, Queer & Transgender Youth and Student Oganization), φανερώνει την ολιγωρία των ελληνικών αρχών για την προάσπιση των δικαιωμάτων της LGBTQI κοινότητας στο χώρο της εκπαίδευσης. Για του λόγου το αληθές, η Ελλάδα σκοράρει μόλις 5 βαθμούς ευρισκόμενη στις «κόκκινες» χώρες, μεταξύ των οποίων η Βουλγαρία, η Τουρκία και η Ρωσία.
Ελένη Τζαννάτου
Τα παζάρια δίσκων είναι μία καλή ευκαιρία για να ανακαλύψεις δίσκους-διαμάντια και μάλιστα σε χαμηλές τιμές. Κάπως έτσι το προηγούμενο Σάββατο «τσίμπησα» από το Vinyl Market στην Τεχνόπολη το διπλό live LP, Before The Flood, με ζωντανές ηχογραφήσεις της κοινής περιοδείας του Bob Dylan με τους The Band το 1974 (Bob Dylan and the Band 1974 Tour) και κάνει αυτό ακριβώς που πρέπει να κάνει ένας live δίσκος: να αποτελεί μία καταγραφή της μετουσίωσης των κομματιών πάνω στην σκηνή, στην προκειμένη με τη φωνή του Dylan (αλλά και του Robbie Robertson) να αποκτά ένα νεύρο που χαρίζει μία ελευθεριότητα στο σχεδόν best of tracklist. Αν σας τραβήξει το ενδιαφέρον τότε “don’t think twice, it’s all right” και σπεύσατε να ακούσετε και το The Basement Tapes.
Γιώργος Τσίγκος
Η συνέντευξη του Quincy Jones στο New York Magazine. Μια απολαυστική συνέντευξη με απαντήσεις που μόνο εκείνος θα μπορούσε να δώσει. Για παράδειγμα, όταν τον ρώτησαν ποιον εύχεται να μη γνώριζε ποτέ η απάντηση του ήταν «τον δολοφόνο του Κένεντι».
Το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό. Μπορεί η διοργάνωση του να μην είχε κανένα νόημα καθώς ήταν η έκφραση των αυταπατών ενός μέρους της ελληνικής κοινωνίας που θεωρεί πως μόνο η Ελλάδα έχει δικαίωμα στον όρο Μακεδονία όμως το γεγονός ότι υπήρξε μεγάλη παρουσία νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Το συλλαλητήριο κινήθηκε κατά βάση στα δημοκρατικά πλαίσια όμως το πέπλο του μπορεί να «ξεπλύνει» για ακόμα μία φορά τη Χρυσή Αυγή. Κάτι που αποτελεί μία τεράστια απειλή για την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
