Με απόσταση δύο ημερών, ο Δήμαρχος Αθηναίων παραχώρησε ραδιοφωνική συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας απηύθυνε τηλεοπτικό διάγγελμα για τον κορωνοϊό. Ακούγοντάς τον λόγο τους, η χρονική εγγύτητα σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις ξανά πόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κώστας Μπακογιάννης είναι σαν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι. Και εδώ η έκφραση δεν είναι απλά μια έκφραση: σκέφτονται, μιλούν και φέρονται σαν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι, ακριβώς επειδή έχουν όντως βγει από το ίδιο καλούπι. Μπορεί κανείς δηλαδή βάσιμα να εικάσει, ότι και τα επόμενα μοντέλα των αμέσως επόμενων γενεών της οικογένειας Μητσοτάκη, με τον ίδιο τρόπο θα σκέφτονται, θα μιλούν και θα φέρονται, όταν με το καλό μπουν κι αυτά επίσημα στην πολιτική ζωή της χώρας.
Πρωθυπουργός και Δήμαρχος, άνετοι, πολύ άνετοι, πάρα πολύ άνετοι, κατέστησαν σαφές ότι δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Όσο άσχημα κι αν έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, δεν δίνουν ως εκλεγμένοι άρχοντες εξετάσεις σε εμάς, εμείς είμαστε που δίνουμε εξετάσεις σε εκείνους. Δεν είναι ως αιρετοί άρχοντες υπόλογοι απέναντί μας, εμείς είμαστε υπόλογοι απέναντι τους. Ή εν πάση περιπτώσει, εμείς είμαστε υπόλογοι απέναντι στον εαυτό μας και θα υποστούμε τις συνέπειες των επιλογών μας (όπως π.χ. η καραντίνα), ενώ εκείνοι είναι υπόλογοι μόνο απέναντι στο όραμά τους (όπως π χ η μεταμόρφωση της Αθήνας).
Δεν έχουν νοοτροπία εκλεγμένου άρχοντα, έχουν νοοτροπία άρχοντα που ο θρόνος του ανήκει εξ αίματος. Δεν είναι ο λαός που νομιμοποιεί τη θέση τους, δεν εξαρτάται η θέση τους από την έγκριση ή μη του λαού, βρίσκονται στη φυσική τους θέση κι ο λαός στη δική του. Στέκονται υπεράνω των υπηκόων τους. Ανέγγιχτοι. Δεν φαίνεται να τους διακατέχει κάποιο άγχος για τις επιπτώσεις αυτών που αποφασίζουν στη ζωή των ανθρώπων και της πόλης, δεν φαίνεται να τους κλονίζει καθόλου το βάρος των επιλογών τους. Υπάρχει η αυτονόητη τάξη των πραγμάτων: το παλάτι κι οι υπήκοοι. Εύχονται προφανώς να πάνε όλα καλά για το βασίλειό τους και τους υπηκόους του, αλλά στο τέλος κάθε μέρας το παλάτι με το παλάτι και το πόπολο με το πόπολο. Χωριστοί κόσμοι. Εξ ορισμού κι εκ φύσεως.
Κάπως έτσι, επ’ ουδενί δεν θα απολογηθούν για το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για την εξάπλωση της δεύτερης φάσης του ιού στην χώρα, επ’ ουδενί δεν θα απολογηθούν για τον Μεγάλο Περίπατο. Αντίθετα, θα αυτοεπαινεθούν για την τόλμη τους και τον οραματισμό τους: «Αυτό όμως απαιτεί οι ίδιοι να δεχτούμε ότι η Αθήνα πρέπει και θέλουμε να αλλάξει. Ξέρετε τι; Εγώ έχω φάει πάρα πολύ ξύλο για τον Μεγάλο Περίπατο. Δεν σας κρύβω ότι το περίμενα ότι θα το έτρωγα το ξύλο. Έχω δεχτεί ότι άμα θες να αλλάξεις κάτι σ’ αυτήν την πόλη, πρώτα απ’ όλα πρέπει ο δήμαρχος να είναι διατεθειμένος να φάει ξύλο». Κι αντίθετα, θα βγουν στο διάγγελμα και θα φέρουν τους υπηκόους προ των ευθυνών τους: «Θα το πω ανοιχτά. Το δίλημμα είναι αυτοπροστασία ή καραντίνα. Και γνωρίζοντας τις συνέπειες της δεύτερης, έχουμε καθήκον να επιλέξουμε την πρώτη».
Πρωθυπουργός και Δήμαρχος, άνετοι, πολύ άνετοι, πάρα πολύ άνετοι, κατέστησαν σαφές ότι δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Όσο άσχημα κι αν έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Δεν είναι ως αιρετοί άρχοντες υπόλογοι απέναντί μας, εμείς είμαστε υπόλογοι απέναντι τους.
Αν θες να μην σε ξαναμαντρώσουμε σπίτι σου, φέρσου σαν καλός λαός. Στάσου στο ύψος των περιστάσεων. Ο καλόκαρδος ηγεμών σου σε εμπιστεύεται. Πιστεύει ακόμα σε σένα. Ο ηγεμών οργάνωσε έτσι το κράτος του ώστε να κατατροπώσει τον ιό στην πρώτη φάση. Μαζί με τον λαό του, ναι. Σταθήκατε καλοί πολίτες και βοηθήσατε κι ο ηγεμών σας το αναγνωρίζει. Πατ – πατ, καλοί υπήκοοι. Μετά, στη δεύτερη φάση, ο ιός δεν εξαπλώθηκε επειδή το κράτος έκανε κάτι που δεν έπρεπε ή επειδή δεν έκανε πολλά από αυτά που έπρεπε, αλλά επειδή ο λαός έπαψε να προσέχει. Τσκ – τσκ, χαλαρώσατε και ξεπέσατε πάλι στον κακό σας εαυτό, υπήκοοι. Οι εξ αίματος ηγεμόνες δεν ελέγχονται από τον λαό – ελέγχουν τον λαό. Ο λαός αποδεικνύεται λίγος μπροστά στο όραμα για αλλαγή της πόλης ή όχι. Ο λαός τηρεί τα μέτρα κατά του ιού ή όχι. Ο λαός που δεν ανήκει στην πολιτική μας οικογένεια. Τους εξ αίματος ηγεμόνες δεν τους αφορά το πολιτικό κόστος και η κατακραυγή, γιατί είναι πάνω κι από τα δύο. Αν χρειαστεί μάλιστα, βγαίνουν μπροστά και τρώνε το ξύλο, γιατί αν δεν το κάνει ο εξ αίματος ηγεμών, ποιος θα το κάνει; Το ανθρωπάκι που εξαρτάται από τις ψήφους; Δεν εξαρτώνται απ’ τον λαό, δεν εξαρτώνται από την εμπιστοσύνη του, εκείνοι είναι που τον εμπιστεύονται ότι θα φανεί υπεύθυνος και θα αυτοπροστατευθεί.
Αυτό σημαίνει ότι θεωρούν πως ο λαός θα τους διατηρεί εσαεί σε θέση εξουσίας; Όχι απαραίτητα. Σημαίνει όμως, πως ακόμη κι αν κάνει το λάθος και δεν τους ψηφίσει (όπως π.χ. έκανε το λάθος και ψήφισε Σαμαρά αντί για Ντόρα), πάλι εκείνοι θα είναι υπεράνω του. Πάλι τη θέση που έχουν μέσα στο μυαλό τους αλλά και μέσα στο σύστημα, δεν θα την χάσουν. Θα εξακολουθούν να ανήκουν στους ηγεμόνες αυτού του τόπου. Κληρονομικώ δικαίω. Αλλά είναι μια κληρονομιά που την δουλεύουν εντατικά, μια κληρονομιά που δεν τους βάρυνε ποτέ (όπως π.χ τον ούτως ή άλλως ανιψιό κι όχι σε ευθεία γραμμή απόγονο, Κώστα Καραμανλή) ή που δεν προήλθε έστω μέσα και από κάποια ρήξη με το οικογενειακό παρελθόν (όπως από ένα σημείο και πέρα η ιστορία του Ανδρέα Παπανδρέου). Η πολιτική είναι επάγγελμα και τέχνη που μαθαίνουν να ασκούν από παιδιά. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος, έτσι λειτουργεί η χώρα, εμάς η θέση μας σε αυτή τη χώρα είναι η συγκεκριμένη. Από το στάτους που έχουμε δεν μπορούμε να εκπέσουμε και κανείς δεν μπορεί να μας ρίξει. Γιατί δεν πηγάζει από τον λαό. Πηγάζει από το πώς μεγαλώσαμε, ποιοι είμαστε, ποια θέση μάθαμε ότι μας αναλογεί.
Ο ένας, ο οραματιστής που τρώει ξύλο γιατί κάποιος πρέπει επιτέλους να το κάνει κι αυτό για να πάμε μπροστά, ο άλλος που ενώ νίκησε με τη βοήθεια του λαού του το πρώτο κύμα του ιού, βλέπει τον λαό του να κάνει νερά στο δεύτερο κύμα. Και οι δύο όμως μεγαλόθυμοι. Έχουν κάθε δικαίωμα να θυμώσουν και να καταγγείλουν τους αγνώμονες μικρόνοες, έχουν κάθε δικαίωμα να σηκώσουν το δάχτυλο κατά των υπηκόων που σκορπούν τον ιό ο ένας στον άλλο. Δεν το κάνουν όμως. Μιλούν με καλά λόγια και οι δύο για τον λαό τους. Του δείχνουν εμπιστοσύνη. Δεν τον μαλώνουν. Ενώ θα είχαν κάθε δίκιο. Αλλά λαός είναι, δεν είναι να τον ξεσυνερίζεσαι. Για τόσα είναι, τόσο του κόβει. Πρέπει να του λες καλές κουβέντες, αλλά και να τον φέρνεις ενώπιον των ευθυνών του. Να του φέρεσαι ταυτόχρονα σαν μικρό και σαν μεγάλο παιδί. Ο Δήμαρχος αναγνωρίζει στους δημότες, ότι μέσα από το ξύλο που του έριξαν έδειξαν ότι νοιάζονται και αγαπούν την πόλη τους. Πάρα την υστέρησή τους, παρά τα κολλήματά τους, που δεν τα λέει ευθέως, μόνο τα υπονοεί. Και τα κατανοεί, γιατί αυτός είναι μπροστά Ο Πρωθυπουργός πάλι δίνει μια τελευταία ευκαιρία. Σας τα είπα, σας τα εξήγησα, εσείς αποφασίζετε, νίπτω τας χείρας μου. Βαραββά θέλετε, Βαραββά θα έχετε. Καραντίνα θέλετε, καραντίνα θα έχετε. Ας επιλέγατε τον Ιησού και όχι τον μπαχαλάκια. Ας επιλέγατε την αυτοπροστασία και όχι την καραντίνα. Τώρα στείλτε τον στον σταυρό. Τώρα κουβαλήστε τον δικό σας σταυρό, κλειστείτε μέσα, καταστρέψτε την οικονομία. Δεν είμαι σταλεγάκιας, αλλά σας τα λεγα. Εγκαίρως. Ξανά και ξανά. Σας προειδοποίησα. Μην φέρετε την καραντίνα. Την φέρνετε. Το κρίμα στον λαιμό σας.
