Αυτή την εβδομάδα ξεκίνησε μια μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στον Jimi Hendrix, στον τρίτο όροφο του σπιτιού που έζησε με την τότε συντροφό του στο Mayfair του κεντρικού Λονδίνου. Η γκαρσονιέρα αναπαλαιώθηκε ώστε να θυμίζει όσο το δυνατό περισσότερο το πως ήταν το 1968 και αποτελεί ένα μικροσκοπικό μουσείο των swinging 60s δίπλα στην κυρίως έκθεση με φωτογραφίες, μουσική, αποκόμματα, βίντεο, κιθάρες και κτερίσματα του σπουδαίου μουσικού.
Το ζευγάρι επέλεξε το συγκεκριμένο διαμέρισμα στο νούμερο 23 της Brooke Street γιατί βρισκόταν στο κέντρο, κοντά στα bars και clubs του Soho, αλλά κυρίως γιατί δεν υπήρχαν γείτονες να ενοχλούν. Πλήρωναν τότε ενοίκιο τριάντα λίρες την εβδομάδα, ποσό όχι αστρονομικό αλλά αρκετά σημαντικό για την εποχή.
Αξίζει να σημειωθεί πως μια μεσοτοιχία και περίπου διακόσια χρόνια χωρίζει το διαμέρισμα του Hendrix από αυτό στο οποίο έζησε ο συνθέτης George Frideric Handel, ο χώρος του οποίου έχει επίσης αναπαλαιωθεί και ανοίξει για το κοινό στο διπλανό νούμερο 25 της οδου Brooke. Οι φήμες λένε πως όταν ο Hendrix και η συντροφός του Kathy Etchingham έμαθαν πως ο γερμανός συνθἐτης υπήρξε κάποτε γείτονάς τους πήγαν στο παραδίπλα δισκοπωλείο One Stop Record Shop της οδού South Molton και αγόρασαν δίσκους με συνθέσεις του Handel. Στην έκθεση υπάρχει ένα ολόκληρο δωμάτιο αφιερωμένο στη δισκοθήκη του ζεύγους, συλλογή που καλύπτει ένα ποικίλο μουσικό φάσμα.
Παρόλο που το δελτίο τύπου αφήνει να εννοηθεί πως ο Jimi Hendrix έγραψε πολλές από τις μεγάλες του επιτυχίες ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους, η πρώην συμβία του δεν επιβεβαιώνει τη θεωρία. Το πιο πιθανό είναι πως τα περισσότερα τραγούδια του Electric Ladyland γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της διαμονής του Hendrix στο Greenwich Village της Νεας Υόρκης δυο χρόνια περίπου πριν την κυκλοφορία του.
Το γεγονός αυτό δε μειώνει βέβαια την αξία της παραμονής του στο Λονδίνο. Είναι φανερό πως ο μουσικός ξόδεψε πολύτιμο χρόνο στο West End λίγο πριν την επίσημη απογείωση του δίσκου και την τεράστια επιτυχία του στην Αμερική τον Οκτώβρη του 1968.
Το δωμάτιο είναι μια μικρή φερετροφιλική μηχανή του χρόνου. Διάσπαρτοι δίσκοι βινυλίου στο πάτωμα, μια από τις κιθάρες του μουσικού ακουμπισμένη πάνω στο κρεβάτι, μισοτελειωμένα ποτήρια κρασί, ένα τσαγερό, ένα παιχνίδι Μονόπολη, ένας ενισχυτής, πιάτα με φρούτα, χαλιά κρεμασμένα στους τοίχους σύμφωνα με τη μόδα της εποχής, ανατολίτικα αξεσουάρ σε συνδυασμό με το τότε urban hippy chic. Είναι ένα αληθοφανές ταξίδι στο χρόνο αλλά όπως παρατήρησε ένας από τους θεατές, θα έπρεπε να μυρίζει έντονα μαριχουάνα για να γίνει πραγματικά πιστευτό.
Ο πεντάχρονος γιος μου που περπάτησε τη διαδρομή από το σταθμό του τρένου μέχρι την οδό Brooke τραγουδώντας δυνατά το “Crosstown Traffic”, επέμενε ότι ο Jimi ζει ακόμα εδώ, έχει απλώς πεταχτεί έξω να πάρει γάλα και περίμενε υπομονετικά να επιστρέψει, παρόλο που του είχε ξεκαθαριστεί στο πρόσφατο παρελθόν πως ο Hendrix δε ζει πια. Χρειάστηκε να κάνουμε μια ακόμα συζήτηση για το πότε και λιγότερο για το πως μας άφησε ο αγαπημένος του κιθαρίστας και μια βόλτα για παγωτό στην Carnaby Street ως παρηγοριά για να μπορέσει να συνεχίσει το τραγούδι και στην επιστροφή.
