Η Chrissie Hynde τον ερωτεύτηκε παράφορα. Ο Iggy Pop τον εμπιστεύτηκε σαν αδερφό. Ο Keith Richards μοιραζόταν μαζί του τα φακελάκια με τις περίεργες σκόνες. Ο Sid Vicious προσπάθησε να τον μαχαιρώσει. Ο Morrissey έχει πει «γνωρίζω αρκετές ιστορίες γι’ αυτόν τον τύπο που αν τις ακούγατε θα ίσιωναν οι μπούκλες σας!». Με τα άρθρα του τη δεκαετία του 70 οι πωλήσεις της NME απογειώθηκαν, για να ξεκινήσει η ανώμαλη προσγείωσή τους όταν αποχώρησε στα 80s για να συνεργαστεί με το Face, τον Guardian, το Les Inrockutibles, μεταξύ πολλών άλλων περιοδικών κι εφημερίδων. Σήμερα που η NME σβήνει τα 63 κεράκια της, όλοι ξέρουν ότι ο («καθαρός» πλέον) Nick Kent, υπήρξε κάτι πολύ σημαντικότερο από απλώς τον πιο εμβληματικό γραφιά μιας εφημερίδας που για μερικά χρόνια άλλαξε αν όχι τον κόσμο, τότε σίγουρα όσους μπορούσαν να τον αλλάξουν, ακόμη κι αν τελικά δεν τα κατάφεραν.
Είχες πει κάποτε ότι το να διαβάζεις τα άρθρα του Lester Bangs ήταν εξίσου συναρπαστικό με το να ακούς τους δίσκους για τους οποίους έγραφε, γιατί κάθε κείμενο του ήταν από μόνο του ένα ροκ γεγονός. Αυτό ήθελες να πετύχεις κι εσύ; Άρχισα να γράφω επαγγελματικά το 1972. Στις αρχές του 1973 ταξίδεψα μέχρι το Μίσιγκαν, εκεί που ζούσε ο Lester, γράφοντας κυρίως για το περιοδικό Creem. Χτύπησα την πόρτα στο κοινόβιο που ζούσαν όλοι οι συντάκτες του περιοδικού και απλά τον ρώτησα «μπορείς να με διδάξεις;» Δεν ξέρω αν έχεις δει το Almost Famous. Ουσιαστικά έκανα αυτό που είχε κάνει και ο Cameron Crowe, μόνο που χρειάστηκε να ταξιδέψω μία πολύ μεγαλύτερη απόσταση, να κάνω ένα μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι. Ήταν πολύ γενναιόδωρος, με τον δικό του κουλ τρόπο. Με άφησε να τριγυρνάω μαζί του για ένα μήνα και έμαθα πολλά από τον τρόπο που δούλευε. Υπήρχαν φυσικά και άλλοι γραφιάδες που με επηρέασαν. Σαν τον Nick Cohn, που τo 1969 είχε γράψει το σπουδαίο βιβλίο Awopbopaloobop Alopbamboom. Όλοι όσοι έγραφαν στην NME στα 70s είχαν επηρεαστεί από αυτό το βιβλίο γιατί ήταν το πρώτο που μιλούσε για το ροκ με μοντέρνο και όχι ακαδημαϊκό τρόπο. Αλλά ο Lester Bangs ήταν ο γκουρού μου.
Πολύ γρήγορα πάντως κατάφερες να γράψεις εξίσου εμβληματικά κείμενα με εκείνον. Το πρόβλημα πάντως που είχαν πολλοί γραφιάδες με τον Lester Bangs ήταν ότι προσπάθησαν να τον αντιγράψουν. Ήταν αδύνατο όμως να εντοπίσεις τα μυστικά του ταλέντου του. Στα 19 μου, όταν πέρασα αρκετό χρόνο δίπλα του, ήμουν απ’ όλες τις απόψεις κάτι σαν work in progress. Όταν βρίσκεσαι σε αυτό το στάδιο, το πρώτο πράγμα που αναζητάς είναι να επηρεαστείς από κάποιον. Το σημαντικότερο μάθημα που πήρα από εκείνον ήταν ότι έπρεπε να βρω τη δική μου «φωνή», τις δικές μου μονομανίες, αν θες. Δε θα έλεγα όμως ότι τον ξεπέρασα. Απλώς υπήρξα αρκετά τυχερός, δουλεύοντας στην NME, να κάνω μερικά πράγματα που εκείνος δε μπόρεσε να κάνει. Ο Lester δεν πήγε ποτέ σε περιοδεία με τους Rolling Stones ή τους Led Zeppelin. Και για καλή ή κακή του τύχη δεν υπήρξε ένας από αυτούς που συνέβαλαν στον σχηματισμό των Sex Pistols.
Σε κάποιο σημείο της αυτοβιογραφίας σου (σ.σ. Apathy for the Devil) αναφέρεις χαρακτηριστικά ότι δεν ήθελες απλά να γράφεις για το ροκ, αλλά να γράφεις κείμενα που ήταν εξίσου δυνατά και σημαντικά με το ροκ. Αυτό είναι κάτι που είχαμε κοινό με τον Lester Bangs. Πιστεύαμε ότι κάποιος με γραφομηχανή ή με μολύβι και χαρτί μπορούσε να δημιουργήσει κάτι εξίσου δυνατό με αυτό που δημιουργούσε μία ομάδα ανθρώπων με κιθάρες, τύμπανα κι ενισχυτές. Θέλαμε να έχουμε δυνατό ρυθμό, και δυνατό ποιητικό flow στον τρόπο που εκφραζόμασταν που θα παράσερνε τον αναγνώστη.
Γράφοντας τότε στην NME, καταλάβαινες ότι με τα κείμενά σου επηρέαζες τη βρετανική και όχι μόνο youth culture εκείνης της εποχής; Άρχισα να γράφω στην NME τον Ιούλιο του 72. Εκείνο τον μήνα είχαν αποφασίσει να αλλάξουν το φορμά και τη γενικότερη κατεύθυνση της εφημερίδας, γιατί πουλούσε μόνο 60.000 αντίτυπα ανά εβδομάδα και κινδύνευε με λουκέτο. Υπήρχε μία διορία 12 εβδομάδων να φέρουμε αποτελέσματα. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, μόλις έξι μήνες μετά, οι πωλήσεις τετραπλασιάστηκαν, φτάνοντας τα 250.000 αντίτυπα ανά εβδομάδα. Οι εκδότες τότε είχαν κάνει μία έρευνα και ανακάλυψαν ότι ο βασικός λόγος που ο κόσμος αγόραζε την εφημερίδα, ήταν για να δουν τις φωτογραφίες, όχι για να διαβάσουν τα κείμενα. Ήθελαν να δουν ποιο ήταν το τελευταίο κούρεμα του Bowie ή αν οι Led Zeppelin είχαν μακρύνει κι άλλο τα μαλλιά τους. Όταν το έμαθα αυτό, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να τους αναγκάσω να με διαβάσουν. Αποφάσισα να κάνω πολύ πιο εντυπωσιακό όχι μόνο τον τρόπο που έγραφα αλλά και τον τρόπο που ντυνόμουν – για πολλά χρόνια φορούσα μόνο κολλητά δερμάτινα παντελόνια και biker jackets – και την όλη συμπεριφορά μου. Αποφάσισα ότι έπρεπε να γίνω εξίσου σημαντικός ώστε να μπαίνω κι εγώ στις φωτογραφίες και από εκεί να οδηγώ το κοινό στα κείμενά μου. Εκείνη την εποχή ένας από τους άγραφους κανόνες του ροκ ήταν ότι για να έχεις επιτυχία έπρεπε να είσαι εντελώς εξωφρενικός, ώστε να μη μπορεί να σε αγνοήσει κανείς. O Jimi Hendrix ήταν ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες του 20ου αιώνα, αλλά χρειάστηκε να βάλει φωτιά στην κιθάρα του για να τον προσέξει ο πολύς κόσμος. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τους Who που κατέστρεφαν τα όργανά τους επί σκηνής. Μόνο αν φτάσεις στα άκρα, θα έχεις αποτελέσματα. Μπορεί να μην είναι πάντα τα αποτελέσματα που θέλεις, αλλά σίγουρα είναι προτιμότερα από τα αποτελέσματα που θα είχες αν καθόσουν ήσυχος σε μια γωνία.
Θυμάσαι κάποιες από τις πρώτες αντιδράσεις στα άρθρα σου; Κάποιοι με συμπαθούσαν, κάποιοι με αντιπαθούσαν. Ορισμένοι που δούλευαν στη μουσική βιομηχανία με πλησίαζαν και μου έλεγαν «πρόσεχε, με αυτά που γράφεις, αργά ή γρήγορα κάποιος θα σου επιτεθεί με μαχαίρι». Όταν είσαι νέος όμως, δε φοβάσαι κανένα μαχαίρι.
Δε φοβήθηκες ούτε όταν είδες τον Sid Vicious να έρχεται κατά πάνω σου με μία αλυσίδα; Δε φοβήθηκα κυρίως γιατί η φιγούρα του Sid μου προκαλούσε πάντα γέλιο. Ήταν σαν καρτούν ο μαλάκας. Σαν ένα διανοητικά καθυστερημένο καρτούν που δυστυχώς είχε γίνει μαριονέτα του Malcolm McLaren. Εκείνο το βράδυ στο 100 Club μου επιτέθηκε γιατί ο Mclaren του είχε πει ότι έγραφα άσχημα πράγματα για τους Pistols, το οποίο φυσικά δεν ίσχυε! Αλλά ο Mclaren ήθελε να με δει νεκρό από την εποχή που τζαμάριζα με τους Sex Pistols, πριν καν αποφασίσει να τους μανατζάρει. Τότε που ήταν ακόμη μία μπάντα που ήθελε να μοιάσει στους Small Faces και στους Who. Μπορεί να έφυγα γρήγορα από τη μπάντα, αλλά η μεγάλη μου συνεισφορά ήταν ότι τους έπεισα να ακούσουν Stooges και Modern Lovers. Ποιος ξέρει; Αν δεν ήμουν εγώ μπορεί και να είχαν καταλήξει ένα απλό teddy boy group όπως ήθελε εξαρχής ο Mclaren.
Joe Strummer & Nick Kent: Brothers from a different mother.
Με τα κείμενά σου στις αρχές των 70s έμοιαζες σαν να είσαι σε αποστολή να βάλεις επιτέλους την ταφόπλακα στη φαιδρή «κάντε έρωτα και όχι πόλεμο» φιλοσοφία των 60s. Το 1972 που ξεκίνησα να γράφω, τα 60s δεν είχαν ακόμη «πεθάνει». Όλοι, ας πούμε, περίμεναν την επανένωση των Beatles, τον Bob Dylan να επαναλάβει ό,τι έκανε 10 χρόνια πριν και τον Syd Barrett να επιστρέψει από όπου βρισκόταν «χαμένος» διανοητικά και να ξανακάνει κάτι σπουδαίο. Ο κόσμος ήθελε να συνεχιστεί το πνεύμα των 60s. Όμως εγώ ένιωθα ότι τα 60s είχαν τελειώσει. Αυτό ήταν που είχα κοινό με τον Iggy Pop και τον David Bowie. Ο καθένας μας με τον τρόπο του καταλάβαινε ότι τα 60s είχαν πεθάνει και ότι ήταν απαραίτητη μία νέα αισθητική για τα 70s. Μία αισθητική που δε θα βασιζόταν στα θρυμματισμένα όνειρα των χίπηδων.
Μία αισθητική σαν του Iggy Pop, ας πούμε; Για πολλά χρόνια ήσουν ένας από τους λίγους που έγραφαν καλά πράγματα γι’ αυτόν τον τύπο. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που ο Iggy δεν είχε μεγάλη επιτυχία στις αρχές των 70s. Ο βασικότερος όμως είναι ότι πράγματι ήταν υπερβολικά ακραίος. Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στα ναρκωτικά που έπαιρνε τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι Stooges, αν και ήταν από τη φύση του αρκετά φευγάτος. Γι’ αυτό έγραψε την υπέροχη μουσική που έγραψε. Έστω και αν πολλοί δεν άντεχαν καν να ακούσουν το Raw Power. Ήταν τόσο ωμός και περίεργος ο ήχος του. Είναι απλό, ο Iggy ήταν μπροστά από την εποχή του. Αν οι Stooges είχαν εμφανιστεί στα μέσα των 70s, αντί για τα τέλη των 60s, το πιθανότερο είναι ότι θα είχαν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, γιατί μην ξεχνάς ότι πολλά κορίτσια τον γούσταραν, ακόμη και όταν κυλιόταν γυμνός πάνω σε κοφτερά γυαλιά.
Πότε σταμάτησες να βασανίζεις τους αρχισυντάκτες σου με τα χειρόγραφα κείμενά σου; Τι εννοείς; Ακόμη δε μπορώ να δακτυλογραφήσω! Δηλαδή εντάξει, μπορώ να στείλω email αλλά ποτέ μου δεν έχω γράψει ένα άρθρο σε γραφομηχανή ή υπολογιστή. δε μπορώ καν να σου περιγράψω τα προβλήματα που αντιμετώπισα στη ζωή μου γι’αυτό τον λόγο. Όχι μόνο στην NME, αλλά και αργότερα στο Face, στον Guardian, όπου έγραφα. Εκτός αυτού, ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα ολόκληρο βιβλίο με στιλό; Ευτυχώς η γυναίκα μου δακτυλογραφεί τα άρθρα μου τα τελευταία 20 χρόνια που ζούμε στο Παρίσι. Παλιότερα τραβούσαν το μαρτύριο διάφορες δύσμοιρες γραμματείς των περιοδικών που έπρεπε να βγάλουν άκρη με τα γεμάτα μουτζούρες χειρόγραφα που τους έδινα.
Ποιο είναι το πιο περίεργο κομμάτι χαρτί πάνω στο οποίο έχεις γράψει; Ένα άλλο ζήτημα με την NME εκείνη την εποχή ήταν ότι έπρεπε ο κάθε γραφιάς να παραδίδει πολύ γρήγορα τα άρθρα του. Δεν υπήρχε χρόνος να σκεφτείς αυτά που έγραφες. Θυμάμαι λοιπόν μια φορά που ήμουν στο τρένο της επιστροφής στο Λονδίνο από τη Σκωτία, όπου είχα πάει για να πάρω συνέντευξη από τους Led Zeppelin. Ταξίδευα ξημερώματα Δευτέρας και το απόγευμα της ίδιας μέρας έπρεπε να έχω έτοιμο το άρθρο. Δεν είχα όμως μαζί μου σημειωματάριο, το είχα ξεχάσει μαζί με όλα μου τα πράγματα στο ξενοδοχείο που έμεναν οι Zeppelin, οπότε το έγραψα όλο πάνω σε χαρτί τουαλέτας και σκισμένες σελίδες εφημερίδων. Φαντάζεσαι τη «χαρά» του αρχισυντάκτη μου όταν άφησα πάνω στο γραφείο του ένα βουνό από τσαλακωμένα μικρά χαρτάκια.
Πάντως ο μύθος της NME χτίστηκε κυρίως πάνω σε όλα όσα έκανε η δική σου γενιά στα 70s. Ακόμη και αν σας διαδέχτηκαν καταπληκτικοί writers σαν τον Tony Parsons και τον Paul Morley, είναι σαν η εφημερίδα να ζει ακόμη λόγω κεκτημένης ταχύτητας από το momentum των 70s και των early 80s. Αν ισχύει αυτό είναι γιατί από τις αρχές του 70 μέχρι τις αρχές του 80 συνέβησαν ίσως τα πιο σημαντικά πράγματα στην ποπ και ροκ κουλτούρα. Όταν η ποπ και ροκ κουλτούρα είναι δημιουργική και παραγωγική, ο κανόνας λέει ότι κάθε δύο περίπου χρόνια εμφανίζονται καινούρια κινήματα. Τότε είχαμε το glam, το progressive, το punk, το new wave, και το κάθε ρεύμα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με το προηγούμενο. Ήταν σαν εκκρεμές. Τη μια στιγμή ήταν κουλ να παίζεις roots music και να έχεις μούσια, σαν τους Band και τους Beatles. Ένα χρόνο μετά εμφανίστηκαν ο Marc Bolan και ο Bowie που ήταν φρεσκοξυρισμένοι, με ανδρόγυνο λουκ και τραγουδούσαν για επιστημονική φαντασία. Ακολούθησαν οι δεινόσαυροι του prog. Και μετά ήρθε το punk που γκρέμισε τα πάντα, ευτυχώς! Όμως κάθε περιοδικό είναι τόσο καλό όσο ο διευθυντής του. Αυτός είναι που επιλέγει τους writers και τη θεματολογία. Αν δεν ξέρει ο διευθυντής τι του γίνεται, λογικό είναι το περιοδικό να βγει χάλια. Η NME έχασε πολύ από το καλό της ένστικτο όταν έφυγε ο Nick Logan. Ο περισσότερος κόσμος δεν προσέχει αυτές τις λεπτομέρειες. Γι’ αυτό η NME συνεχίζει μέχρι σήμερα. Είναι κάπως σαν τους Pink Floyd. Όταν έφυγε ο Syd Barrett, ανέλαβε ο Roger Waters, μετά ο Dave Gilmour και πλέον δεν ξέρω καν τι κάνουν, αλλά το brand των Floyd εξακολουθεί να υπάρχει. Εγώ προτιμώ την εποχή του Syd Barrett, αν σου λέει κάτι αυτό.
Στον πρόλογο του The Dark Stuff (σ.σ. της ανθολογίας με τα καλύτερα κείμενά του) αναφέρεις χαρακτηριστικά: «ορισμένοι άντρες γεννιούνται με μία ακατανίκητη επιθυμία να γίνουν σχεδιαστές γυναικείων ρούχων. Η δική μου μοίρα με ώθησε στο να πάρω ηρωίνη και κοκαϊνη». Τελικά μήπως θα ήταν προτιμότερο να την είχες πολεμήσει σε κάποιο βαθμό τη μοίρα σου; Σίγουρα πήρα μερικά μαθήματα μέσα από την όλη εμπειρία. Το σημαντικότερο ήταν ότι κράτησε υπερβολικά πολύ. Τα 14 χρόνια είναι ένα πολύ μεγάλο διάστημα για να είσαι βουτηγμένος στα ναρκωτικά. Από το 1974 μέχρι το 1988 θα μπορούσα να είχα καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα, αν δεν έψαχνα διαρκώς να σκοράρω. Η αλήθεια είναι όμως ότι δε μετανιώνω που πήρα ηρωίνη και κοκαϊνη. Υπό μία έννοια, άνοιξαν πολλές πόρτες για μένα. Δε θα μπορούσα να περάσω 48 ώρες κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με τον Keith Richards αν δεν έπαιρνα τα ίδια ναρκωτικά που έπαιρνε κι εκείνος. Δε θα είχα πλήρη πρόσβαση στο στρατόπεδο των Led Zeppelin αν δεν παίρναμε τα ίδια ναρκωτικά. Μην ξεχνάς ότι τα 70s ήταν μία διαφορετική εποχή. Όχι τόσο η ηρωίνη, αλλά ειδικά η κοκαϊνη ήταν παντού. Γιατί ήταν η δεκαετία των τεράστιων εγώ. Δε γούσταρα πολύ το εφέ της κοκαϊνης, αλλά ναι, την έπαιρνα για όλα αυτά που σου είπα. Πιστεύω ότι ήταν πράγματι η μοίρα μου να μπλεχτώ με αυτά τα πράγματα, οπότε τι νόημα έχει να μετανιώνω τώρα; Απλά ζω με τις συνέπειες.
Με τον «συνένοχο» Keith Richards.
Σκέφτεσαι καμιά φορά τι θα είχε απογίνει το rock n roll αν εκείνο το βράδυ δεν είχες σώσει τον Keith Richards από το OD; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος πια ότι τον έσωσα. Θέλω να πω ότι ήταν έτσι κάθε γαμημένο βράδυ της εβδομάδας, διαρκώς μαστουρωμένος. Λιποθυμούσε συνέχεια, μετά ξυπνούσε και μετά λιποθυμούσε ξανά και κανείς δεν ήταν σίγουρος αν κοιμόταν απλώς ή αν είχε πάρει υπερβολική δόση. Έκείνο το βράδυ θα έπαιρνα όρκο ότι είχε πάρει υπερβολική δόση. Ήμασταν οι δυο μας σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Βγαίνοντας από την τουαλέτα τον είδα πεσμένο στο πάτωμα, να έχει μελανιάσει. Και φυσικά φρίκαρα. Αλλά τι να έκανα; Να φώναζα την αστυνομία; Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον ξυπνήσω. Όταν τελικά άνοιξε τα μάτια του, ο μαλάκας με κοίταξε, γέλασε χωρίς να έχει καταλάβει τι είχε συμβεί και αμέσως κοιμήθηκε ξανά. Ο μεταβολισμός αυτού του ανθρώπου ήταν απίστευτος.
Εκτός από τη συμμετοχή σου στην πρώιμη βερσιόν των Sex Pistols, αργότερα σχημάτισες τους βραχύβιους Subterraneans. Μήπως θα προτιμούσες να είχες γίνει ένας ροκ σταρ παρά ένας διάσημος ροκ γραφιάς; Αν κρίνω από το ταμπεραμέντο μου, νομίζω ότι αν είχα γίνει επαγγελματίας μουσικός, σήμερα δε θα μιλούσαμε, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Αν ο Nick Kent του 2012 συναντιόταν με τον Nick Kent του 1972, πιστεύεις ότι θα συμπαθούσε ο ένας τον άλλο; Νομίζω ότι θα με διασκέδαζε ο νεότερος μου εαυτός. Πρέπει να ήμουν πολύ διασκεδαστικός τύπος τότε, αν και αλαζονικός. Ξέρεις, ο γιος μου είναι 19, έχει περίπου την ίδια ηλικία με μένα όταν ξεκινούσα να γράφω στην ΝΜΕ. Οι φίλοι του θέλουν να γίνουν μουσικοί δημοσιογράφοι και προσπαθούν να με εντυπωσιάσουν, τελικά όμως περισσότερο με εκνευρίζουν. Αλλά τι να κάνεις; Όταν είσαι νέος πρέπει να είσαι αλαζόνας, να μην είσαι καθώς πρέπει. Μόνο έτσι θα βρεις τη θέση σου στον κόσμο. Μόνο έτσι θα έχεις πιθανότητες αυτό που κάνεις να μην ξεχαστεί. Πες μου κάτι. Διάβασες το βιβλίο The History of the NME;
Μα ναι, φυσικά. Εσύ δεν έχεις διαβάσει ακόμη; Δεν ξέρω αν έχει νόημα να το διαβάσω. Ήμουν εκεί, ξέρεις.
Η συνέντευξη με τον Nick Kent πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2012. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά εκείνο το καλοκαίρι στη Lifo.
