Νομίζω η αρνητική κριτική που γίνεται στο Ποτάμι, τουλάχιστον από τους καλοπροαίρετους, δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός ότι δεν παρουσίασε την προγραμματική χάρτα που θα λύσει ως διά μαγείας τα πάντα. Αλλά στο ότι μοιάζει να εκμεταλλεύεται τη συγκυρία και την απήχηση του Θεοδωράκη για να γίνει μπαλαντέρ στο πολιτικό παιχνίδι, ενώ προγραμματικά είναι βλέποντας και κάνοντας… Δεν είναι έτσι. Μιλούσαμε με έναν βουλευτή του αυστριακού κόμματος NEOS (παρόμοιο με το Ποτάμι που ξεκίνησε με 5% στις βουλευτικές και παίρνει 13% τώρα στις δημοσκοπήσεις για τις Ευρωεκλογές) που έχει ελληνίδα σύζυγο και τον συναντήσαμε εδώ και μας έλεγε ότι χρειάστηκαν δέκα μήνες για να φτιάξουν το πρώτο draft του προγράμματός τους.
Ναι, αλλά δεν εμφανίστηκαν τρεις μήνες πριν από τις εκλογές με μια work in progress λογική… Νομίζω ότι αποσαφηνίζεται σταδιακά το ποιοι είμαστε. Βλέπεις ότι τα κόμματα εξουσίας, όπως η Νέα Δημοκρατία, προσαρμόζονται και υιοθετούν θέσεις που για μας ήταν εξαρχής αδιαπραγμάτευτες π.χ. τη συνταγματική αναθέωρηση που Το Ποτάμι ξαναέβαλε στην ατζέντα, τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους.
Θεωρείς την κίνηση προωποκεντρική; Ότι βασίζεται πολύ στην εικόνα και την τηλεοπτική δημοφιλία του Θεοδωράκη; Στην αρχή ήταν αναπόφευκτα. Σιγά σιγά νομίζω ότι διαμορφώνεται κι επικοινωνείται η συνολική προσωπικότητα του κόμματος.
Το Ποτάμι ευαγγελίζεται το νέο, όπως λέγαμε πριν, και απορρίπτει τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό, επιρρίπτοντας του ευθύνες για την κατάσταση της χώρας. Ο Θεοδωράκης δεν ήταν μέρος αυτού του συστήματος; Μέσα από τα κείμενά και τις εκπομπές του, που είναι κατατεθειμένα και μπορεί να τα βρει οποισδήποτε, ασκούσε την κριτική του και δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος ότι συναλλασσόταν. Το αντίθετο μάλιστα, καταδείκνυε τους ομοτράπεζους. Το ίδιο, φυσικά, έκανε και το protagon συνολικά. Μην φτάσουμε ξαφνικά να λέμε ότι δεν αναγνωρίζουμε π.χ. στους δημοσιογράφους που έχουν δουλέψει στα Νέα και το Mega το δικαίωμα να ηγούνται μιας πολιτικής κίνησης.
Στην υπόθεση με τις δηλώσεις του Νίκου Δήμου περί Αγίου Φωτός, στην πρώτη αν θες διαχείριση κρίσεως που έπρεπε να κάνει, ενήργησε όντως ως νέος πολιτικός ή συνυπολόγισε το κόστος, διαχώρισε τη θέση του και τον οδήγησε στην παραίτηση; Το συνηθισμένο σκηνικό, δηλαδή… Ο Νίκος Δήμου ήταν από την αρχή κοντά μας, ακόμα κι αν δε θα έθετε υποψηφιότητα όπως είχε πει. Δεν μπορεί όμως να δεσμεύεται μια ολόκληρη κίνηση από τις δηλώσεις ενός μέλους της, ειδικά όταν είναι στο ξεκίνημά της που όλοι περιμένουν στη γωνία. Αυτό θεωρώ οτί σκέφτηκε ο Σταύρος. Ότι προσωπικές δηλώσεις – ειδικά για τέτοια ευαίσθητα θέματα – δεν μπορούν, ούτε είναι σωστό, να θεωρούνται θέσεις του κόμματος.
Είχες κι εσύ εκείνη την τραυματική εμπειρία στην εκπομπή του Χατζηνικολάου που έπεσαν οι παλιές, να το πω ευγενικά, καραβάνες του πάνελ να σε κατασπαράξουν… Εγω έχω μια θεωρία που προκύπτει από την αθλητική μου καριέρα. Όλα είναι θέμα προπόνησης. Κι εγώ εκεί ήμουν απροπόνητος, ανεξάρτητα από το τι είχα να πω. Είχα προετοιμαστεί να μιλήσω για τα ευρωπαϊκά θέματα κι έμπλεξα σε μια αρένα για την οποία δεν ήμουν έτοιμος. Θα είμαι καλύτερος στο μέλλον, ξέρω πια τι έχω να αντιμετωπίσω.
Μη μου πεις όμως ότι έχει παράπονο Το Ποτάμι από το πώς του φέρονται τα μέσα, υπάρχουν επικριτές του που το θεωρούν «δημιούργημα τηλεοπτικής δημοκρατίας»… Δεν το αποδέχομαι γιατί Το Ποτάμι αποτελούν προσωπικότητες που έχουν διακριθεί στο πεδίο τους και δεν περιμένουν να προβληθούν τώρα. Από την άλλη, άλλος λίγο αλλος πολύ γνωρίζει πώς παίζεται το μιντιακό παιχνίδι. Εγώ, επαναλαμβάνω, προπονούμαι.
Είπες πριν ότι προετοιμαζόσουν να μιλήσεις για ευρωπαϊκά θέματα και τελικά κατέληξες να μιλάς για τη Χρυσή Αυγή. Θυμάται άραγε κανείς σε αυτήν προεκλογική περίοδο το πρόθεμα «ευρώ-» πριν από το εκλογές (του Ποταμιού συμπεριλαμβανόμενου); Δε συζητάμε καθόλου για την Ευρώπη, αλήθεια είναι αυτό. Είναι τέτοιο το πολιτικό σκηνικό, η πόλωση που μετατρέπει τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα εθνικών εκλογών. Εμείς υποστηρίζουμε ότι το μέλλον μας είναι με την Ευρώπη, δε γίνεται αλλιώς.
Σε ικανοποιεί όμως η Ευρώπη του σήμερα; Χρειάζονται αλλαγές. Να αλλάξει αυτή η ισορροπία του πλεονασματικού Βορρά και του ελλειμματικού δανειζόμενου Νότου, να προχωρήσουμε σε τεχνοκρατικά μοντέλα ανάπτυξης (με τον κατάλληλο συνδυασμό «έξυπνης», «αειφόρου» και «ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς»- “smart, sustainable, inclusive growth”). Αλλά, μόνο αν κάνουμε κι εμείς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις θα καταφέρουμε να πάμε μαζί τους. Η Ευρώπη δεν πρέπει να θυσιάσει στο βωμό της ανάπτυξης τα ιδανικά της, αλλά να προσαρμόσει την ανάπτυξή της στα ιδανικά αυτά.
Δεν είναι το θέμα μας αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα πανεπιστήμια που είχαν άλλον έναν δύσκολο χειμώνα και για τα οποία συχνά πυκνά παρεμβαίνεις δημοσίως. Είσαι μάλιστα υπέρ της δημιουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων. Είναι χρήσιμο να μας πεις πως τα φαντάζεσαι, γιατί νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο πράγμα… Προφανώς πρέπει να υπάρχουν αυστηρά διατυπωμένες προδιαγραφές και να μη φτιάχνουν πανεπιστήμια επιχειρηματίες για να στελεχώνουν τις επιχειρήσεις τους. Θα μπορούσαν όμως να λειτουργούν στην Ελλάδα π.χ. παραρτήματα ξένων αναγνωρισμένων πανεπιστημίων, δε μιλάω για αναβάθμιση των κέντρων ελευθέρων σπουδών που σήμερα ελέγχονται από το Υπουργείο Εμπορίου, να το τονίσω. Τα μη κρατικά πανεπιστήμια δε θα απαξιώσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, αντίθετα πιστεύω ότι θα το βελτιώσουν.
Εσύ που θα προτιμούσες να διδάσκεις; Σε ένα καλό δημόσιο πανεπιστήμιο που θα έχει τη σημερινή, πολύ υψηλή σε διαβεβαιώνω, ποιότητα χωρίς όμως τις σημερινές αγκυλώσεις. Χωρίς τις μειοψηφίες που έχουν πολύ ηχηρή παρουσία, με αξιολόγηση, χωρίς τις πελατειακές σχέσεις φοιτητών-καθηγητών-παρατάξεων, με περισσότερο R&D (έρευνα και ανάπτυξη), με καλύτερη σύνδεση με την παραγωγή. Κι επίσης αποσυμφορημένο, κι αυτή θα είναι η καλύτερη υπηρεσία που θα προσφέρουν τα μη κρατικά: Ίσως σταματήσουν οι σχολές να λειτουργούν με υπεράριθμους φοιτητές για τον αριθμό των οποίων αποφασίζει το Υπουργείο Παιδείας.
