Πολυκατοικία: Η «συμφωνία (ή μήπως α-συμφωνία;) μιας μεγαλούπολης» που λέγεται Αθήνα

Η «Πολυκατοικία» είναι μια «τοποφιλική έρευνα» για το ιδιαίτερο αυτό ελληνικό  αρχιτεκτονικό μοντέλο που έχει σφραγίσει τον χαρακτήρα των πόλεων μας. «Η Πολυκατοικία» είναι ένα καλλιτεχνικό/υποκειμενικό ντοκιμαντέρ για την διαδικασία του κατοικείν στην εποχή του παγκοσμιοποίησης και του καπιταλισμού. «Η Πολυκατοικία» είναι η «συμφωνία (ή μήπως α-συμφωνία;) μιας μεγαλούπολης» που λέγεται Αθήνα.

Ποια κρατάει την κινηματογραφική μηχανή; Μια γυναίκα. Μια μονομητέρα δύο ανήλικων παιδιών, άνεργη, που διανύει την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, και η οποία ζει σε μια πόλη τραυματισμένη από την οικονομική κρίση, στο σταυροδρόμι της Ανατολής και της Δύσης. Η σκηνοθέτις καταγράφει με τη μικροσκοπική της κάμερα τα όσα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι της, στην πολυκατοικία στην οποία διαμένει στο Κουκάκι, αλλά και στα πέριξ, στην προ-κορονοϊού εποχή. Η ταινία δεν είναι αυτοβιογραφική αλλά υπαινίσσεται κάτι το προσωπικό. «Παρατηρούσα το θάνατο των συνθηκών ζωής. Όλα γύρω μου πέθαιναν, μέχρι και η γειτονιά: Το Κουκάκι έζησε κι αυτό, το λεγόμενο gentrification και ίσως την πιο ακραία μορφή τουριστικοποίησης. Έλληνες αρχιτέκτονες ισχυρίζονται ότι η αθηναϊκή πολυκατοικία, η πολυκατοικία της αντιπαροχής, είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Εγώ πιστεύω ότι είναι ο καθρέφτης του κόσμου ολάκερου» σχολιάζει η δημιουργός.

Ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε ο Τζίγκα Βερτώφ και ο Μπέρτολτ Μπρέχτ, η Σ. Ελ. Βροντή παράγει μια μίξη «κινηματογράφου-αλήθειας» και «επικού θεάματος». Το έργο, φορτισμένο με ιδιαίτερο ιδεολογικό νόημα, δεν αναδεικνύει μόνο τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα της εποχής μας, αλλά έχει στόχο να ενεργοποιήσει την κριτική σκέψη του θεατή. «Το βίντεο μου, δεν είναι απλά μια αντανάκλαση του εαυτού μου. Υπάρχει κάτι που λέγεται “συλλογικό ασυνείδητο”. Υπάρχει ένα υποκείμενο που ενδιαφέρεται για το υποκείμενο των άλλων, αυτό της κοινωνίας» υπογραμμίζει.