Η πρώτη φορά που είδα τον Ερμή ήταν στη φωτογραφία μιας αγγελίας, ξαπλωμένο σ’ έναν καναπέ να μασουλάει κάτι που έμοιαζε με καπέλο. Στους 13 μήνες ζωής του, έψαχνε για τρίτη φορά σπίτι. Η πρώτη του οικογένεια τον λάτρευε αλλά έπρεπε να τον αποχωριστεί για λόγους ανωτέρας βίας ενώ στη δεύτερη οικογένεια, μόλις κατάλαβαν τα μέλη της πως δεν παίρνει μπαταρίες ήθελαν να τον ξεφορτωθούν με συνοπτικές διαδικασίες. Εγώ μόλις είχα χάσει τον προηγούμενο σκύλο μου, τον Lenny – όποιος είχε σκύλο καταλαβαίνει πως μετά από 8 χρόνια είναι σα να χάνεις το συναισθηματικό σου αλφάδι. Είχα πει πως δεν ήμουν ακόμα έτοιμος. Άστεγος ο Ερμής, τραυματίας εγώ, τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί;
Η Ντίνα, αφεντικό του μπαμπά του Ερμή, ήταν πολύ αυστηρή στο πρώτο μας τηλεφώνημα. Δικαίως, αφού το αγαπημένο της “εγγόνι” είχε ταλαιπωρηθεί τόσο. Οι άνθρωποι όμως που ζουν με σκύλους έχουν περίεργους κώδικες. Νομίζω πως όταν μιλάμε μεταξύ μας αλλάζει ο τόνος της φωνής και συνεννοούμαστε ευκολότερα. Την επόμενη μέρα κιόλας, κανονίσαμε να γίνει η τελετή παράδοσης – παραλαβής.
Η πρώτη μας συνάντηση ήταν λίγο κινηματογραφική. Συναντηθήκαμε Πανόρμου και Αλεξάνδρας ενώ έβρεχε κρουνηδόν. Ο Ερμής γάβγιζε ασταμάτητα στις ομπρέλες των περαστικών. Δεν μου έδωσε πολύ σημασία. Για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά έσκυψα, τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και του είπα: «Από αυτή την στιγμή, θα σε αγαπάω για πάντα». Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν το εννοούσα. Το ψιθύρισα αυθόρμητα. Και αφού φορτώσαμε ένα πορτ μπαγκάζ με τα αγαπημένα του παιχνίδια πήγαμε στο καινούριο του σπίτι.
Έρωτας με την πρώτη ματιά; Δεν ξέρω. Κανονικά, θα έπρεπε. Αλλά ήμουν τόσο βαθιά λυπημένος από την απώλεια του Lenny που κάτι μέσα μου με απέτρεπε από το να αφεθώ ολοκληρωτικά. Ο Lenny ήταν ένα χαρισματικό πλάσμα, εξαιρετικά επικοινωνιακό και αδιανόητα τρυφερό. Όταν χάνεις τον καλύτερο σου φίλο, έχεις ανάγκη από πολλή σιωπή και δεν διανοείσαι το ενδεχόμενο να πάρει κάποιος άλλος την θέση του στην καρδιά σου.
Όμως ο Ερμής ήταν αποφασισμένος. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι, τριγύρισε για λίγα λεπτά και μετά ήρθε και κουλουριάστηκε στα πόδια μου και με κοιτούσε κουνώντας την ουρά του. Του μιλούσα για ώρα για να συνηθίσει την φωνή μου – που σημαίνει, του μετέφραζα ό,τι διαδραματιζόταν στο Dexter – και πέσαμε για ύπνο. Εγώ στο κρεβάτι κι αυτός δίπλα μου. Και κανείς μας δεν κουνήθηκε μέχρι το επόμενο πρωί.
Από την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε την δουλειά. Εγώ να τον διαβεβαιώνω διαρκώς πως δεν θα τον αφήσω κι εκείνος να μου αποδεικνύει πως είναι ο καλύτερος σκύλος του κόσμου. Και ξέρεις κάτι; Δεν του πήρε πολλές ώρες για να με πείσει πως είναι ξεχωριστός. Δεν έκανε ποτέ καμία απολύτως ζημιά – χαλιά, κάλτσες, παπούτσια, κλοαζονέ, όλα άθιχτα – τρώει οτιδήποτε προσγειωθεί στο πιάτο του – αρκεί να μην είναι ξηρά τροφή – και το σημαντικότερο, σου δίνει την εντύπωση πως είναι διαρκώς ευτυχισμένος. Δεν γκρινιάζει, δεν γαβγίζει, δεν παραπονιέται. Μόνο να σε αγκαλιάζει θέλει και να το αφήνεις να σε γλύφει. Αν έχει ένα ελάττωμα είναι αυτό: η γλώσσα του – όταν δεν μασουλάει – πρέπει να ανεβοκατεβαίνει στο πρόσωπο, τα χέρια ή τα πόδια σου.
Ο Νεμής – στη γλώσσα της δίχρονης φίλης του Νεφέλης – δεν είναι υπάκουος. Είναι συνεργάσιμος. Και ευγενής. Και διατηρεί πλήρως την ακαταμάχητη γοητεία της ράτσας του. Από τον τρόπο που σε κοιτάζει, από τον καμαρωτό τρόπο που περπατάει, από την απαλή δύναμη των δοντιών του όταν σε τραβάει από το χέρι για να σε βγάλει από την θάλασσα γιατί νομίζει πως πνίγεσαι. Γι’ αυτό και δεν έχω κάνει καμία θυσία για χάρη του. Ακόμη τουλάχιστον. Δεν χρειάστηκε ποτέ. Κοντεύει ένας χρόνος και δεν χρειάστηκε ποτέ να του φωνάξουμε. Εκτός βέβαια από την υπομονή που δείχνουμε κάθε πρωί όταν τον πιάνει ακατάσχετη φλυαρία.
Στο κρεβάτι μας έχει την θέση του. Αλλά δεν κάνει κατάχρηση. Κάθεται λίγο. Όσο για να μας ζεστάνει και μετά πηγαίνει στο δικό του. Και όχι δεν σκέφτηκα ποτέ αν θα χώριζα για χάρη του. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό μια τέτοια υπόθεση. Γιατί μπήκε ανάμεσα σε δυο πολύ αγαπημένους ανθρώπους και τους ένωσε ακόμα περισσότερο. Οπότε του αναγνωρίζω μόνο μερίδιο στην ευτυχία. Γιατί αν συναντήσεις τον Ερμή, έστω και φευγαλέα, και, κυρίως, αν σε αγκαλιάσει, θα νιώσεις λίγο βασιλιάς. Ξέρω τι σου λέω.
* O Θάνος Δημητριάδης είναι συνιδιοκτήτης του Θεάτρου «104».
