Ένα τυπικό διαμέρισμα της Αθήνας των 70s, στην περιοχή των Ιλισίων, ανακαινίστηκε από τους αρχιτέκτονες Γιάννη Καραχάλιο και Ελισάβετ Πλαΐνη, ιδρυτές του γραφείου Plaini and Karahalios Architects, σε μια statement κατοικία που θυμίζει γκαλερί.
Η διαρρύθμιση είναι μοντέρνα, ενώ τα έπιπλα του σπιτιού μοιάζουν με γλυπτά που εναρμονίζονται με τα έργα τέχνης που κοσμούν τους τοίχους.
Το διαμέρισμα ήταν σχεδιασμένο σε σχήμα Γ, με δύο διακριτές και οριοθετημένες πτέρυγες των δημόσιων και των ιδιωτικών χώρων. Ο ανασχεδιασμός του επικεντρώνεται στην ώσμωση των δύο πτερύγων και το σταδιακό πέρασμα από το δημόσιο στο ιδιωτικό, μέσα από μεταβάσεις και καδραρίσματα.
Οι χώροι, ως χρήση και θέση, διατηρούνται όπως στο αρχικό πλάνο. Εκείνο που άλλαξε ήταν ο μεταξύ τους συσχετισμός, η ενίσχυση του κοινόχρηστου χαρακτήρα και η κανονικοποίηση της γεωμετρίας.
Οι ενδιάμεσοι υποχώροι που κατακερμάτιζαν το διαμέρισμα καταργούνται. Η περιοχή διημέρευσης ενοποιείται και η μετάβαση προς την κουζίνα, που γίνεται μέσα από μια ξύλινη παύση που φιλοξενεί την τραπεζαρία.
Αντίστοιχα, τα δύο από τα τρία δωμάτια καδράρονται μέσα στον δημόσιο χώρο επηρεάζοντας τον βαθμό της ιδιωτικότητάς τους.
Αυτή η συνθήκη προέκυψε και από τη σχέση της ιδιοκτήτριας με τη σύγχρονη τέχνη και την ανάγνωση του χώρου ως ένα πεδίο ρευστό, ανοιχτό σε εναλλαγές.
Με αυτό το σκεπτικό, οι τοίχοι του διαμερίσματος είναι λευκοί και λειτουργούν ως καμβάς για την τέχνη.
Η επιλογή του λευκού είναι απόλυτη σε κάθε έκφανση της κατασκευής – από την κουζίνα και το λουτρό ως τα υπνοδωμάτια.
Το ξύλο είναι το μόνο υλικό που έχει σημαντική παρουσία, αφού ως δάπεδο διαπερνάει όλο το διαμέρισμα και αποκτά τρισδιάστατη παρουσία μόνο στο κατώφλι μετάβασης προς την κουζίνα, δημιουργώντας άλλο ένα καδράρισμα.
Το χρώμα και η όποια άλλη υλικότητα είναι αποτέλεσμα της προσωπικής έκφρασης και απαντάται στα έπιπλα, τους πίνακες αλλά και στην πιο χωρική εκδήλωσή της, το ροζ λουτρό των επισκεπτών.
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για το έργο εδώ
