Η γειτονιά μου τα έχει όλα. Το Α’ Νεκροταφείο είναι η μακάβρια ατραξιόν της και κάνει λίγο πιο creepy την ησυχία της νύχτας, ειδικά αν βλέπεις και κάποιο μνήμα από το μπαλκόνι σου. Την ημέρα, βέβαια, είναι η πηγή της βαριάς βιομηχανίας της «ξεκούραστης» οδού Αναπαύσεως. Μαρμαράδικα, γυψάδικα, λουλουδάδικα, πάσης φύσεως αίθουσες για να υποδεχθούν τεθλιμμένους φίλους και συγγενείς, ακόμα και σε φούρνους που μόλις ξεμπερδεύουν με ζυμάρια και σφολιάτες σερβίρουν καφέ και κονιάκ της παρηγοριάς.
Στη γειτονιά, επίσης, υπάρχει το Half Note Jazz Café, ελάχιστά αθηναϊκά venues κουβαλάνε ιστορία τριών δεκαετιών και βάλε, ικανή ακόμα για να κλείνει μερικές μέρες της εβδομάδες το στενό της Τριβωνιανού από ταξιτζήδες που περιμένουν να σχολάσει η βραδινή παράσταση.
Έχουμε ακόμα το «δημαρχείο» μας, το καφεζυθεστιατόριον Ολύμπιον – είναι κατι σαν το ΚΕΠ της περιοχής, μόνο που δε σερβίρει επικυρώσεις δηλώσεων του Ν.105, αλλά σπιτικά μαγειρευτά, ντόρτια στο τάβλι και ματς στην πλάσμα παρέα με θανατηφόρες ατάκες από τους Τσιφορικούς θαμώνες του. Δίπλα του, το περίφημο «μικρό» Κολιμπρί, γιατί άλλο είναι να τρως την πίτσα με το που βγαίνει από τον φούρνο κι άλλο να περιμένεις τον τίμιο ντελιβερά. Έχουμε δύο φούρνους με χαμογελαστά κορίτσια, έχουμε έναν παιδικό σταθμό, δύο περίπτερα (το ένα μάλιστα, κοντά στην πλατεια του νεκροταφείου, με την υπέροχη κυρία που δε σε κοιτάει ποτέ στα μάτια όταν δίνει ρέστα γιατί βλέπει σίριαλ του ΑΝΤ1 σε μια μικροσκοπική τηλεόραση). Έχουμε το κοριτσάκι που όσο είναι μέρα, διανύει δεκάδες φορές πάνω κάτω το δρόμο μιλώντας συνεχώς σε κάποιον φανταστικό φίλο, έχουμε τους νέους έποικους που κατακλύσαμε το σημείο τα τελευταία χρόνια εκτοξεύοντας τα ενοίκια, έχουμε την πολύβουη λεωφόρο Καρέα (Ηλιουπόλεως) από κάτω να μας υπενθυμίζει ότι απέχουμε λιγότερο από 2 χλμ. από την πλατεία Συνταγματος.
Ξέρετε τι δεν είχαμε; Ένα ωραίο καφέ-μπαρ. Να πάμε με το λαπτοπ κι εφημερίδες να χαζέψουμε (ή να δουλέψουμε χαλαρά) τα Σαββατοκύριακα και να πιούμε ένα σωστό λόκαλ ποτό τα βράδια. Εντάξει, το Odeon είναι αναμφισβήτητο έμβλημα της περιοχής του Μετς, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι που να απέχει δευτερόλεπτα από την πόρτα σου. Άσε που «τα πολλά δεν πονάνε το κεφάλι», οπως λέει μια σέρβικη παροιμία που μας έμαθε –άσχετο- ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Από τις αρχές Νοέμβρη όμως έχουμε το Κάιν. Ο Λεωνίδας Δεληγιάννης ήταν της δουλειάς. Υπεύθυνος για πολλά χρόνια του Circus της Ναβαρίνου. Και, ξέρετε πώς είναι αυτή η δουλειά, «ήθέλα να κάνω κάτι δικό μου». Όχι σε κάποια ήδη υπάρχουσα πιάτσα, «εκεί καταλήγεις στο τέλος να κάνεις ένα μαγαζί ίδιο με τα δίπλα». Μαζί με τη συνέταιρό του, Άρτεμη Καμπέρη, αρχιτεκτόνισσα που επιμελήθηκε τον σχεδιασμό του χώρου, έψαχναν πολύ καιρό για το κατάλληλο σημείο. Το οποίο ήταν μέσα στα μάτια τους, αφού ήξεραν τη γειτονιά. Μόλις ελευθερώθηκε λοιπόν αυτό το ισόγειο στη γωνία της Αναπαύσεως με την Τιμολέοντος, εγκαταστάθηκαν εκεί για 8 μήνες. «Θέλαμε να συνδυάσουμε το παλιό με το νέο και να υπάρχει μια πινελιά art deco που είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ» μου λέει η Άρτεμη ενώ πίνουμε τον καφέ μας ενα ηλιόλουστο μεσημέρι των τελευταίων Αλκυνίδων ημερών. Για να συμπληρώσουν και οι δύο, «μένοντας εντός μπάτζετ, κάναμε κι αρκετές υποχωρήσεις, βάλαμε άπειρη προσωπική δουλειά, βάζοντας το μυαλό μας να δουλέψει σε πατέντες και φτιάχνοντας ιδιοκατασκευές». Την παράσταση βέβαια κλέβει το εντυπωσιακό mural στο μεγάλο τοίχο, εκεί που ο Δημήτρης Ταξής απεικόνισε την κλασική αγιογραφία της αδελφοκτονίας των Κάιν-Άβελ, χρησιμοποιώντας σαν ήρωες του πελάτες του μαγαζιού και φίλους των ιδιοκτητών του. «Εξασφαλίζοντας τις μπίρες του, εφ’ όρου ζωής» λενε οι τελευταίοι. Από τις διαφωνίες των οποίων κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας προέκυψε και το όνομα Κάιν για το μαγαζί. Μην ανησυχείτε, κανείς δεν έπαθε κάτι κακό.
Αδελφκοκτονία από τον Δημητρή Ταξή, το έμβλημα του χώρου.
Ναι, ρε παιδιά, αλλά ακόμα ένα καφέ-μπαρ; Και μάλιστα σε μια περιοχή που είστε σχετικά μόνοι σας, αυτό είναι ευκαιρία ή συνταγή αυτοκτονίας; Στο πρώτο είναι κάθετοι. «Αν το σκεφτείς δεύτερη φορά, ίσως δεν το κάνεις. Όμως, το ότι αυτά τα χρόνια της κρίσης άνοιξαν μαγαζιά δίκαιοι και άδικοι, δε σημαίνει ότι απαγορεύεται να το κανουμε κι εμείς που έτσι κι αλλιώς την ξέρουμε τη δουλειά». Δίκαιο. Και, «είναι ευκαιρία η περιοχή και γιατί έχει πολύ κόσμο νεαρό κι ανήσυχο, αλλα κι επειδή αν κάνεις κάτι με τόνο προσωπικό και τίμιο, η φήμη σου κυκλοφορεί. Ήδη, τρεις μήνες, το βλέπουμε να συμβαίνει. Θέλαμε να φτιάξουμε ένα μέρος απλό, φθηνο. Δεν έχει νόημα να έχουμε τον καφέ πάνω από τα 2.5 €, ούτε να πάμε σε εξεζητημένο κατάλογο. Θέλαμε απλές, κλασικές, ποιοτικές συνταγές – ο κόσμος έχει κουραστεί από την πόζα».
ο τοίχος των κοκτέιλ
…και το μεγάλο τραπέζι
Η γειτονιά ήδη στηρίζει, το στέκι έτσι κι αλλιώς –λόγω του κύκλου τους- έγινε τόπος συνάντησης ποδηλατών και γκραφιτάδων, «θέλουμε να λειτουργεί ως αποσυμπιεστήρας για δαφορετικά είδη ανθρώπων», μου λένε. Η γωνία του DJ βγάζει πάντα ωραίες μουσικές, και διαφορετικές μεταξύ τους (ακόμα κι όταν είμαστε στο ωράριο του καφέ μπορώ να σας διαβεβαιώσω), από μέρες με freestyle μαύρα μέχρι indie-(post) punk «ε, και προς Παρασκευή-Σάββατο, ας χορέψουμε και λιγάκι» λέει ο Λεωνίδας. Σερβίρονται επίσης διάφορα σνακ (τοστ-σάντουιτς), αλλά δεν υπάρχουν, για την ώρα, βλέψεις για κουζίνα. «Δε θέλουμε να διαταράξουμε την ισορροπία της γειτονιάς, υπάρχουν υπέροχα μέρη για φαγητό», με καθησυχάζουν.
Ως regular πια είχα μια απορία πριν γράψω για αυτούς.
– Το νεκροταφείο το φοβάστε, μήπως αποτρέπει τον κόσμο ξερωγώ;.
– Είσαι σοβαρός; Μόνο προσωπικότητα μας δίνει. Αλλιώς δε θα σερβίραμε τα κοκτέιλ Nekroni και Killer’s Hand.
Στα 7.5€ να συμπληρώσω εγω ο σπασίκλας, οι μπύρες από 3.5 – 5€ και τα ποτά 6-7€ (απλά-σπέσιαλ).
Νekroni
Κiller’s Hand
