Γιατί αγαπάς τόσο πολύ την Ελλάδα, Steve Wynn;

Γνώρισα τον Steve Wynn ως δημοσιογράφος, στην πρώτη αξέχαστη συναυλία των Dream Syndicate στο Ρόδον και έκτοτε δεν τον έχασα ποτέ. Θα μπορούσα να πω ότι, κατά κάποιον τρόπο, μεγαλώσαμε παρέα (πέρα από το γεγονός ότι μεγάλωσα με τις μουσικές του). Γιατί πως αλλιώς μπορείς να το προσδιορίσεις για κάποιον που βλέπεις κάθε χρόνο, εντός ή εκτός Ελλάδας, εντός ή εκτός σκηνής, επί μια εικοσιπενταετία και βάλε, δένεσαι κατ’ αρχήν μαζί του μέσω της δουλειάς σου (που, εδώ που τα λέμε, την αγαπάς τρελά για κάτι τέτοιες πολύτιμες στιγμές), αλλά ο χρόνος τρέχει και οι συνεντεύξεις ξεθωριάζουν και αυτά που ουσιαστικά μένουν, η μουσική, τα ξενύχτια, οι κουβέντες, οι βόλτες, τα συναισθήματα, είναι τόσο δυνατά που ορίζουν μια φιλία ζωής;

Τα πράγματα με τον Steve ήρθαν έτσι ώστε να βρεθούμε ακόμη και στο Λος Άντζελες – αρχές της δεκαετίας του ’90 θυμάμαι – στο αγαπημένο του La Cabaña, ένα ζεστό Μεξικανικό εστιατόριο της Venice Beach, κατά βάση στέκι φοιτητών, που του άρεσε πολύ να τρώει αργά το βράδυ μετά τις ηχογραφήσεις στο στούντιο. Ή κάποια χρόνια αργότερα στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη, όταν ως γνήσιο independent τέκνο άφησε πίσω του τον λαμπερό χολιγουντιανό ήλιο του Ειρηνικού όπου είδε το πρώτο φως κι έπαιξε τις πρώτες νότες, για να μετακομίσει στην ανήσυχη πλευρά του Ατλαντικού – ακόμη θυμάμαι πόσο ευγενικά με παρακάλεσε να καπνίζω έξω από το παράθυρο (κι ας τρώει όλο τον καπνό του κόσμου στα ελληνικά κλαμπ), την ώρα που μας μαγείρευε στο γουόκ κινέζικο με γαρίδες! 

https://youtu.be/R8HTgGrRM2c

Παρέα με τον ίδιο, τη σύντροφό του, ντράμερ Linda Pitmon και τους εκπληκτικούς μουσικούς που έχουν έρθει κατά καιρούς μαζί του στην Ελλάδα –από τους Dream Syndicate και τους Gutterball ως τους Miracle 3 και τους Dunny and Dusty–, αλλά και τη μεγάλη παρέα των πολλών Ελλήνων φίλων του –από τον Αιμίλιο Κατσούρη της Hitch Hyke ως τη Μαίρη, μεγάλη μορφή και ταμία του Ρόδον, τον Μανώλη Κιλισμανή που τον έφερε ως last act εκεί ή τον Γιάννη Γεωργονίκο, driver και road manager σε κάθε περιοδεία του Steve στην Ελλάδα–, έχουμε περάσει μοναδικά βράδια, τρελά φαγοπότια, εκδρομές σε αρχαία και παραλίες: από τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και την παραλία των Λεγραινών, μέχρι τα στενάκια της Πλάκας, τα μπαράκια των Εξαρχείων, τα ρεμπετάδικα του Βύρωνα ή τις ταβέρνες της Νέας Φιλαδέλφειας και του Μεταξουργείου! Πάντα, όλα, μετά από ένα τρομερό secret gig (από τους πρώτους που τα έφερε στα μέρη τα δικά μας) ή ένα ασύλληπτο live –γιατί δεν θυμάμαι ούτε ένα που να μην ήταν καταπληκτικό, που να μην είχε φορτίσει τις μπαταρίες μας με απίστευτη ροκ ενέργεια!

Διαβάστε το longform ρεπορτάζ του Θεοδόση Μίχου για τη θρυλική Hitch Hyke Records του Αιμίλιου Κατσούρη.

Ο Steve, αν τον ρωτήσεις, θα μπορούσε κάλλιστα να μένει και στην Ελλάδα, την οποία έχει οργώσει σε κάθε γωνιά της. Από τη Θεσσαλονίκη ως τα Γιάννενα και από την Καβάλα ως την Κρήτη, οι ήχοι του έχουν κυριολεκτικά δονήσει τους τοίχους των κλαμπ και τις καρδιές των θαμώνων τους. Άλλωστε στις παραλίες κοντά στην Πρέβεζα, δεν επέλεξε να περάσει το honeymoon του με την Linda;

Αλλά πέρα από τις στιγμές ατέλειωτης χαράς υπήρξαν και εκείνες της ατέλειωτης λύπης: όταν ο αδελφικός φίλος και συνεργάτης του Steve στους Gutterball, Bryan Harvey και η οικογένειά του βρέθηκαν δολοφονημένοι την Πρωτοχρονιά του 2006… Όλα πάγωσαν, τα mails δεν μπορούσαν να εκφράσουν την οδύνη, το μυαλό δεν μπορούσε να το χωρέσει. Ο Bryan και ο Johnny Hott, το ντουέτο των House of Freaks (ένα από τα καλύτερα live που φιλοξένησε ποτέ το Ρόδον) και μέλη των Gutterball επίσης, είχαν έρθει στην Ελλάδα μαζί ή χώρια από τον Steve, είχαμε πάει κι όλοι παρέα στο Σούνιο, είχαμε πιει και φάει μαζί, είχαμε κάνει πάρτυ, είχαμε πει τόσα λόγια της ψυχής. Πώς να μπορέσεις να το χωνέψεις αυτό, ακόμη είναι τόσο έντονο, ποτέ δεν θα το ξεπεράσεις, οι σκέψεις και οι κουβέντες πάντα περνάνε από εκεί…

Όμως η ζωή, όπως λέει κι ο Steve, θες δεν θες προχωράει, άσχετα με το τι γράφεται για πάντα μέσα σου και δεν σβήνει ποτέ. Τα συναισθήματα χιλιάδες, οι κουβέντες αμέτρητες και η μουσική, αυτή η υπέροχη μουσική του Steve που μπαίνει και μένει μέσα μας, συχνά πυκνά το καταφύγιό μας.

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, μετά από τόσες συνεντεύξεις μαζί του, του ζήτησα αυτή τη φορά να γράψει ο ίδιος ένα σημείωμα, λίγο πριν έρθει να παίξει την Δευτέρα στο Tiki bar. Γιατί, βρε αδερφέ, αγαπάει τόσο πολύ αυτή τη χώρα που τη λένε Ελλάδα; Η απάντηση ήρθε πίσω σχεδόν αμέσως –ακόμη κι αν βρίσκεται σε περιοδεία και ταξιδεύει διαρκώς από πόλη σε πόλη της Ευρώπης, με λεωφορεία και αεροπλάνα! Διαβάστε την…

Οι Dream Syndicate στο φεστιβάλ Solid Sound που διοργανώνουν οι Wilco στην Μασαχουσέτη, το 2013. (Φωτογραφία: Michael Galinsky)

Why I love Greece!

Λοιπόν δεν ξέρω αν είναι αλήθεια… Αλλά, σαν τόσα άλλα πράγματα, το να πεις πως είναι, τελικά το κάνει αληθινό! Άλλωστε είμαι σχεδόν σίγουρος πως είναι όντως, οπότε, ας το πω: πρέπει να έχω εμφανιστεί στην Ελλάδα –και στην Αθήνα συγκεκριμένα–, περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλον περιοδεύοντα Αμερικανό καλλιτέχνη! 

Σοβαρά τώρα, δεν βλέπω πως θα μπορούσε να μην είναι έτσι. Υποθέτω ότι έχω παίξει περίπου σαράντα συναυλίες στην Ελλάδα από εκείνη την αξέχαστη πρώτη φορά στο πάρκο (σ.σ. του Πεδίου του Άρεως), πίσω στα 1986. Ξέρετε για ποια μιλάω: Οι Dream Syndicate στη σκηνή μπροστά σε 5000 άτομα και το σύστημα ήχου ξαφνικά να χαλάει. Να μην μεταδίδεται στο κοινό ο παραμικρός ήχος! Οπότε, έκανα το μόνο λογικό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω: γύρισα τα μόνιτορ μας προς το κοινό, ώστε να ακούνε. Υποθέτω η κίνησή μου, όσο προφανής κι αν ήταν σε μένα, εκτιμήθηκε δεόντως και γίναμε όλοι φίλοι –η αρχή μιας φιλίας που θα μεγάλωνε και θα μεγάλωνε μέσα στα χρόνια και θα έμενε για μια ζωή…

Ειλικρινά, όποτε αναφέρω στους φίλους μου και στους συντρόφους μου μουσικούς, ότι επισκέπτομαι τόσο συχνά την Ελλάδα, το λέω με περισσή περηφάνια -τολμώ να πω, ακόμη και με θαυμασμό. Με συνεπαίρνει το γεγονός ότι μια χώρα για την οποία είχα σκεφθεί τόσα πολλά και η οποία σημάδεψε τόσο έντονα τις κολεγιακές σπουδές μου και η οποία μου έμοιαζε τόσο μακρινή και άπιαστη όταν ήμουν παιδί και μεγάλωνα στο Λος Άντζελες, γινόταν ξαφνικά ένα δεύτερο σπίτι για μένα. Μου φαίνεται απίστευτο και πανέμορφο.

https://youtu.be/f-_G7A0RbjU

Αλλά πέρα από όλη την ομορφιά και την ιστορία και την πολιτιστική σπουδαιότητα της Ελλάδας (για να μην αρχίσω να σας λέω και για το πόσο λατρεύω το φαγητό!), το σημαντικότερο πράγμα για μένα σε σχέση με την Ελλάδα είναι οι φίλοι που έχω αποκτήσει. Και έχω πάρα πολλούς…

Από την άλλη, όλον αυτόν τον καιρό, έχω παρακολουθήσει με πόνο και απογοήτευση μια χώρα που αγαπώ τόσο πολύ, να υποφέρει και να παλεύει κατά τη διάρκεια της οικονομικής και πολιτικής κρίσης των τελευταίων ετών. Παρακολουθώ την παράλληλη παράνοια της γοργής  πορείας προς την λιτότητα στις ΗΠΑ, την οποία έχω δει να συμβαίνει με την Μέρκελ στην Ευρώπη -και πραγματικά νιώθω ευγνωμοσύνη που ο Ομπάμα και το επιτελείο του και η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ κατάφεραν να ανακόψουν αυτή την τρελή, παράλογη μέθοδο συνδιαλλαγής με την ύφεση ώστε να αποφευχθεί στη χώρα μας. Φθάνει σχεδόν το επίπεδο παράνοιας των έργων του Lewis Carroll (σ.σ. συγγραφέα του έργου «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» κ.α.) το να σκέφτεσαι ότι σώζεις μια χώρα από την οικονομική κρίση κόβοντας προγράμματα και μισθούς και δουλειές και βγάζοντας χρήματα από την κυκλοφορία. Το να κάνεις πλουσιότερους τους πλούσιους δεν είναι λύση. Ελπίζω ότι με τις πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα τα πράγματα θα κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα παρακολουθώ, θα διαβάζω, θα είμαι μαζί σας, θα σας υποστηρίζω. 

Αναμνήσεις; Έχω πολλές. Τόσα πολλά υπέροχα απογεύματα, μακριές νύχτες, καταπληκτικά πρωινά, απ’ όλα. Συν το ότι θα έχω πάντα την τιμή να μπορώ να λέω πως είμαι εκείνος που έπαιξε τελευταίος στο Ρόδον! Και ω τι νύχτα ήταν αυτή! Αλλά όπως τόσα πολλά μέρη και πράγματα και στιγμές στη ζωή, τα καλύτερα είναι πάντα εκείνα που θα έρθουν. Ανυπομονώ λοιπόν να έρθω πάλι κοντά σας για τη συναυλία μου στο Tiki bar! Δοκιμάζω κάτι καινούργιο αυτή τη φορά, ένα σόλο ηλεκτρικό σόου που επιτρέπει περισσότερη ποικιλία ήχων και είναι πιο δυναμικό –από έναν ψίθυρο σε μια κραυγή- από ένα τυπικό ακουστικό σόλο σόου. Νομίζω πως θα το απολαύσετε. Σε κάθε συναυλία μου προσπαθώ να περικλείσω κατά κάποιο τρόπο μια ολόκληρη ζωή και επαφή και αυτή η νύχτα δεν θα είναι διαφορετική –εκτός από το γεγονός ότι η εμπειρία που θα μοιραστούμε στο χώρο θα είναι τόσο πολύ πιο βαθιά… Θα σας δω όλους σύντομα…

Info

Steve Wynn Live!

Δευτέρα 16 Μαρτίου

Tiki bar

(Φαλήρου 15 – Μακρυγιάννη, τηλ. 210 923 6908)

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00