Φεστιβάλ Καννών 2018: Πώς χωράνε οι Village People σε μια κινέζικη γκανγκστερική ιστορία αγάπης;

Σε άτυπο μοτίβο του Φεστιβάλ Καννών τείνει να εξελιχθεί η ξαφνική ποπ έκρηξη γνώριμων hits στις πιο αναπάντεχες ταινίες, κρίνοντας από την περσινή «εμφάνιση» του “Chandelier” της Sia στο κυνικό οικογενειακό δράμα Happy End του Μίκαελ Χάνεκε ή την a cappella διασκευή του “Burn” της Ellie Goulding που έδωσε πένθιμο ρυθμό στο Θάνατο του Ιερού Ελαφιού του Γιώργου Λάνθιμου.

Φέτος, οι εκπλήξεις είναι ακόμα συχνότερες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Έχουμε τις απαντήσεις του Κρίστοφερ Νόλαν σε όλα όσα θα θέλατε να τον ρωτήσετε...

Στo Αsh Is Purest White, ο σκηνοθέτης Τζία Ζάνγκε συνθέτει ένα ποιητικό timelapse της Κίνας του 21ου αιώνα μεταμφιεσμένο σε γκανγκστερική ταινία/ιστορία αγάπης. Το πρώτο μέρος της ταινίας, στο οποίο γνωρίζουμε το 2001 την Κιάο (Ζάο Τάο, σύζυγος του σκηνοθέτη και ένα από τα φαβορί για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας) και το σύντροφό της Μπιν, ένα χαμηλόβαθμο γκάνγκστερ που είναι βασιλιάς στο στέκι mahjong μιας υποβαθμισμένης πόλης με ορυχεία, είναι ένα χρωματιστό, ρυθμικό, χιουμοριστικό στιγμιότυπο μιας χώρας στο μεταίχμιο της αλλαγής. Κουλτούρες συναντιούνται κι απωθούνται την ίδια στιγμή με αποκορύφωμα το συγχρονισμένο χορευτικό των θαμώνων και της Κιάο υπό τους ήχους του “YMCA”: οι ντόπιοι δεν χορταίνουν να ξεσηκώνονται από την (ξεπερασμένη, σε άλλα σημεία του κόσμου) επιτυχία των Village People. Καθώς ξετυλίγεται η οδύσσεια της Κιάο, που παραμένει τόσο τυφλά πιστή στον αγαπημένο της που φυλακίζεται για να τον γλιτώσει, το “YMCA” διατρέχει την ταινία σαν ρεφρέν, κι ας το έχει αποκηρύξει πεισματάρικα κι ανεπιτυχώς η Κιάο σε εκείνες τις πρώτες σκηνές ως «πολύ δυτικό» για τα γούστα της. (Καμία τέτοια αμφιβολία δεν υπάρχει για τον Τζία, που επεφύλαξε την ίδια μεταχείριση και για το “Go West” των Pet Shop Boys στην προηγούμενη ταινία του, το Mountains May Depart.)

https://www.youtube.com/watch?v=9bztHtxLDvQ

Σε μια ταινία αφοπλιστικής ομορφιάς και σχολαστικού σχεδιασμού όπως το Cold War του Πάβελ Παβλικόφσκι στο οποίο αναφερθήκαμε εκτενέστερα μετά την πρεμιέρα του, η καλύτερη σκηνή έρχεται όταν ο Παβλικόφσκι απελευθερώνεται από τους αυστηρούς αισθητικούς κανόνες του και βάζει την απογοητευμένη ηρωίδα του, που έχει διασχίσει σύνορα για να φτάσει στον εξορισμένο στο Παρίσι έρωτα της ζωής της, να χορεύει με την ψυχή της το “Rock Around The Clock” από Bill Haley and the Comets σε ένα μονοπλάνο που καταλήγει με την κοπέλα να ανεβαίνει στο μπαρ και να κουνάει το φόρεμά της ενώ οι θαμώνες την αποθεώνουν. Ανάμεσα στην ανατολικοευρωπαϊκή φολκ και τον Γκέρσουιν που ακούστηκαν στο σάουντρακ ως εκείνη τη στιγμή, το κομμάτι ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα με την ίδια ένταση με την οποία προμηνύει το τέλος όχι μόνο της μουσικής, αλλά και της ιστορικής εποχής.

https://www.youtube.com/watch?v=URZ8WZMXP-0

Και στο Leto του Κίριλ Σερεμπρένικοφ ένας καβγάς μεταξύ των ανήσυχων punk μουσικών που επιθυμούν να ανατρέψουν το status quo και πιο πουριτανών επιβατών σε ένα τρένο κλιμακώνεται με ένα ομαδικό singalong του “Psycho Killer” των Talking Heads (που ζει μια μικρή αναγέννηση χάρη και στην στρατηγική τοποθέτησή του στον πιλότο του Mindhunter), συνοδευόμενο από ένα κάθε άλλο παρά υπαινικτικό και λεπτοκομμένο στρώμα χυδαίων κινουμένων σχεδίων στην οθόνη.