Τα ωραία σκάνε από το πουθενά. Νόμος. Και εκεί που λέξεις όπως πολιτική, κοινωνία, αγωνία, ανάλυση, τεχνολογία, σκέψη, οθόνη, είδηση, κατασκοπία, σταματούν κουρασμένες να συγκεντρώνονται στο ίδιο τηλεοπτικό προϊόν, έρχεται η σωστή, η αγγλική εν προκειμένω ομάδα με αρχηγόπουλο τον Ben Chanan σε σενάριο και σκηνοθεσία, να σχεδιάσει το πώς και το τι και κυρίως το γιατί. Και τότε όλα παίρνουν τον σωστό δρόμο.
Οι ενημερωμένοι, αγαπητικοί κυρίως των καλλών βρετανικών ιστοριών μυστηρίου, ήξεραν την ύπαρξη του The Capture στο BBC από το 2019 όταν είχε σκάσει ο πρώτος κύκλος, πανέξυπνος και εξωπραγματικός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέσα στα 6 του επεισόδια.
https://www.youtube.com/watch?v=YSSmitzvmUU
Βασισμένο στο τσιτάτο πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, η πρώτη εκείνη φορά βούτηξε χωρίς μπρατσάκια στους λονδρέζικους δρόμους, στήλωσε ανάστημα μπροστά στις κάμερες παρακολούθησης CCTV και πήρε τον έλεγχο της ζωής της μέσα από σκοτεινά δωμάτια γεμάτα δυστοπία. Στο πρώτο επεισόδιο τίποτα δεν έδειχνε το τι θα ακολουθήσει.
Το στόρι πήγαινε κάπως έτσι: Πρώην στρατιωτικός, αφού εκτίει φυλάκιση έξι μηνών για την υποτιθέμενη δολοφονία ενός άοπλου Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, αθωώνεται όταν το εφετείο κρίνει πως τα βίντεο που χρησιμοποιήθηκαν για την καταδίκη του ήταν δυνητικά ελαττωματικά. Ενώ πανηγυρίζει τη νίκη σε αγγλική πάμπ, η δικηγόρος του φεύγει απότομα, αυτός την ακολουθεί, φιλιούνται στο δρόμο, χωρίζουν, αυτή μπαίνει στο λεωφορείο κι αυτός γυρίζει στο αυτοκίνητο. The end of the night;
Όχι ακριβώς. Σχεδόν παράλληλα παρακολουθούμε αυτό που παρακολουθούν οι υπάλληλοι πίσω από τις κάμερες CCTV, κλεισμένοι στο γραφειάκι τους, χιλιόμετρα μακριά. Οι οποίοι και βλέπουν τον στρατιωτικό να επιτίθεται στη δικηγόρο του και να την απαγάγει. WTF; Ποιος βλέπει τι πραγματικά έγινε; Εμείς ή οι κάμερες στο δρόμο;
Και κάπως έτσι ξεκινά ένα γαϊτανάκι ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, ανάμεσα σε αυτό που νομίζεις πως βλέπεις και σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει, ανάμεσα στα συμπεράσματα που νομίζεις πως είναι δικά σου και σε αυτά τα οποία ξεκάθαρα δεν είναι. Ή αλλιώς, καλώς ήρθες σε ένα κόσμο που δεν έχεις κανένα απολύτως έλεγχο. Σε περίπτωση που δεν το ήξερες. Γιατί αυτό που ψάχνεις τελικά δεν μπορεί παρά να είναι μια τόση δα «διόρθωση» στις παρυφές της πραγματικότητας. Μια λέξη που θα τη δεις να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε κάθε επεισόδιο μπας και την εμπεδώσεις. Η τεχνολογία στις υπηρεσίες μιας κρατικής καταστολής.
Αυτό που αποκαλύπτεται ως σεναριακό τρικ, δεν είναι παρά το άγιο δισκοπότηρο των θεωριών συνομωσίας. Λογισμικά που παραποιούν εικόνες, αλγόριθμοι που «κλειδώνουν» κατηγορητήρια κατά το δοκούν και «προστατεύουν» με μαυρισμένα εισαγωγικά κυβερνήσεις και κυβερνώντες μπορεί να μην είναι τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε. Ή έστω, μπορούν να αποτελούν ένα άριστο πεδίο σκέψης, αν αυτοί που στο προσφέρουν σε μορφή μυθοπλασίας, ξέρουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει άψογο σερβίρισμα και ευφυές στο στήσιμο του τηλεοπτικό art de la table
Η γρήγορη αλλά ελεγχόμενη σκηνοθετική γραμμή της «διόρθωσης» πατά γερά πάνω σε ένα προσεγμένο γεμάτο συνεχόμενες ανατροπές σενάριο και αυτό δεν είναι κάτι που απολαμβάνεις συχνά στις σειρές του είδους. Κάτι που επιβεβαιώνεται διπλά, τρία χρόνια μετά, με το καλωσόρισμα του δεύτερου κύκλου καθώς η αστυνόμος που καλείται να δώσει λύση στο πρόβλημα μιας νέας μεγαλύτερης «διόρθωσης» -η Holliday Grainger σε σταθερά έξοχα πλάνα μετατραυματικής εμπλοκής- έχει να αντιμετωπίσει πια κάτι πραγματικά αδύνατο. «Διόρθωση» σε live action.
https://www.youtube.com/watch?v=Z8i4-Z0OHRw
Στο επίκεντρο ένας ανερχόμενος πολιτικός και μια Αγγλία παγιδευμένη σε πολιτική εγωπάθεια. Ένας υπουργός ασφαλείας ελέγχει την έρευνα που θα καθορίσει εάν μια υποψήφια κινεζική τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αναγνώριση προσώπου στα αεροδρόμια του Ηνωμένου Βασιλείου.
Είναι προσωπικά αντίθετος, κυρίως λόγω της συνεργασίας της εταιρίας με την κινεζική κυβέρνηση. Όταν μια εκστρατεία συκοφαντικής δυσφήμισης ξεκινά εναντίον του, θεωρεί τους κινέζους ως βασικούς υπευθύνους. Μια θέση που νιώθει να επιβεβαιώνεται όταν ξάφνου γίνεται μάρτυρας μιας ζωντανής deepfake εκδοχής του σε τηλεοπτικό πρόγραμμα στο οποίο και παίρνει θέση υπέρ της κινέζικης τεχνητής νοημοσύνης. Τι ακριβώς γίνεται εδώ;
Μπορείς να ξύσεις όσο θέλεις το κεφάλι σου. Και να γκουγκλάρεις όσο θέλεις επίσης. Το ίδιο, και πολλά περισσότερα, κάνει ο Paapa Essiedu ως το νέο αστέρι της πολιτικής ζωής του αγγλικού τόπου που βλέπει τον εαυτό του σε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση να λέει ότι θέλει, δηλαδή να λέει τα αντίθετα από αυτά που ο πραγματικός εαυτός του θα έλεγε. Δεν σου κάθεται και κάθε μέρα να βλέπεις ένα τύπου κλώνο να παίρνει τη θέση σου.
Κλώνο είπες; Γράψε άκυρο αφού εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα νέο Orphan Black. Η τεχνολογική «διόρθωση» δεν έχει οδηγό την κλωνοποίηση του είδους. Δημιουργεί εικονικά ό,τι θέλει, ότι ώρα το θέλει. Παρακολουθεί, αποφασίζει, πραγματοποιεί. Πάμε πάλι. Καλώς ήρθες σε ένα κόσμο που δεν έχεις κανένα απολύτως έλεγχο. Σε τρομάζει; Νομίζω δικαίως, θα έπρεπε!
Υ.Γ. Σε αυτόν τον απίθανο τηλεοπτικό κόσμο, χωρίς τα φανταχτερά τεχνάσματα, τους ψεύτικους διαλόγους, τις σκηνές ακατάπαυστων πυροβολισμών και τις ατελείωτες σκηνές GGI, μπορείς να βρεις πέρα από μια ανατριχιαστική αληθοφάνεια των παράξενων καιρών μας, ως bonus έκπληξη και έναν παλιό λατρεμένο γνωστό. Ο αγαπημένος και του Guillermo del Toro, Ron Perlman, είναι εδώ για να αναλάβει τον ρόλο του Αμερικάνου καραγκιόζη που κάθε κατασκοπικό εκτός αμερικάνικων συνόρων έργο που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να έχει!
