Η σειρά The New Look με τη Juliette Binoche έπεσε στην παγίδα της σαπουνόπερας

Όταν ακούς ότι η Juliette Binoche υποδύεται την Coco Chanel σε ένα δράμα εποχής που σχετίζεται με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη ναζιστική κατοχή του Παρισιού, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς είναι ότι σίγουρα το The New Look που προβάλλεται στο Apple TV Plus θα είναι μια πολύ δυνατή σειρά. Και δεν είναι μόνο η Binoche που σε κάνει να επιμένεις στην εικασία σου, αλλά και το υπόλοιπο καστ, όπως ο Ben Mendelsohn ως Christian Dior ή ο John Malkovich ως Lucien Lelong.

Σκέφτεσαι ακόμα, πως το θέμα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα έχεις δει μέχρι σήμερα (και έχεις δει πολλές ταινίες, σειρές και ντοκιμαντέρ για τους Ναζί είναι η αλήθεια, αφού διαρκώς αποτελεί την κεντρική θεματολογία για πολλούς δημιουργούς) και θα έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον να μάθεις και αυτή την ιστορία. Πώς δηλαδή οι μόδιστροι της υψηλής ραπτικής στο Παρίσι εκείνη την περίοδο (όπως ο Cristóbal Balenciaga, ο Pierre Balmain και ο Pierre Cardin) κατάφεραν να επιβιώσουν και αργότερα να απογειώσουν τη φήμη τους και τις επιχειρήσεις τους.

Ο Ben Mendelsohn ως Christian Dior στο The New Look.

Την ξεκίνησα μετά από παρότρυνση φίλης αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν ενθουσιάστηκα όσο η ίδια. Θα ξεκινήσω από τα θετικά όμως. Η Binoche είναι καταπληκτική ηθοποιός -αυτό είναι κάτι δεδομένο θα μου πεις- και ακόμα και σε αυτόν τον ρόλο, που ειλικρινά δεν ξέρω πόση πραγματικότητα κρύβει μέσα του, καταφέρνει να σε κάνει να πιστέψεις ότι η Coco Chanel ήταν μια ραδιούργα γυναίκα που και η ίδια πίστευε ότι πάντα το θύμα της κάθε ιστορίας της ήταν η ίδια. Νευρωτική και παθιασμένη, από τη μία έκλεισε την επιχείρησή της για να μην ράβει για τις γυναίκες και τις φιλενάδες των Ναζί και από την άλλη σύναψε σχέση με έναν από αυτούς για να μην χάσει τις πολυτέλειές της. Αλλά είναι αυτός ο ρόλος που χρειαζόταν η Binoche στην καριέρα της; Θα ρωτήσω εγώ.

Ben Mendelsohn, John Malkovich

Η παραγωγή είναι σίγουρα μεγαλειώδης. Οι τοποθεσίες, η φωτογραφία, η αισθητική, τα φίλτρα, είναι όλα προσεγμένα άρτια (βέβαια δεν καταλαβαίνω πώς ολόκληρη Chanel κυκλοφορεί σε 2 επεισόδια με το ίδιο παλτό, να το πω και αυτό). Ο Ben Mendelsohn είναι άκρως γοητευτικός ως Dior και σου προκαλεί μια συμπόνια (αυτό ακριβώς που ζητά αυτός ο ρόλος). Αν αποφασίσεις ότι βλέπεις μια ανάλαφρη, μυθοπλαστική σαπουνόπερα με στοιχεία που από τη φύση τους είναι δραματικά αλλά παρουσιάζονται λίγο σαν παραμυθάκι, τότε θα περάσεις πολύ ευχάριστα. Το θέμα είναι να μην την πάρεις πολύ σοβαρά. Αυτά είναι τα -ας πούμε- θετικά.

Και μετά ξεκινά το χάος. Η σειρά είναι γυρισμένη στα αγγλικά, παρ’ ότι έχει Γαλλίδα πρωταγωνίστρια και ο Malkovich -για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα ποτέ- μιλάει με γαλλικό αξάν κακό. Πολύ κακό. Υπάρχει μια μάγισσα/μέντιουμ/χαρτορίχτρα που παίζει τον Dior στα δάχτυλα και του υποδεικνύει διαρκώς τον σωστό δρόμο. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί μοιάζουν με κομπάρσους σε Ισπανική σαπουνόπερα, έχοντας μια έντονη αλλά ρηχή υποκριτική σε κάθε σχεδόν σκηνή.

Παρ’ ότι -υποτίθεται όπως αναγράφεται στους πρώτους τίτλους- η σειρά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, είναι τόσο υπερβολικές όλες αυτές οι πλεκτάνες αλλά και τα παιχνίδια της τύχης, που διαρκώς αναρωτιέσαι: “Όντως τώρα έχει συμβεί αυτό”; Οι αναπαραστάσεις από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου σε ένα από αυτά έστειλαν την αδερφή του Dior, την Κατρίν (Maisie Williams), η οποία ήταν μέλος της γαλλικής αντίστασης, αλλά και από τα βασανιστήρια, επίσης θυμίζουν σαπουνόπερα, κάτι που σε δυσκολεύει πολύ να μπεις μέσα στο πραγματικό δράμα που βίωσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Γενικά λοιπόν, ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΑ.

Maisie Williams

Αν και το The New Look δηλώνει στο πρώτο επεισόδιο την πρόθεσή του να επικεντρωθεί στα επακόλουθα του πολέμου, το ρολόι γυρίζει αμέσως πίσω στη δεκαετία του 1940. Από εκεί και πέρα τα γεγονότα προχωρούν με αργό ρυθμό. Χρειάζονται τρία ολόκληρα επεισόδια μέχρι να απελευθερωθεί το Παρίσι και κατά τη διάρκεια της κατοχής ο Dior περνάει τον πόλεμο δουλεύοντας στο ατελιέ του μέντορά του Lucien Lelong, όπου συντηρούν τη γαλλική haute couture ντύνοντας τις συζύγους και τις φιλενάδες Γερμανών αξιωματικών. Η Chanel αρχικά επιλέγει να κλείσει την επιχείρησή της, αλλά τελικά συνάπτει ερωτική σχέση με έναν υψηλόβαθμο Ναζί, τον Hans Von Dincklage με το παρατσούκλι Spatz (Claes Bang) και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους Άρειους Νόμους για να αφαιρέσει τον έλεγχο της εταιρείας της από τους Εβραίους συνεργάτες της. Κάτσε, γίνεται ακόμα καλύτερο, περίμενε. 

Juliette Binoche, Claes Bang

Με τη Chanel να κρύβεται στο Ritz (στο οποίο διέμεναν οι Γερμανοί στρατηγοί) και τον Dior να είναι ακόμα ανώνυμος μαθητευόμενος, οι Ναζί απαγάγουν την αδερφή του, τη βασανίζουν και την πάνε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η Chanel, παρά τη θέλησή της, πηγαίνει μέχρι τη Μαδρίτη για να στείλει κρυφά από τους Γερμανούς μήνυμα στον Ουίνστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργό τότε του Ηνωμένου Βασιλείου, μαζί με τη μεθυσμένη Αγγλίδα φίλη της Elsa Lombardi (Emily Mortimer) που την έχει αποκληρώσει η οικογένειά της και προσπαθεί να γυρίσει σπίτι της.

Juliette Binoche, Emily Mortimer

Για να μη μακρυγορώ και επειδή είμαι σίγουρη ότι όλο και κάποιος θα τρώγεται να δει τη σειρά (είπαμε, περνάει ευχάριστα ο χρόνος αν την πάρεις ανάλαφρα), να προσθέσω ότι αυτό που μένει είναι, αφού τη δεις, να θες απεγνωσμένα να ψάξεις όλα τα γεγονότα για να σιγουρευτείς ότι όλα αυτά δεν είναι μυθοπλασία.

Προσωπικά, αυτό που βρήκα πραγματικά ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι όσο κυλούν τα επεισόδια, βλέπεις πώς ένας θύτης μπορεί να γίνει θύμα -ή το αντίθετο- σε κάθε ιστορία (βλέπε δωσίλογους, Γαλλίδες ερωμένες των Ναζί, μόδιστρους που από τη μία ράβουν για τις γυναίκες του τέρατος και από την άλλη έχουν συγγενείς στη γαλλική επανάσταση κ.τλ.). Ποιανού το μέρος θα πάρεις, αυτό έγκειται ξεκάθαρα στις πεποιθήσεις σου.

Η Juliette Binoche ως coco Chanel στο The New Look.

Το The New Look θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει τη δομή διπλού χρονικού πλαισίου για να αντιπαραθέσει εις βάθος το τραύμα και την ανάρρωση, αλλά τελικά αυτό που μένει (τουλάχιστον μέχρι το 6ο επεισόδιο που είδα, αφού κάθε εβδομάδα βγαίνει ένα καινούργιο και η σεζόν δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα) είναι η υπεραπλούστευση: ότι ο Dior ήταν ένας βασανισμένος συμπαθής κύριος και η Chanel μια ραδιούργα σκύλα.