Καθώς οι κακές συνήθεις σε πάνε στον Παράδεισο, μαθαίνοντας πως το HBO γέννησε νέο τέκνο, σπεύσαμε! Λογικόν, αφού το τηλεοπτικό δίκτυο αυτό είναι σαν το Jack Daniels–δεν σε απογοητεύει ποτέ. Με φόντο τον αμερικάνικο υγρό Νότο, λοιπόν, εκεί στη γη της Λουιζιάνα, κάποιο παραστρατημένο απάνθρωπο μυαλό έκανε έναν τελετουργικό φόνο: άφησε μια γυναίκα δολοφονημένη με τατού παντού και καρφωμένα κέρατα ελαφιού στο κεφάλι. Μια πρώτη σκηνή από τη σειρά True Detective που συνδυάζει το απόκοσμο του H. P Lovecraft, την καρδιά του Iowa των Slipnot και όλη την απέραντη αμερικάνικη θλίψη των γραπτών του Nathaniel Hawthorne. Πρωταγωνιστές δύο ψιλοτελειωμένοι ηθοποιοί –ποτέ μη λες ποτέ όμως- στους ρόλους των ντετέκτιβ. Ο πάντα συμπαθής Woody Harrelson κρατάει το ίσο ενώ ο Mathew Mcconaughey αναγεννάτε από τις υποκριτικές του στάχτες και σολάρει. Δίνοντας στα τρία πρώτα επεισόδια της σειράς την πλέον πειστική ερμηνεία για το πώς μπορούν να σε μεταλλάξουν η ιδιοφυΐα, οι ψυχικές πληγές και τα βαρβιτουρικά.
Σε άλλου τύπου αδιέξοδα: ένας νεαρός λέκτορας του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων περνάει κάτι σαν κρίση των 35 και αναλογίζεται την ζωή του, το παρόν, το παρελθόν και τις επιλογές του, κουβαλώντας πάντα μαζί του τον Κλόουν – έχει να ολοκληρώσει την διατριβή πάνω στο μυθιστόρημα του Χάινριχ Μπελ. Η αναφορά στον Κλόουν ήταν από μόνη της μεγάλος κράχτης και έτσι δεν θα μπορούσαμε να μην διαβάσουμε την νουβέλα του Ιάκωβου Ανυφαντάκη με τίτλο Αλεπούδες στην πλαγιά (Εκδόσεις Πατάκη). Είναι το πρώτο βιβλίο του νεαρού συγγραφέα, το οποίο μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους, καθώς διαβάσαμε πράγματα που είχαμε και στο δικό μας μυαλό, σκέψεις που μας βασανίζουν στις προσωπικές μας σημαντικές ή ασήμαντες κρίσεις. Γραμμένο στρωτά, απλά και έξυπνα, χωρίς περιττές ακροβασίες και φανφάρες, το κείμενο του Ανυφαντάκη μπήκε στη λίστα με τα ωραία αναγνώσματα του τελευταίου καιρού.
Μεσοβδόμαδα τώρα, αναλογιζόμενοι πως αν και μετά το λύκειο έπαψαν να μας πολυαρέσουν οι μουσικές μπαλάντες, αναιρέσαμε τον εαυτό μας, καθώς αυτή η κινηματογραφική εκδοχή του μετρ του ανθρώπινου και τρυφερού σινεμά Αλεξάντερ Πέιν μας χαρίζει μερικές υπέροχες στιγμές γλυκόπικρης ενδοσκόπησης. Αναφερόμαστε φυσικά στην πρόσφατη, πολυβραβευμένη Nebraska, η οποία μας θυμίζει την μελαγχολικά ώριμη σινε-διαδρομή του Πέιν, σκηνοθέτη των road trips: από το έτερο οδοιπορικό αυτογνωσίας, το Σχετικά με τον Σμιντ με τον Τζακ Νίκολσον, μέχρι τα οσκαρικά υποψήφια Πλαγίως και Οι Απόγονοι, με τους οικογενειακούς χαμηλότονους τριγμούς. Ήρωες ατελείς, με ψεγάδια, που ψάχνουν την ευτυχία στα λίγα, συμβιβάζονται, μαθαίνουν ακόμα και στα γεράματα τον εαυτό τους και τον κόσμο, και μας κάνουν να κοιτάζουμε για λίγο μέσα μας.
Και εκεί που όλα φάνταζαν δύσκολα, και είχαμε πάρει για άλλη μία φορά την κατιούσα, αποφασίσαμε να βρούμε (για ακόμη μία φορά) καταφύγιο στις εφηβικές μας συνήθειες. Πήγαμε, λοιπόν, στο Πλέει – στο Πλέει (στην Αγία Παρασκευή) που μας μεγάλωσε. Ήπιαμε έναν μαραθώνιο καφέ και παίξαμε πολύ τρίβιαλ. Οι αλλαγές στο χώρο (πρόσφατα ανακαινίστηκε) και στο χρόνο, πήραν μαζί τους το παλιό τρίβιαλ, το Genius Edition, και στη θέση του μας άφησαν ένα Trivial Pursuit «Στοίχημα πως θα κερδίσεις». Το ταμπλό του δεν μας άρεσε. Δεν είχε ούτε τη μισή αίγλη του τζίνιους που αγαπήσαμε. Οι κανόνες του μας φάνηκαν χαζοί και τζογαδόρικοι. Κι αυτό γιατί στο παιχνίδι είχαν προστεθεί μάρκες για να ποντάρει κανείς στις σωστές απαντήσεις του αντιπάλου, και ήταν κάπως σαν το κέντρο του ενδιαφέροντος να μετατοπιζόταν σ΄ αυτό –στον τζόγο. Εμείς πάντως παίξαμε χωρίς στοιχήματα. Θα μπορούσαμε να πούμε κι άλλα, αλλά τέλος πάντων, επειδή δεν είναι του χαρακτήρα μας να γκρινιάζουμε, παρά την φέιλ έκδοση τρίβιαλ, τα περάσαμε πολύ ωραία.
Κλείνοντας άλλη μια παράξενη, παράλογη, παρανοϊκή εβδομάδα αποφασίσαμε να πάμε κόντρα στις νόρμες. Όχι κυρίες και κύριοι, όχι δεν βγήκαμε το Σάββατο. Κάτσαμε μέσα με τους κολλητούς, γύρω από ένα τραπέζι, με μια μπουκάλα ουίσκι και Iron Maiden στα ηχεία. Μιλώντας για τη ζωή (;), για τα χαμένα όνειρα, για την καταραμένη καθημερινότητα, καταλήξαμε να συζητάμε για τη μόνη σίγουρη διασκέδαση στον κόσμο: το μπάσκετ. Και κάναμε την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ρουβλιών: τι θα συνέβαινε εάν δεν είχε διασπαστεί η Γιουγκοσλαβία; Εάν έπαιζαν στην ίδια ομάδα, μαζί, οι ώριμοι Ράτζα, Κούκοτς, Ντίβατς, Ντανίβολιτς, θα είχαν καταφέρει να νικήσουν την πούστικη την Dream Team; Με τα ίδια εάν της ιστορίας, αλλά σε σύγχρονο πλαίσιο, ασχολήθηκε και το blog Ηοοpfellas, καταρτίζοντας μια υποθετική εθνική μπάσκετ όλων των πρώην Γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών του σήμερα. Τον αγαπάμε που τον αγαπάγαμε τον εν λόγω blogger –γιατί είναι γνώστης και μερακλής-, ε τώρα, είμαστε έτοιμοι να χτυπήσουμε τατού για πάρτη του. No lifers και τα μυαλά στα κάγκελα!
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
