Τον γνωρίσαμε στα 18 του χρόνια όταν κήρυττε με εντυπωσιακό για την ηλικία του και «μπουκοφσκικό» τσαγανό ότι «η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση» στο ομώνυμο κομμάτι του (“Love Is A Dog From Hell”).
Ξεκινώντας το μουσικό του ταξίδι στην Αθήνα, από εκεί στο Λονδίνο και πλέον πάλι πίσω στη βάση του, στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησε δύο album -ενώ ετοιμάζει το τρίτο του, περιόδευσε -και περιοδεύει- ασταμάτητα εντός και εκτός συνόρων και δείχνει έναν εντυπωσιακό ζήλο και μία επαγγελματικότατη συνέπεια που προσκυνά την ονειρική αισθητική συγκροτημάτων όπως οι Radiohead και οι Sigur Rós τους οποίους και θαυμάζει αμφότερους.
Είναι ο Θοδωρής Πολυχρονόπουλος ή αλλιώς ο Theodore και ενώ ως έφηβος ήθελε να γίνει αστροφυσικός, τώρα ονειρεύεται πως μία μέρα θα κάνει «αστρομουσική».
Προσπάθησε να πας το χρόνο πίσω. Ποιες είναι οι πρώτες έντονες αναμνήσεις σου με τη μουσική; Η πρώτη φορά που έγραψα τραγούδι. Ήμουν Πέμπτη δημοτικού, είχα μόλις σταματήσει τα μαθήματα πιάνου επειδή δεν μελετούσα –αν και συνέχισα να παίζω- και τα μαθήματα στο μπουζούκι κι είχα αγοράσει κιθάρα. Δεν είχα ανοίξει βιβλίο δυο εβδομάδες για το σχολείο. Η τιμωρία μου ήταν ότι δεν θα βγω να παίξω μπάλα με τον φίλο μου. Και προσπαθούσα να γράψω ένα τραγούδι για το πόσο έξαλλος ήμουν με αυτό, γιατί ένιωθα πολύ μεγάλος για να με βάζει κάποιος τιμωρία! Έγραφα τη μουσική όλη μέρα και το βράδυ τους στίχους σε ένα τετραδιάκι. Είχε έρθει ο πατέρας μου ενώ κοιμόμουν και διάβασε τους στίχους. Την επόμενη μέρα δεν ήμουν τιμωρία.
Ποια ήταν η στιγμή που είπες «Ok, αυτό θέλω να κάνω»; Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε με τη σχολική μου μπάντα και να κάνουμε συναυλίες στο Ροντέο, είχα καταλάβει ότι ήθελα να κάνω μουσική. Συνειδητά όμως, αντιλήφθηκα ότι αυτό θέλω να κάνω όλη μου τη ζωή όταν, ενώ όλη αυτή την περίοδο έλεγα ότι θέλω να γίνω αστροφυσικός, λίγο πριν αποφασίσω τι σπουδές θα ακολουθήσω στο Λονδίνο, έρχεται ο πατέρας μου και μου λέει «Όλα ωραία και καλά, σπούδασε ό,τι θες, αλλά αν δεν κάνεις μουσική, εκτός του ότι είσαι βλάκας, δεν θα στηρίξω τις σπουδές σου». Ξυπνάω το επόμενο πρωί και λέω «Ωραία, θα σπουδάσω μουσική». Σπούδασα κλασική μουσική και μουσική για κινηματογράφο.
Πώς σου φαίνεται η λονδρέζικη σκηνή σε σχέση με την αθηναϊκή; Το Λονδίνο κινείται με διαφορετικές ταχύτητες. Αλλιώς είναι για τις μπάντες που τώρα ξεκινάνε, αλλιώς για τις μεγάλες μπάντες που ξέρουμε. Αν είσαι μικρή μπάντα μπορεί να κάνεις live στο οποίο θα έρθουν οι φίλοι σου και θα τύχει να σε ακούσουν και κάποιοι άλλοι. Αλλά πολύ λίγοι θα είναι και στο επόμενο live σου. Στην αθηναϊκή σκηνή, ακριβώς επειδή το πράγμα δεν «δουλεύει» κάπως συγκεκριμένα, αυτό είναι καλό, γιατί είναι στο χέρι σου πως θα κάνεις κάτι. Μπορείς να το ξεπεράσεις αυτό εδώ, να επικοινωνήσεις πιο άμεσα με τα social media κλπ. Επίσης, οι χώροι στους οποίους θα κάνεις τα πρώτα σου live στην Αθήνα είναι πολύ καλύτεροι από τους αντίστοιχους στο Λονδίνο.
Είσαι backstage. Είσαι ο Θοδωρής. Τι συμβαίνει σε αυτά τα δέκα βήματα που κάνεις μέχρι να βγεις στη σκηνή και να γίνεις ο Theodore; Παλιότερα, αυτά τα δέκα βήματα ήταν τα πιο στρεσαρισμένα. Ενώ ποτέ δεν ήμουν αγχωμένος πάνω στη σκηνή, μέχρι να ακουμπήσω το πιάνο μου και να παίξω την πρώτη νότα, ήταν δύσκολο. Πριν από αυτά τα δέκα βήματα πάλι ήμουν καλά. Ήταν η διαδικασία του «να αλλάξω χαρακτήρα», από το να είμαι ένας εντελώς ισορροπημένος άνθρωπος στο να μην είμαι καθόλου ισορροπημένος. Πλέον υπάρχουν διαδικασίες για να αποφευχθεί αυτό. Μαζευόμαστε όλη η μπάντα μαζί, μιλάμε ο ένας στο αυτί του άλλου, τραγουδάμε, για να νιώσουμε τη μετάβαση από την καθημερινή ζωή στο μαγικό κομμάτι.
Έχεις παίξει ζωντανά σε πολλούς και ιδιαίτερους χώρους. Ξεχωρίζεις κάποιον; Στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, παίζαμε μουσική για το The Cameraman του Buster Keaton. Νομίζω δεν υπάρχει σπουδαιότερος χώρος να παίξει μουσική κανείς.
Υπάρχει χώρος που λες «ναι, θέλω να παίξω εκεί μια μέρα»; Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω στους Δελφούς. Πέρα από την ενέργεια που αισθάνεσαι στο χώρο, από το σημείο του κοινού, βλέπεις το χώρο και τη σκηνή, αλλά από κάτω φαίνεται ο γκρεμός. Είναι απέναντι το βουνό και από κάτω χαράδρα. Νομίζεις ότι παίζεις στο χάος.
Πόσο διαφορετικό είναι να γράφεις μουσική για σένα και μουσική για κινηματογράφο; Λειτουργεί τελείως αλλιώς. Όταν γράφεις για σένα, για έναν δίσκο, προσπαθείς να νιώσεις κάτι κι αυτό να το περάσεις στον κόσμο. Στον κινηματογράφο (όπως και στο θέατρο και το χορό) προσπαθείς να καταλάβεις τον στόχο του έργου που έχεις να εξυπηρετήσεις, κάτι στο οποίο σε βοηθάει ο δημιουργός του. Μετά, οφείλεις να υπερασπιστείς το μουσικό κομμάτι όπως το καταλαβαίνεις. Περιορίζεσαι, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό στη μουσική. Ο Stravinsky έλεγε ότι «Τα όρια είναι αυτά που καθορίζουν τη φόρμα σου». Με τα όρια ανακαλύπτεις τρόπους να ξεφύγεις από αυτά. Μπορεί να μην τα καταφέρνεις, αλλά η διαδικασία έχει φοβερό ενδιαφέρον.
Ο Theodore θα εμφανιστεί ζωντανά την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου στο Παλαιό Ελαουργείο Ελευσίνας στα πλαίσια των Αισχυλείων 2017 ενώ θα ρίξει την αυλαία του Animasyros 10 με μία συναυλία την Κυριακή 1 Οκτωβρίου στα Σκαλιά του Δημαρχείου Ερμούπολης στη Σύρο.
Πώς ήταν να δουλεύεις με τον Ken Thomas (σ.σ. παραγωγός στους περισσότερους δίσκους των Sigur Rós); Ζήσαμε μαζί μια εβδομάδα. Δούλεψε και ο γιος του που έχει δουλέψει μεταξύ άλλων με Daugter και M83. Είχα στο μυαλό μου τι ήχο ήθελα να βγάλω, αλλά τεχνικά δεν επαρκούσε το να το δουλέψω μόνος μου. Δεν ήξερα πώς ακριβώς να το εξηγήσω αλλά πίστευα ότι θα το καταλάβουν. Την πρώτη μέρα που καθίσαμε στο στούντιο, ήξεραν ακριβώς τι πάμε να κάνουμε. Στο σπίτι του, πέραν του ότι παντού στους τοίχους έβλεπες τους δίσκους των Sigur Rós, στην αποθήκη υπήρχαν τα όργανα τους! Ήταν πολύ όμορφο, γιατί ένα χρόνο μετά ανοίξαμε για αυτούς στο Release και ξαφνικά, πέρναγαν από δίπλα σου!
Τι σημαίνουν για σένα οι Sigur Rós; Είναι σπουδαίοι. Πέρα από το μουσικό κομμάτι, έχουν ισλανδικό στίχο και παρ’ όλα αυτά είναι από τις μεγαλύτερες μπάντες στον κόσμο. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να είσαι αγγλόφωνος για να κάνεις κάτι τέτοιο. Έχω βρεθεί σε τέσσερις συναυλίες τους, έχω κλάψει στις δύο.
Οι Radiohead; Λοιπόν, ήμουν στην Οξφόρδη και μπαίνω στο σταθμό του τρένου. Ξαφνικά, βλέπω έναν τύπο να κάθεται στο πάτωμα σε μια γωνία, με ένα άσπρο μπουφάν. Ήταν ο Thom Yorke! Έχασα το τρένο μου γιατί λέω, θα περιμένω να δω τι κάνει! Μπαινόβγαινα στο σταθμό για να βρω τι να του πω. Είχα κάνει ολόκληρο σενάριο, ότι θα τα πούμε, θα μπούμε στο ίδιο βαγόνι μαζί… Τελικά τον πλησιάζω, τον κοιτάω, με κοιτάει κι αυτός με το κινητό του στο χέρι. Λέω “Hi! Thank you.”. Και φεύγει.
«Αυτό που θέλω να νιώσω κάποια στιγμή είναι ότι κάνω όχι αστροφυσική, αλλά αστρομουσική!»
Τι έκανε ένα παιδί 18 χρονών να επιλέξει τον στίχο του Bukowski “Love Is A Dog From Hell” για τίτλο τραγουδιού του; Καθόμουν και ξεφύλλιζα το βιβλίο του Bukowski. Είμαι δυσλεκτικός, οπότε δυσκολεύομαι να διαβάσω κι απλά περνούσα τις σελίδες. Έγραψα τότε κάποιους στίχους, τους έβαλα στο βιβλίο. Όταν έγραφα τη μουσική για το κομμάτι, ανοίγω το βιβλίο, βλέπω τους στίχους και λέω «Α!». Εντάξει, όταν είσαι αγοράκι σε αυτή την ηλικία, ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα, διαλέγεις και ρόλους ανάλογα που θα πέσεις ή κακοπέσεις. Πολύ αθώα και χαζά, αυτό με ενδιέφερε τότε. Στην πορεία, γράφοντας τον δίσκο, αποφάσισα να εξερευνήσω ολόκληρο το ζήτημα. Πλέον, έχω φύγει πολύ μακριά από αυτό, έχω άλλες ανησυχίες.
Στον δεύτερο δίσκο δηλαδή τι είχες στο μυαλό σου; Με απασχολούσαν η ζωή, ο θάνατος, πως κινείται η φύση γύρω μας, πως εμείς πορευόμαστε μέσα σε αυτήν. Συνειδητοποιώ ότι ο δεύτερος δίσκος δεν έχει κλείσει για μένα θεματολογικά. Τότε ασχολήθηκα με την ενότητα των αντιθέσεων, τώρα προσπαθώ να ανακαλύψω πως το συνειδητό και το ασυνείδητο κομμάτι πολεμούν μέσα σου. Το κλειδί δεν είναι η ισορροπία μεταξύ των δύο, αλλά να μπορούν να συνυπάρχουν σε οποιαδήποτε κατάσταση. Αυτό προσπαθώ να αποτυπώσω στον τρίτο μου δίσκο που γράφω τώρα.
Θεωρείς ότι το σκοτεινό κομμάτι που πραγματεύεσαι με την μουσική σου, το «ξύνεις» περισσότερο ή δίνεις μία λύση κάνοντάς το μουσική; Δεν δίνω λύσεις, περισσότερο αναλύω. Ψάχνω να βρω συμβολισμούς που θα με βοηθήσουν να καταλάβω καλύτερα τα θέματα που δουλεύω. Έχει ενδιαφέρον ότι πιάνω τον εαυτό μου στις πιο σκοτεινές μου σκέψεις να χρησιμοποιεί φωτεινές κλίμακες.
Χρησιμοποιείς θετικές εμπειρίες ως έναυσμα; Σίγουρα. Μπλέκω τα δύο στοιχεία, είναι σαν να μαγειρεύεις. Χρειάζονται όλα τα συστατικά για το τελικό αποτέλεσμα. Στιχουργικά, μπορεί η θεματολογία μου να είναι κάπως χαοτική και σκοτεινή με μεγάλα ερωτήματα για προσωπικά ζητήματα, υπαρξιακά. Αλλά η επόμενη ατάκα μπορεί να είναι η πιο φωτεινή και όμορφη σκέψη που μπορεί να μου περάσει από το μυαλό.
Κάπως σαν να βγάζει νόημα τώρα το ότι ήθελες να γίνεις αστροφυσικός… Έχει πλάκα γιατί ο φυσικός μου στο σχολείο δεν πίστεψε ποτέ στις δυνατότητές μου στη φυσική –και δίκιο είχε. Στο γραφείο του είχε κολλημένη μία φωτογραφία του Beethoven και έπαιζε πάντα μουσική, από Radiohead μέχρι Chopin. Κάποια στιγμή όταν έβγαλα δίσκο, πήγα στο σχολείο να χαιρετήσω και μου είπε: «Εμάς μας αρέσει η μουσική αλλά κάνουμε φυσική, αλλά εσύ ήθελες να γίνεις φυσικός και κάνεις μουσική!». Αυτό που θέλω να νιώσω κάποια στιγμή είναι ότι κάνω όχι αστροφυσική, αλλά αστρομουσική!
Πώς είναι ένα 24ωρο του Theodore; Δεν θες να το ξέρεις! Έχουμε φτιάξει την ομάδα United We Fly για να διαχειρίζομαι τη δουλειά μου αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Οπότε ξυπνάω το πρωί, πηγαίνω στο γραφείο και δουλεύουμε τα πλάνα μας. Όταν τελειώνει αυτό, είμαι στο στούντιο μέχρι αργά το βράδυ. Πάντα κουβαλάω ρούχα μαζί γιατί δεν ξέρω αν θα κοιμηθώ στο σπίτι ή στο στούντιο.
Ακούγοντας το υλικό σου από μία χρονική απόσταση, πώς το αντιμετωπίζεις; Με τον δεύτερο δίσκο, It Is But It’s Not, δεν έχω ιδιαίτερα θέματα ακόμα. Με τον πρώτο δίσκο, επειδή γράφτηκε σε μεταβατική περίοδο της ζωής μου, πολλά πράγματα θα τα έκανα αλλιώς. Γι’ αυτό το λόγο, κάποια κομμάτια τα έχουμε διασκευάσει για τις συναυλίες για να τα φέρουμε στα μέτρα μας και κάποια από αυτά τα ηχογραφήσαμε.
Είναι και σαν ημερολόγιο τα albums του ποιός ήσουν σε κάθε στιγμή… Ναι, δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος με τα χρόνια. Καλό παράδειγμα είναι οι Radiohead. Αν κάνεις μια καλή δουλειά που σημαίνει πολλά πράγματα για το κοινό, μεγαλώνοντας, θες αυτό να είναι διαφορετικό γιατί εσύ είσαι διαφορετικός. Γι’ αυτό τους θαυμάζω πολύ, δεν έμειναν στα πράγματα που πέτυχαν, συνεχώς εξελίσσονται.
Έχει περάσει από το μυαλό σου να στήσεις μία «κανονική μπάντα»; Έχω την τάση να θέλω να κατευθύνω τα πράγματα εκεί που θέλω, δεν είναι ο καλύτερος χαρακτήρας για μία μπάντα. Επίσης, θα ήμουν ο χειρότερος session μουσικός που υπήρξε ποτέ, γιατί άμα μου δώσει κάποιος ένα θέμα, θα το κάνω «δικό μου» περισσότερο από όσο είναι δικό του. Αλλά θα το ήθελα πολύ κάποια στιγμή, το έχω σκεφτεί.
Θεωρείς ότι στάθηκες τυχερός στην έως τώρα πορεία σου; Δεν πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω σε αυτούς που μπορούν να εκτεθούν σε ευκαιρίες. Σίγουρα δεν ήμουν άτυχος και είχα τις δυνατότητες να το κάνω αυτό. Είμαι τυχερός από την πλευρά του ότι «δεν μου πήγε άσχημα». Η «τύχη» μου ήταν η δυνατότητα να στηρίξω τη δουλειά μου, οικονομικά και πρακτικά. Δεν είναι φθηνό χόμπι η μουσική. Αισθάνομαι ευγνώμων. Και αυτό το πράγμα θέλω να στηρίξω μέσα από την United We Fly.
Ως τώρα, ποιά στιγμή ένιωσες τα μεγαλύτερα ζόρια; Σε στιγμές που η προσπάθεια είναι τεράστια από κάθε άποψη και ξαφνικά βλέπεις πόρτες μπροστά σου. Αλλά μετά, όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, συνειδητοποιείς για ποιον λόγο τα περνάς όλα αυτά. Έτσι καταλαβαίνεις ότι οι πόρτες είναι καλό πράγμα γιατί σε κάνουν να θες να τις σπάσεις.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη αγωνία σου ως μουσικός; Ο φόβος του να περάσουν τα χρόνια και να μην μπορώ να επικοινωνώ με την ίδια ένταση με τον κόσμο.
Δέκα ώρες στο στούντιο ή μία ώρα πάνω στη σκηνή; Δέκα ώρες στο στούντιο είναι δέκα ώρες. Μία ώρα στη σκηνή είναι μία ζωή ολόκληρη.
Κι αν ξύπναγες μία μέρα και η μουσική δεν υπήρχε…Μετά τι; Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό! Όλη μου η ζωή είναι προσανατολισμένη στη μουσική. Αν υπάρχει στόχος στη ζωή είναι να είσαι ευτυχής. Δεν είναι αυτοσκοπός η μουσική, αλλά άμα καταλάβεις ότι σε κάνει ευτυχισμένο, ο σκοπός συνδέεται.
