Κάθε άλλο παρά Κουρέλα (όπως έλεγε και η ελληνική βερσιόν του τραγουδιού από τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας) είναι η ομώνυμη φιγούρα στο νέο επίδοξο franchise της Ντίσνεϊ, Κρουέλα: είμαστε αλλεργικοί στο μοτίβο κριτικής “[τα κοστούμια/τα σκηνικά/η πόλη/η μουσική] είναι σαν χαρακτήρας της ταινίας”, αλλά τα εξαίσια κοστούμια δια χειρός Τζένι Μπίβαν αποτελούν μακράν το πιο εντυπωσιακό στοιχείο αυτού του 134λεπτου origin story, συνδυάζοντας την εκτυφλωτική ομορφιά με τη φωτογένεια (όχι πάντα αυτονόητο!) και το πνεύμα της Vivienne Westwood που η υπόλοιπη ταινία, όσο κι αν το βροντοφωνάζει, δεν πετυχαίνει να εκπέμψει, τουλάχιστον στους punk rock όρους που θεωρητικά επιθυμεί. Κανείς, όμως, δεν περιμένει πραγματικό disruption από κολοσσιαία corporations που εμπορεύονται κυνικά ξαναζεσταμένη νοσταλγία – ακόμα κι έτσι, η νέα Κρουέλα διαθέτει αρκετές ρηχές αρετές που της δίνουν απόσταση ασφαλείας από τα χειρότερα live action ριμέικ της Ντίσνεϊ (Ο Βασιλιάς των Λιονταριών, Η Πεντάμορφη και το Τέρας) και την τοποθετούν αποφασιστικά στη μέση.
Η διαβολική Κρουέλα ντε Βιλ, που δημιούργησε η συγγραφέας Ντόντι Σμιθ και υποδύθηκαν η Μπέτι Λου Γκέρσον στο κλασικό animation και η Γκλεν Κλόουζ στις μετέπειτα live action εκδοχές, ενσαρκώνεται από μια από τις ελάχιστες σταρ που μπορούν να ενώσουν ειρηνικά τους millennials με την Gen Z: την Έμμα Στόουν. Άνετη στην κωμωδία, η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός αναδεικνύει περισσότερο στην παρεξηγημένη παρά στη σατανική πλευρά της Κρουέλα με την ερμηνεία της, λιγότερο αναρχική από την Χάρλεϊ Κουίν, περισσότερο συμπονετική από την επίσης ντισνεϊκή Μαλέφισεντ.
Η Εστέλα, όπως ήταν το όνομά της προ rebranding, ξεκινά ως προβληματικό παιδί με επαναστατική φύση, τραυματισμένο από το θάνατο της μητέρας του από επίθεση σκυλιών Δαλματίας (μπορούμε να φανταστούμε πώς πήγε το meeting στο οποίο αποφασίστηκε αυτό ως αιτία), που ανακαλύπτεται από την absolutely fabulous Βαρώνη (Έμμα Τόμσον) και γίνεται σχεδιάστρια ρούχων στον κορυφαίο οίκο μόδας της. Όλα αυτά στο Λονδίνο των 70s, με τον αναβρασμό της punk rock υποκουλτούρας να εκφράζεται με την ενίοτε παραμάνα και τις προφανέστερες και πιο τεμπέλικες επιλογές τραγουδιών ever. Όταν η Εστέλα συνειδητοποιεί ότι η Βαρώνη ευθύνεται για τον άδικο χαμό της μητέρας της, αποφασίζει να την χτυπήσει εκεί που πονάει περισσότερο: στην καπιταλιστική CEO καρδιά της. Την εκδικείται επινοώντας μια αινιγματική αντίπαλο με ριζοσπαστικές ενδυματολογικές εμπνεύσεις που τραβάει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ συνεχίζει να δουλεύει σαν σιγανό ποταμάκι στην επιχείρηση της Βαρώνης για να την σαμποτάρει εκ των έσω.
Κάπως έτσι γεννιέται η Κρουέλα ντε Βιλ, όχι ακριβώς αυτή που ξέρουμε, αλλά η εξυγιαντική, faux φεμινιστική εκδοχή της για το 2021: αντίο, γούνες και κάπνισμα, καλημέρα #girlboss πρότυπο (ένας όρος που έτσι κι αλλιώς αυτοαναφλέχθηκε περίπου μια 3ετία πριν.) Χωρίς τη δολοφονική μανία της για τα δαλματικά σκυλιά και την εμμονή της με τα παλτά που θα φτιάξει από το τρίχωμά τους, ποια είναι η Κρουέλα; Για αυτή την ταινία, το μεγαλύτερό της ηθικό μειονέκτημα είναι… η υπερβολική της φιλοδοξία; (Μια μομφή που συχνά απευθύνουν σε γυναίκες.) “Γεννήθηκα ευφυής, γεννήθηκα κακιά… και λίγο τρελή,” δηλώνει η Κρουέλα σε αρκετά προχωρημένο σημείο της αφήγησης, τονίζοντας κάτι που λογικά θα έπρεπε να είχε γίνει σαφές σε όση ταινία προηγήθηκε. Όμως οι εμβληματικοί κακοί που αναβιώνουν τον τελευταίο καιρό στο σινεμά έχουν την ατυχή συνήθεια να έχουν παρελθόν, κίνητρα, τραύματα, λόγους που ξεφεύγουν από το (επαρκέστατο) “I’m not bad – I’m just drawn that way” της Τζέσικα Ράμπιτ. Παραδόξως, πέρα από την αλλοπρόσαλλη πολιτική του τοποθέτηση και την αφηγηματική φλυαρία του, το Κρουέλα καταφέρνει να κυλήσει ευχάριστα: ο σκηνοθέτης Κρεγκ Γκιλέσπι (Εγώ, η Τόνια) φροντίζει να καλοπερνούν με την κόντρα τους (και τα τρομερά τους σύνολα) οι δύο Έμμες – κατ’ επέκταση και το κοινό. Όπως με την περισσότερη ξαναζεσταμένη ψυχαγωγία των τελευταίων χρόνων, έτσι και η Κρουέλα απολαμβάνεται καλύτερα χωρίς να υπάρχει στο μυαλό η αρχική ιδέα από την οποία προέκυψε.
Η ταινία Κρουέλα κυκλοφορεί στα θερινά σινεμά από την Feelgood Entertainment.
