“For I heard you singing through the gloom / Singing and singing, a merry air” έγραφε ο James Joyce και σχεδόν ψιθύριζε ληθαργικά στο “Golden Hair”ο “madcap” Syd Barrett πίσω στο 1970. 21 χρόνια μετά οι Slowdive αποφάσισαν να προσθέσουν στο κομμάτι τη δική τους ματιά, χτίζοντας μία dream pop ατμόσφαιρα με τον απαραίτητο shoegaze θόρυβο.
Fast fwd άλλα 26 χρόνια μετά, σε ένα κατάμεστο Fuzz, από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του κομματιού που ήχησε στον χώρο, ένιωθες ότι οι Slowdive μας εκτόξευαν όλους κάπου μακριά κι ότι η βραδιά θα μπορούσε άνετα να περιγραφεί εντελώς λιτά και απέριττα με τον παραπάνω στίχο.
Με το 2017 να μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί η χρονιά των comeback της «παλιοσειράς», η δισκογραφική επιστροφή των Slowdive με τον ομώνυμο δίσκο τους θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για μία θέση στη λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αποδεικνύοντας ότι το shoegaze μπορεί και να κλείνει το μάτι στο παρελθόν και να μιλάει με σημερινούς όρους. Με τον καλύτερο δισκογραφικό οιωνό, λοιπόν και με τις νωπές μνήμες από το περσινό Release και την εμφάνισή τους όταν έδυε ο ήλιος, κάτι που άλλοτε λειτούργησε υπέρ τους κι άλλοτε όχι τόσο, η εμφάνισή τους σε κλειστό χώρο υπήρξε ευχάριστο νέο για όσους τάσσονται ισόποσα στον χαοτικό κιθαριστικό θόρυβο και την διακριτική γοητεία των αιθέριων μελωδιών.
Η άφιξη στον χώρο επιβεβαίωσε τις φήμες: ένα Fuzz στα πιο γεμάτα του που έχουμε δει σίγουρα τον τελευταίο χρόνο, τόσο από αυτούς που «σερβιρίστηκαν» Souvlaki όταν κυκλοφόρησε, όσο και από millenialls που το «γεύτηκαν» στην πορεία. Όσο γίνεται η σχετική «ψακτική» για την κατάλληλη θέση οι Afformance στρώνουν το κόκκινο χαλί της βραδιάς. Για την περίπου μισή ώρα που βρέθηκαν στη σκηνή κατάφεραν να φέρουν εις πέρας αυτό που έχει ο κόσμος στο μυαλό του όταν ακούει τις λέξεις post rock, χτίζοντας το επιβλητικό wall of sound – κάτι που πάντα εντυπωσιάζει αρχικά. Αν και το στοίχημα σε τέτοιες περιπτώσεις κερδίζεται με το πέρασμα της ώρας και προς το τέλος της εμφάνισής τους τα πηγαδάκια άρχισαν να πληθαίνουν.
Κάπως έτσι, ακολούθησε μία μισάωρη «γλυκιά» αναμονή με τους καπνούς που έβγαιναν συχνά πυκνά στη σκηνή να ζεσταίνουν λίγο ακόμα την ατμόσφαιρα του γεμάτου ακόμη και στον εξώστη Fuzz και με ένα μικρό φουσκωτό ροζ φλαμίνγκο να περιμένει τη Rachel Goswell στο synth της και να προκαλεί ένα λιγάκι αμήχανο αλλά χαριτωμένο μειδίαμα στο κοινό. Απόλυτα «Εγγλέζοι», οι Slowdive βγαίνουν στη σκηνή στις προκαθορισμένες 22:30 και μας καλωσορίζουν όπως ακριβώς και στον τελευταίο δίσκο τους, δηλαδή με το “Slomo”. Από τα πρώτα λεπτά του set ένα ασυνείδητο «επιτέλους!» περνά από την σκέψη των περισσότερων και αφορά τον εντυπωσιακά καλό ήχο που αποτελεί σίγουρα τον πυλώνα της ολοκληρωμένης αισθητικής πρότασης των Slowdive που μας παρασύρουν αβίαστα.
Σε αντίθεση με το minimal “Slowdive” που βρισκόταν στην οθόνη πίσω τους στην εμφάνισή τους στο Release, εδώ το video art που ολοκληρώνει το σκηνικό με τις πολύχρωμες trippy γεωμετρικές αναζυμώσεις, φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό τα αντίστοιχα οπτικά εφέ των συναυλιών των Black Angels. Όσο τα καινούργια τους κομμάτια εναλλάσσονται με τα παλιά και ο ήχος παραμένει κρυστάλλινος, το σώμα αργά αλλά σταθερά παραδίδεται στην κυριολεκτική προσέγγιση του όρου “shoegaze”. Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Το Souvlaki ακούστηκε κατά το ήμισυ ζωντανά. Ήταν λες και οι Slowdive, χωρίς να δίνουν την όποια αίσθηση προσκόλλησης στο παρελθόν, να ήθελαν να υπογραμμίσουν πώς και γιατί τους αγαπήσαμε και να μας ευχαριστήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τι σημασία έχει αν ο Simon Scott το έχανε απειροελάχιστα που και που στα drums όταν η ανάμνηση ενός “Golden Hair” υπό τον πορτοκαλί ουρανό της δύσης στην Πλατεία Νερού έδωσε τη θέση της στο “Golden Hair” του Σαββάτου; Ενός “Golden Hair” που έκλεισε το βασικό set της εμφάνισής τους…
Μετά το «άδειασμα» που προκάλεσε το “Golden Hair” η βραδιά θα μπορούσε να είχε κλείσει σχεδόν ονειρικά εκεί. Αλλά οι Slowdive επέστρεψαν στη σκηνή για άλλα τρία κομμάτια για να κλείσουν με το “40 Days”. Το σίγουρο είναι ότι σε λίγο θα λέμε κι εμείς “40 days and I miss you”. Και στους Slowdive και στο μικρό ροζ φλαμίνγκο.
