Το PG-13 φαίνεται πως πέφτει στον λάκκο που είχε ανοίξει παλιότερα. Πρόσφατη έρευνα απέδειξε ότι τον τελευταίο καιρό, οι ταινίες με σήμα καταλληλότητας έχουν περισσότερη βια που σχετίζεται με όπλα από τις λεγόμενες ακατάλληλες ταινίες (για λόγους συντομίας θα τις λέμε R-Rated, όπως οι Αμερικάνοι). Το πρόβλημα και ο διαχωρισμός συντελέσθη όταν κατά τη δεκαετία του ’80, υπήρξαν παράπονα – από ποιους άλλους- τους γονείς που φοβόντουσαν τις βίαιες ταινίες που υπήρχαν για τα παιδιά τους.
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το δεύτερο Ιντιάνα Τζόουνς, το Indiana Jones and the Temple of Doom., του 1984. Και πριν υπήρχαν φωνές για άλλες ταινίες, αλλά αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το φιλμ δεν θα περνούσε με τίποτα το λογοκριτή, θα έπαιρνε R-Rating, που σημαίνει είτε “κόβεις” σκηνές και ελαττώνεις τη βια αλλά και την ακεραιότητα του φιλμ είτε πηγαίνεις αργά και βασανιστικά στον εισπρακτικό “θάνατο”. Συνεπώς, ο σκηνοθέτης της ταινίας, Στίβεν Σπίλμπεργκ πρότεινε να βρεθεί μια μέση λύση ανάμεσα στο PG και το R. Και εγένετο, PG-13.
Ταξιδεύουμε μπροστά στο χρόνο και ερχόμαστε στα δικά μας. Οι χολυγουντιανές περιπέτειες και δη οι πρωτοκλασάτες “αυτο-λογοκρίνονται” ακριβώς για να μπορέσουν να αποφύγουν τυχόν δυσάρεστα μαντάτα που θα καταδικάσουν τα έσοδά τους στο box office. Γιατί ποιο είναι το target group ενός μπλοκμπάστερ; Όλοι εκείνοι οι έφηβοι, άντε και εκείνοι που νιώθουν ακόμα έφηβοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Από το 2009 και έπειτα, παρατηρείται σταδιακή άνοδος της βιας στις λεγόμενες “κατάλληλες χωρίς γονιό” ταινίες.
Το PG-13 φαίνεται πως πέφτει στον λάκκο που είχε ανοίξει παλιότερα. Πρόσφατη έρευνα απέδειξε ότι τον τελευταίο καιρό, οι ταινίες με σήμα καταλληλότητας έχουν περισσότερη βια που σχετίζεται με όπλα από τις λεγόμενες ακατάλληλες ταινίες.
Το ντιμπεϊτ αυτό, γρήγορα θα οδηγηθεί σε μονοπάτια που έχουν να κάνουν με την “κατανάλωση” βίαιων προϊόντων και κατά συνέπεια τις εξάρσεις βίας που μπορεί να έχει ένας τινέιτζερ. Δε θα επεκταθώ σε αυτό σε καμία περίπτωση, γιατί το μόνο που με ενδιαφέρει με αυτό το άρθρο είναι να φανεί πως όσα μέτρα κι αν πάρεις για να περιορίσεις έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα καινούριο δίσκο, μια ταινία, ενα γλυπτό, θα βρίσκει τρόπο να φτάσει στους αποδέκτες του και εκείνους που θέλουν πράγματι να το δουν, όσο κι αν φωνάζουν οι γονείς, όσο κι αν αυξηθούν οι ηλικιακοί περιορισμοί. Sad, but true.
Σίγουρα όμως, μιλάμε για μια περίπτωση κότας και αυγού. Κι αυτό γιατί, αυτές οι ταινίες είναι δημοφιλείς επειδή πάνε πολλά δεκατριάχρονα να τις δουν. Επομένως, οι δημιουργοί και κυρίως οι ιθύνοντες των στούντιο, ξέρουν που θα απευθυνθούν και στο καινούριο Μπάτμαν, Σούπερμαν ή οτιδήποτε άλλο υπερ-ηρωικό. Το ζήτημα δεν είναι να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από την ακατάσχετη βια του σελιλόιντ. Το ζήτημα είναι πως θα μπορέσουμε να μην τους απαγορεύουμε πράγματα για να τα κάνουμε πιο ελκυστικά. Τρανή απόδειξη, το ίδιο το PG-13. Από τη θέσπισή του το ’85 μέχρι σήμερα, παρατηρείται τριπλασιασμός της βίας στις ταινίες.
Τα στοιχεία λένε για 2,6 πυροβολισμούς την ώρα σε μια ταινία PG-13. Ίσως ήταν καλύτερο όταν τα μέτρα ήταν πιο χαλαρά, αλλά με πιο ξεκάθαρα όρια. Τώρα η θέαση του πιστολιού χωρις να δείχνει αίμα (το οποίο “αίμα” αυτόματα προκαλεί την αναγωγή της ταινίας σε R), νομίζω είναι ακόμη πιο υποκριτική παρά ποτέ και πιθανότατα να εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους για την ωραιοποίηση της βίας που θέλουν τα συμβούλια γονέων να αποφύγουν. Οι υπερ-βίαιες περιπέτειες της δεκαετίας του ’80, τραβούσαν ξεκάθαρα τα όρια ανάμεσα στο αναγκαστικά βίαιο και το “ανόητα εφηβικά υπερβολικά” βιαιο.
