Πρέπει να είναι ελάχιστα τα στόματα που να μην έχουν τραγουδήσει κάποιους στίχους που να εμπλέκεται με την παρουσία του ο Πάνος Κατσιμίχας. Τα Ζεστά Ποτά που έχουν σβήσει ήδη 32 κεράκια είναι μέσα στα 20 πιο σπουδαία άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Αν και όταν ακούμε το όνομα «Κατσιμίχας» αυτόματα πάει το μυαλό μας στο «Χάρης και Πάνος», αυτή τη φορά δεν κάνει με τον αδελφό του, αλλά μαζί με τα Κίτρινα Ποδήλατα και τον βετεράνο Βασίλη Καζούλλη. Θα τον βρείτε τις Παρασκευές στο Passport και όπως φαίνεται από τα λόγια του παρά τα πολλά χρόνια που έχει πια στη γύρα κάθε εμφάνισή του έχει νόημα και δεν είναι από αυτούς που κάνουν ξεπέτες.
Το περσινό καλοκαίρι στο άγριο Νότιο Ρέθυμνο, μέσα στους χωματόδρομους και μ’ ένα αμάξι που δεν έπιανε το ραδιόφωνο, είχαμε βάλει συνέχεια τα Ζεστά Ποτά και παίζανε συνέχεια. Κάπως μας κόλλησε το πολύ σπουδαίο Υπόγειο και αφού μου δίνετε η ευκαιρία να σας ρωτήσω, θα ήθελα να κάνω δώρο στην καλοκαιρινή παρέα μια εξήγηση για την ιστορία που διηγείται το κομμάτι, για το ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές; Ο λόγος που «κολλήσατε» με το Υπόγειο, είναι ότι χωρίς ίσως να το ξέρετε, ακούγατε ένα ποίημα της Ρίτας Μπούμη-Παπά, της ποιήτριας που μισό αιώνα πίσω (ίσως και περισσότερο) έγραψε τη συλλογή «Χίλια νεκρά κορίτσια». Οι άγριοι τόποι, σηκώνουν μόνο «άγρια» και «ατόφια» λόγια. Έτσι πιστεύω εγώ. Αυτά τα κορίτσια (και η ίδια) είναι οι «πρωταγωνιστές» του τραγουδιού και αυτή η πληροφορία είναι το δώρο μου σε σένα και την περσινή καλοκαιρινή παρέα, στο άγριο, Ν. Ρέθυμνο. Αναζήτησε αν θέλεις, το κείμενο (εδώ) που έχει γράψει ο Μάνος Χωριανόπουλος για τη Ρίτα Μπούμη-Παπά και θα καταλάβεις πολλά και χρήσιμα…
Σήμερα, τι φταίει κατά τη γνώμη σας και δεν γράφεται ένας δίσκος όπως τα Ζεστά Ποτά; Επίσης ποια ήταν η ανάγκη σας να ηχογραφήσετε το άλμπουμ 30 χρόνια μετά; Ο πρώτος λόγος είναι καθαρά ψυχολογικός. Το γράφουμε επί λέξει στο σημείωμα του δίσκου: «Τα Ζεστά Ποτά κυκλοφόρησαν πριν 30 χρόνια, τον Απρίλιο του 1985. Ο λόγος που ξαναγράφτηκαν και επανεκδίδονται τώρα, είναι μια υπόσχεση που είχαμε κάποτε δώσει στους εαυτούς μας. Αυτός ο πρώτος, και σημαδιακός για τη ζωή μας δίσκος, θα γυρίσει κάποια στιγμή πίσω, για να πάρει τη θέση του στη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στα ταξίδια του Γκιούλιβερ, τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ και τις ιστορίες του Ιουλίου Βερν». Αφού περιπλανήθηκε στις θάλασσες όλου του κόσμου (στα χέρια ανυποψίαστων εμπόρων και πλιατσικολόγων), επέστρεψε επιτέλους στο λιμάνι από όπου ξεκίνησε. Ο δεύτερος και εξίσου σοβαρός λόγος είναι ότι, για να έχεις τη δυνατότητα διαχείρισης του έργου σου, πρέπει αναγκαστικά να σου ανήκει το ηχογράφημα. Τώρα, ως προς το «τι φταίει και δε γράφεται σήμερα ένας δίσκος όπως τα Ζεστά Ποτά», θα ήταν ίσως μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, αλλά δεν είναι σωστό να την ανοίξω εγώ.
Νοσταλγείτε εκείνη την εποχή; Θα θέλατε να τραγουδάτε τις Παρασκευές στο Σείριο αντί στο Passport; Το μόνο που νοσταλγώ βαθιά και μου λείπει είναι η παρουσία του Μάνου Χατζιδάκι γενικότερα στη δημόσια ζωή του τόπου. Κατά τα υπόλοιπα, μεγάλα παιδιά είμαστε πια και πρέπει να αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας. Άλλωστε, άνθρωποι σαν τον Χατζιδάκι, μας προέτρεπαν σ’ αυτό και σχεδόν το απαιτούσαν από μας.
Ο Σαββόπουλος έχει πει για τον Καζαντζίδη ότι είναι τόσο μεγάλος ερμηνευτής επειδή ο τρόπος που τραγούδαγε σ’ έκανε να πιστεύεις ότι τα έχει περάσει όλα αυτά που έλεγε. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με σας. Είναι σαν να την έχετε περάσει μια «Βραδιά στο Λούκι». Έχουν όντως αυτοβιογραφικά στοιχεία οι ιστορίες που έχετε διηγηθεί; Δεν είναι ανάγκη σώνει και καλά να έχεις ζήσει προσωπικά αυτό για το οποίο τραγουδάς ή γράφεις. Αν είσαι γεννημένος καλλιτέχνης, θα μπεις έτσι κι αλλιώς στη θέση του άλλου. Θέλεις δε θέλεις. Πάντως, μερικές φορές, ναι. Ας πούμε ο Φάνης υπήρξε (με άλλο όνομα φυσικά), το «Λούκι» ήταν ένα μπαρ στην οδό Χάριτος (νομίζω) στο Κολωνάκι, πρωταγωνιστές ο Χάρης, ο Νίκος ο Ζιώγαλας (Νικόλας –μπάρμαν τότε στο Λούκι) και τα «δυο μάτια, δυο ματάκια» η Ρενέ, που πια δεν είναι κοντά μας.
Με τα Κίτρινα Ποδήλατα πως ξεκίνησε η συνεργασία; Είναι εύκολο, δύσκολο, αμήχανο για σας να συνεργάζεστε με κάποιον άλλον εκτός από τον αδερφό σας; Με τα Κίτρινα Ποδήλατα (τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο Παντελιά) συναντηθήκαμε τρία περίπου χρόνια πριν, καλοκαίρι, στα Μάταλα της Κρήτης. Γίνεται ένα φεστιβάλ εκεί, εις ανάμνηση των hippies, που είχαν κάνει τα Μάταλα κάτι σαν «παροικία», στις αρχές – μέσα, της δεκαετίας του `60. Εκείνο το βράδυ έπαιξαν πριν από μένα, τους άκουσα, μου άρεσαν και τους έκανα πρόταση να συνεργαστούμε. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Προσέχω πάρα πολύ με ποιους συνεργάζομαι και γι’αυτό οι συνεργασίες μου είναι ελάχιστες. Αν ο άλλος μου μυρίσει προχειρότητα, «φραγκοφονίλα», έπαρση και διάφορα άλλα τέτοια, όχι συνεργασία, ούτε καφέ δε δέχομαι να πιω μαζί του. Δε θέλω νταραβέρια με μαλάκες. Αν ταιριάζουν τα χνώτα μας, είναι σα να συνεργάζομαι με τον αδερφό μου, βλέπε δηλαδή Κίτρινα Ποδήλατα και τον Καζούλλη, τώρα στο Passport. Έτσι, μάλιστα.
Σε ποια φάση βρίσκεται η σχέση σας πια με το κοινό; Τι περιμένει αυτό από εσάς και τι περιμένετε εσείς από αυτό; Σέβομαι τη μουσική και το κοινό, σαν ιερές εικόνες. Ίσως ακούγεται υπερβολικό αυτό που λέω, αλλά έτσι με θυμάμαι από παιδί. Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί μου, το ξέρουν καλά αυτό και μπορούν να το βεβαιώσουν. Δε διανοήθηκα ποτέ να παίξω μπροστά σε κόσμο απροετοίμαστος και απροβάριστος. Ακόμα και κάποτε που έπαιζα με την κομπανία μου σε ταβέρνες. Ξεπέτα δεν έκανα ποτέ. Αυτή είναι η δική μου στάση απέναντι στο κοινό. Τώρα τι περιμένω εγώ από το κοινό; Δύσκολη η απάντηση, γιατί το κοινό αλλάζει συνεχώς, ανάλογα με τα πρότυπα και τον τρόπο που (σχεδόν) του επιβάλλει η τηλεόραση κυρίως. Αλλά τι να κάνουμε; Μες τη ζωή είναι όλα. Τέλος πάντων. Το μόνο που περιμένω από το κοινό είναι απλά… να μου έχουν εμπιστοσύνη.
Πόσο επηρεάζει η περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση τη διάθεση σας; Περνάει αυτό στον τρόπο που διαμορφώνετε το πρόγραμμα που παρουσιάζετε; Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, ο κόσμος έρχεται λίγο αγχωμένος, λίγο νευρικός, ανασφαλής, βιαστικός, λυπημένος πολλές φορές. Ο μόνη μου έννοια, είναι να μην τους «βαρύνω», αλλά συγχρόνως να πω κι αυτά που πρέπει να πω, σε σχέση με την πορεία μου τριάντα χρόνων (και βάλε) στη δισκογραφία. Έτσι κι αλλιώς, οι συναυλίες του Χάρη και του Πάνου δεν ήταν ποτέ μόνο πολιτικό τραγούδι ή μόνο ερωτικό ή μόνο σοβαρό ή μόνο αστείο. Όλα συνυπήρχαν πάντα. Και το σοβαρό και η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι και μια πικρή πολιτική ατάκα και διάφορες βλακείες (μέχρι και πουτσοχάμπερα), έτσι για να αποφορτίζεται η ατμόσφαιρα. Είναι μια τεχνική που εφαρμόζαμε πάντα, εντελώς συνειδητά. Είναι η άποψη που λέει ότι η ζωή δεν είναι μόνο μαύρη ή άσπρη. Είναι πολύχρωμη. Έτσι ακριβώς χτίζαμε και τις συναυλίες μας, έτσι κάνω και τώρα. Θα το ξαναπώ: Έχετε μου εμπιστοσύνη.
Τόσοι δίσκοι, τόσα τραγούδια, τόσες ηχογραφήσεις, τόσες συνεργασίες. Αν ερχόταν η καταστροφή των πάντων και θέλατε να σώσετε ένα από όλα αυτά, ποιο θα ήταν αυτό; Θα προβληματιζόμουν να διαλέξω, ανάμεσα στα «Ζεστά Ποτά» και του μουσικό παραμύθι «Η αγέλαστη πολιτεία και οι Καλικάντζαροι.»
