Οι 27ες Νύχτες Πρεμιέρας ήταν από τα λίγα κινηματογραφικά φεστιβάλ που δεν ακυρώθηκαν πέρσι, οπότε η φετινή τους επιστροφή αποτελεί business as usual, όμως η διεξαγωγή του σε κάποιες από τις “δικές” του αίθουσες (Ιντεάλ, Δαναός) κάνει το φεστιβάλ λίγο πιο εορταστικό από την προηγούμενη χρονιά.
Γι’αυτό οι φετινές μας προτάσεις από το πλούσιο πρόγραμμά του (που περιλαμβάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Όρσον Γουέλς, αλλά και στο trans σινεμά) δεν έχουν τόσο την αίσθηση ανακάλυψης, όσο της “back to basics” οικειότητας, με αγαπημένους σκηνοθέτες και πολυαναμενόμενους τίτλους. Παρακάτω οι 10 επιλογές μας:
Μια ταινία που έχει το “φεστιβαλική” γραμμένο στο DNA της όσο και η ηρωίδα έχει καρφωμένη μια μεταλλική πλάκα στο κεφάλι της. Η Γαλλίδα σκηνοθέτις Ζουλιά Ντουκουρνό αναδεικνύεται σε πρώτης τάξεως provocatrice με τη δεύτερη μόλις ταινία της (το “Raw” δεν ήταν τυχαίο), ένα ψυχο-σεξουαλικό θρίλερ τολμηρής αισθητικής με κεντρική φιγούρα μια γυναίκα με μια πλάκα τιτανίου στο κεφάλι της που έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στα αυτοκίνητα, και λέγοντας “ιδιαίτερη” εννοούμε σεξουαλική. Να περιμένετε εκτόξευση της καριέρας της Ντουκουρνό μετά την πραγματικά θριαμβευτική νίκη της στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών, όπου κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα – τεράστια επιτυχία όχι μόνο για τα στατιστικά ισότητας στο φεστιβάλ, αλλά και για το γεγονός ότι το πιο prestigious κινηματογραφικό βραβείο στην Ευρώπη ήρθε μόνο 5 χρόνια μετά το ντεμπούτο της, στα 37 της.
Ανακοινώσαμε πρόσφατα την πρεμιέρα της νέας ταινίας του Έντγκαρ Ράιτ στο φεστιβάλ, που το τοποθετεί σε απευθείας σύνδεση με το Λονδίνο: “Ο Ράιτ, αγαπημένο είδωλο των σινεφίλ που προτιμούν την ψυχαγωγία τους με πολλές δόσεις ποπ αναφορών, βρετανικές ευαισθησίες και εκλεκτό soundtrack, σκηνοθετεί για πρώτη φορά ένα ψυχολογικό θρίλερ και τοποθετεί στο επίκεντρο την περιζήτητη Άνια Τέιλορ Τζόι (“The Queen’s Gambit”) και την Τόμασιν Μακένζι (“Jojo Rabbit”) που διασταυρώνονται στο χρόνο – και στο 60s Swinging London. Η Μακένζι υποδύεται μια νεαρή σχεδιάστρια μόδας που μυστηριωδώς μεταφέρεται στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’60, όπου συναντάει το είδωλό της, μια εκκολαπτόμενη τραγουδίστρια (Τέιλορ-Τζόι), αλλά σύντομα η πραγματικότητα γύρω της αρχίζει ναν γκρεμίζεται καθώς ο χρόνος διαταράσσεται.”
Το hidden gem του φετινού φεστιβάλ είναι μια ξεκαρδιστική νορβηγική κωμωδία (ναι, υπάρχει τέτοιο πράγμα) για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που αναστατώνει τη ζωή μιας 20άρας σκιτσογράφου που την ενδιαφέρει μόνο το επόμενο πάρτυ κι όχι το επόμενο ραντεβού με τον παιδίατρο. Ανακαλύπτοντας το ατυχές γεγονός στον 6ο μήνα, και συνειδητοποιώντας ότι ο πατέρας είναι ένα ενοχλητικό one night stand της, η νεαρή κοπέλα εξερευνά γενναία και αθυρόστομα όλες τις πιθανές οδούς, έχοντας για παρέα το αγέννητο μωρό της που ξεπηδά από τη συνείδησή της με τη μορφή φλύαρου σχεδίου. Στον αντίποδα του “Knocked Up” και του “Juno”, το “Ninjababy” είναι μια εύκολα relatable, πανέξυπνη ώριμη-ανώριμη ματιά στην ενηλικίωση.
Μετά την παγκόσμια επιτυχία του “Πορτρέτου μιας Γυναίκας που Φλέγεται”, η Σελίν Σιαμά επιστρέφει με μια μικρότερη σε έκταση και διάρκεια (μόλις 71’!) ταινία, αλλά όχι σε συναισθήματα. Η επίσκεψη ενός κοριτσιού στο σπίτι της γιαγιάς της που μόλις έχει πεθάνει φέρνει στη ζωή της μια καινούργια φίλη, με την οποία μοιάζει και ταιριάζει ασυνήθιστα. Αν και εύκολα υποθέτει κάποιος την αλήθεια για τη σχέση τους, η Σιαμά επιστρατεύει τη γνώριμη τρυφερή ματιά της και τη χαρακτηριστική ειλικρίνειά της για ένα όμορφο διηλικακό πορτρέτο που κρατάει λίγο αλλά μένει για πάντα.
Επειδή δεν γίνονται Νύχτες Πρεμιέρας χωρίς genre καφρίλες και δη με τον Νίκολας Κέιτζ, η νέα ταινία του θρυλικού καλτ Ιάπωνα σκηνοθέτη Σίον Σόνο σερβίρει γενναίες δόσεις μετα-αποκαλυπτικής δράσης και γκροτέσκας διασκέδασης. Σε αυτή την αλλόκοτη διασταύρωσης γουέστερν και επιστημονικής φαντασίας, ο Κέιτζ υποδύεται έναν καταδικασμένο ληστή τραπεζών που αναζητά μια χαμένη κοπέλα για να κερδίσει την ελευθερία του. Φυσικά, όμως, φοράει και ένα δερμάτινο γιλέκο που θα αυτοκαταστραφεί σε 5 μέρες. Αν ο ίδιος ο Κέιτζ έχει περιγράψει την ταινία ως την πιο τρελή που έχει γυρίσει ποτέ, μπορείτε να φανταστείτε πόσο ψηλά (ή χαμηλά) βρίσκεται ο πήχυς.
Μας αρέσει πολύ η Κλίο Μπάρναρντ και αυτό είναι, άλλωστε, ένα από τα πολλά κοινά μας με τον Μάρτιν Σκορσέζε. Η Βρετανίδα δημιουργός του “The Arbor” (με executive producer τον Μάρτι) και του αξέχαστου “Εγωιστή Γίγαντα” συμμετείχε φέτος στο 15ήμερο των Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Καννών με τη νέα ταινία της, μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο μεσήλικες που έρχονται κοντά από την αγάπη τους για ένα 6χρονο κορίτσι, αλλά δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τους δαίμονες από τις προηγούμενες θλιβερές ή κακοποιητικές σχέσεις τους.
Το αγγλόφωνο ντεμπούτο της Βελγίδας Λουσίλ Χατζιχαλίλοβιτς (“Innocence”, ”Evolution”) είναι αναμενόμενα αφαιρετικό, εφιαλτικό και εκκεντρικό. Ένας χήρος φροντίζει ένα κορίτσι με παγάκια αντί για δόντια μέχρι ένα βράδυ που μια φωνή τον προστάζει να το μεταφέρει στον έξω κόσμο και εδώ η ίδια η σκηνοθέτις μάς τραβάει το χέρι από το πληκτρολόγιο, αφού έχει ζητήσει από το κοινό να μην γνωρίζει καμία πληροφορία για την ταινία πριν την δει (εκτός αν έχει διαβάσει το βιβλίο στο οποίο βασίζεται).
Aπό την παρουσίασή μας για το τελευταίο Φεστιβάλ Καννών: “Στο πρώτο ντοκιμαντέρ του, ο Τοντ Χέινς θυμάται το εμβληματικό νεοϋορκέζικο συγκρότημα των 60s μέσα από μια εξαντλητική έρευνα και τη χρήση split screen, αρχειακού υλικού, συνεντεύξεων και πειραματικού μοντάζ. Αφιερωμένη στον κινηματογραφιστή του Γουόρχολ, Γιόνας Μέκας, η ταινία είναι περισσότερο ένα performance, σύμφωνα με τα πρώτα δημοσιεύματα, παρά ένα παραδοσιακό μουσικό ντοκιμαντέρ. Ο Χέινς επιχειρεί να κατανοήσει τους Velvets και να τους τοποθετήσει μέσα σε ένα ευρύτερο ριζοσπαστικό καλλιτεχνικό κίνημα παρά να υπενθυμίσει στο θεατή πόσο σπουδαίοι ήταν. Η Guardian χαρακτηρίζει το ντοκιμαντέρ “σπουδαίο για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν σοβαρά τη μουσική και την Τέχνη και το τι σημαίνει το να ζεις σαν καλλιτέχνης.”
Δύο ταυτόχρονες προβολές της #1 πιο αναμενόμενης ταινίας της χρονιάς θα συμβούν στις 2 Οκτωβρίου, αφού το κοινό διψά για Τιμοτέ Σαλαμέ να κυλιέται στους αμμόλοφους του πλανήτη Αρράκις (υποθέτουμε ότι αυτό είναι η πλοκή του νέου “Dune” με την υπογραφή του Ντενί Βιλνέβ, στην προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί από τις προηγούμενες, αποτυχημένες μεταφορές.) Το hot καστ συμπληρώνουν ο Όσκαρ Άιζακ, ο Τζος Μπρόλιν, η Ζεντάγια και η Ρεμπέκα Φέργκιουσον, ενώ οι πρώτες κριτικές από τα Φεστιβάλ Βενετίας και Τορόντο κάνουν λόγο είτε για απέραντη μονοτονία είτε για την καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας εδώ και χρόνια. Δεν αξίζει τίποτα λιγότερο σε ένα από τα πιο καταραμένα, κλασικά properties όλων των εποχών.
Ευτυχώς που υπάρχουν ψαγμένες κινηματογραφικές στήλες και σας συστήνουν ένα συμπαθέστατο Αμερικανό σκηνοθέτη, τον Γουές Άντερσον. Λατρεύει τις συμμετρίες, τον Μπιλ Μάρεϊ και τα τραγούδια των 60s. Δώστε του μια ευκαιρία.
