Άλλο ένα πράγμα που προσέχεις στην Κίνα είναι οι κουράδες. Οχ, έλεος σκέφτεστε κατά πάσα πιθανότητα. Είναι ανάγκη;
Και σε αυτό απαντώ: «Ναι, είναι ανάγκη», διότι αν δεν επηρέαζαν το ίδιο το φαγητό, επηρέαζαν τον τρόπο που το σκεφτόμουν. Μια φορά στο Τόκιο είδα ένα σκυλί να κατουράει στο δρόμο. Στη συνέχεια ο ιδιοκτήτης του έβαλε το χέρι σε μια τσάντα, έβγαλε ένα μπουκάλι νερό και ξέπλυνε τα ούρα από το πεζοδρόμιο. Όσο για περιττώματα σκύλων, δεν είδα ποτέ ούτε ίχνος τους. Στο Πεκίνο βλέπεις ασύλληπτα πολλά σκατά. Για κάποια ευθύνονται τα κατοικίδια, αλλά ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από ανθρώπους. Τα μωρά των Κινέζων δεν φορούν πάνες, αντιθέτως φοράνε κάτι παράξενα παντελονάκια με ένα σκίσιμο πίσω. Όταν ένα παιδί χρειάζεται τουαλέτα, οι γονείς το οδηγούν στην άκρη του πεζοδρομίου ή, αν βρίσκονται σε εσωτερικό χώρο, σε ένα σημείο που θεωρούν ως «άκρη». «Τον προηγούμενο μήνα είδα ένα παιδί να κάνει κακά στην πτέρυγα λαχανικών του Walmart στο Τσενγκντού» μου είπε μια νεαρή γυναίκα που λεγόταν Μπρίτζετ.
Αυτό συνέβη την έβδομη μέρα του ταξιδιού μου και ήμουν πλέον τόσο αναισθητοποιημένος, που η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πω: «Έχετε Walmart;».
Στην Κίνα υπάρχουν οι αδέσποτες σκατούλες που συναντάς έξω, αλλά και αυτές που βλέπεις στις δημόσιες τουαλέτες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι σε τούρκικο στιλ – τρύπες επί της ουσίας, στο ίδιο επίπεδο με το πάτωμα. Και αυτές οι τουαλέτες, Θεέ μου. Το χειρότερο βενζινάδικο στην Αμερική δεν μπορεί να φτάσει ούτε στο δαχτυλάκι τους. Στην αντρική τουαλέτα κάποιου σταθμού του μετρό στο Πεκίνο είδα έναν άντρα να προσπερνά το ουρητήριο, να σηκώνει τον τρίχρονο γιο του στον αέρα και να του λέει να κατουρήσει στο νιπτήρα – εκεί όπου υποτίθεται ότι πλένουμε τα χέρια μας.
Το ταξίδι αυτό μού υπενθύμισε ότι είμαστε όλοι μας ζώα στην πραγματικότητα, ό,τι υγρά εκκρίνονται από κάθε οπή του σώματός μας, όπου και να ζούμε και όσα χρήματα και να έχουμε. Κάπου βαθιά το γνωρίζουμε όλοι αυτό, μα καταφέρνουμε με αρκετή χαρά να το σπρώχνουμε στην άκρη του μυαλού μας. Στην Κίνα το φέρνουν μπροστά μπροστά και το καρφώνουν εκεί. Η ταμίας του σούπερ μάρκετ σού δίνει τα ρέστα και ενώ τα παίρνεις, σκέφτεσαι: Αυτή η γυναίκα κάθεται κουκουβιστά και φτύνει στο πάτωμα όσο χέζει και εκσφενδονίζει μύξα από τη μύτη της. Το σκέφτεσαι για τον ταξιτζή ή τον εισπράκτορα και τελικά για όσους μαγειρεύουν και σερβίρουν το γεύμα σου. Και αυτό με φέρνει πίσω στο φαγητό.
Αν κάποιος πρόσθετε μια πρέζα ανθρώπινα περιττώματα στα τηγανητά αυγά μου, μπορεί να μην το εντόπιζα ακριβώς, αλλά θα καταλάβαινα κατά πάσα πιθανότητα ότι αυτά τα συγκεκριμένα αυγά έχουν μια γεύση κάπως διαφορετική από εκείνα που είχα φάει την προηγούμενη μέρα. Αυτό όμως συμβαίνει με τα οικεία φαγητά. Και δεν υπήρχαν πολλά οικεία πράγματα στην Κίνα. Ούτε χοιρινό λο μέιν ούτε κοτόπουλο κουνγκ πάο και σίγουρα ούτε ρολά αυγού. Το πρώτο μας βράδυ στο Τσενγκντού συναντηθήκαμε για φαγητό με μια παρέα τεσσάρων ατόμων – μία Κινέζα και τρεις Δυτικούς. Το εστιατόριο δεν ήταν ιδιαιτέρως πολυτελές, αλλά ήταν σαφώς δημοφιλές. Ενσωματωμένο στο τραπέζι μας βρισκόταν ένα τσουκάλι με ζωμό που σιγόβραζε, μέσα στο οποίο έπρεπε να βάζουμε τα συνοδευτικά και να τα βράζουμε μέχρι να μαγειρευτούν. «Πήρα το θάρρος να παραγγείλω τόφου, μανιτάρια και γλώσσες πάπιας» είπε η Δυτική γυναίκα που καθόταν απέναντί μου. «Θέλετε να συνεχίσω να παραγγέλνω εγώ ή υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα θέλατε;»
Την κοίταξα και σκέφτηκα, Πόρνη! Η Κάθριν ήταν Αγγλίδα και ζούσε στην Κίνα σχεδόν είκοσι χρόνια. Θεώρησα πως οι γλώσσες πάπιας ήταν κάποιου είδους δοκιμασία κι έτσι έβαλα τα δυνατά μου να φανώ ατάραχος. Ακόμη κι ενθουσιασμένος.
Όταν τελικά αναγκάστηκα να φάω μία, διαπίστωσα ότι δεν ήταν και τόσο χάλια. Το μόνο τρομακτικό πράγμα ήταν το σχήμα, ειδικά η βάση, από την οποία κρέμονταν κάτι ρίζες σαν πλοκάμια. Αυτό σου θύμιζε ότι τις γλώσσες δεν τις είχαν κόψει αλλά μάλλον τις είχαν ξεριζώσει, πιθανότατα με τανάλια. Φυσικά η πάπια ήταν μάλλον νεκρή όταν έγινε αυτό, έτσι δεν είναι; Δεν νομίζω ότι ξεριζώνουν τη γλώσσα και μετά αφήνουν την πάπια να φύγει, τραυματισμένη ψυχολογικά και άφωνη, αλλά κατά τα άλλα αρτιμελή.
Όσο έτρωγα τη δεύτερη γλώσσα πάπιας, ο άντρας στο διπλανό τραπέζι έκανε έναν δυνατό ήχο και έφτυσε έναν κόμπο φλέμα στο πάτωμα.
«Νομίζω ότι τελείωσα» είπα.
Συνέχεια στην επόμενη σελίδα
