Μετά από 23 χρόνια που έχω ακολουθήσει τους Placebo σε όλες τους τις εμφανίσεις στην Αθήνα αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις της Ευρώπης, ήρθε η στιγμή που πρέπει να γράψω ένα κείμενο που δεν τους αποθεώνει αλλά προσπαθεί, κάπως, να τους κατανοήσει.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν από την Τετάρτη που επρόκειτο να εμφανιστούν στη Θεσσαλονίκη και λίγες ώρες πριν το συγκρότημα ανακοίνωσε στα κοινωνικά του δίκτυα ότι ένα μέλος ασθενεί και είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί η συναυλία. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες αλλά με την αιτιολογία ότι αυτό συμβαίνει ώστε να μπορέσουν τουλάχιστον να παίξουν στην Αθήνα.
Όσο η μπάντα ξεκουραζόταν σε μεγάλο παραλιακό resort της Αττικής, εμείς αναρωτιόμασταν αν όντως η εμφάνιση της Πέμπτης στην Τεχνόπολη θα γινόταν κανονικά. Τελικά ανακοίνωσαν ότι ο γιατρός τούς έδωσε το οκέι και έτσι σε πολλά σπίτια χθες το απόγευμα το eyeliner πότισε βλέφαρα.
Γιώργος Φακίνος
Ο Γιώργος Φακίνος, αγαπημένος φίλος του Molko εδώ και χρόνια αλλά και ο άνθρωπος που τον είχε φέρει στις αρχές των ‘00s στο Χοροστάσιο για να κάνουν μαζί DJing, ανέλαβε να βάλει το κοινό στο κατάλληλο mood που είχε μαζευτεί από νωρίς και είχε πιάσει κάγκελο.
Η προγραμματισμένη ώρα έναρξης ήταν 21:30. Λίγο πριν, στην οθόνη εμφανίστηκε ένα μακροσκελές μήνυμα στο οποίο ουσιαστικά γινόταν επίκληση από το συγκρότημα να μην χρησιμοποιηθούν κινητά από το κοινό (που πλέον είχε γεμίσει τον χώρο) για λήψη φωτογραφιών και βίντεο ώστε να μπορέσουν όλοι να απολαύσουν το σόου χωρίς περισπασμούς. Το κείμενο έκλεινε με τον χαιρετισμό “namaste”. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια εντατικά το συγκρότημα, γνωρίζει ότι από παλιά ο Molko είναι αντίθετος με το να ανεβαίνουν βίντεο που τραβάει το κοινό στο ίντερνετ. Θυμάμαι πόσο έντονα μου το είχε τονίσει μάλιστα κάποτε σε μία από τις συνεντεύξεις που του έχω κάνει.
Δεν θα μακρυγορήσω, δεν χρειάζεται κιόλας, ήταν ένα βράδυ που άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Αρχικά οι δυό τους (Brian Molko-Stefan Olsdal) δεν αντάλλαξαν ούτε μια λέξη, ούτε ένα πονηρό, συνωμοτικό γελάκι, όπως μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια, κάτι που ενισχύει τις φήμες ότι είναι τσακωμένοι. Who knows, πάντως το θέμα είναι ότι δεν υπήρχε η γνωστή on stage χημεία μεταξύ τους. Το setlist ήταν βασισμένο σε τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ τους Never Let Me Go, με μερικά διάσπαρτα παλιότερα. Και όταν λέω μερικά εννοώ πραγματικά, μερικά. Ούτε Every You, Every Me, ούτε Special K, Pure Morning, Nancy Boy, 36 Degrees, Twenty Years, Sleeping with Ghosts, Meds, Song to Say Goodbye, Black-Eyed, Taste In Men, Days Before You Came, You don’t Care About Us, Without You I’m Nothing (είναι πιο μεγάλη η λίστα από τις τεράστιες επιτυχίες τους που έλειπαν παρά από όσες ακούστηκαν).
Στο ‘Bionic’ (την πρώτη παλιά ευχάριστη στιγμή της βραδιάς) υπήρξε μια άβολη στιγμή που ο Brian διέκοψε τη συναυλία για να απευθυνθεί νευριασμένος σε κάποιον από το κοινό (ήμασταν στο έκτο κομμάτι, η αλήθεια ήταν ότι περίμενα να γίνει μανούρα νωρίτερα βλέποντας τα σηκωμένα κινητά), λέγοντάς του -συνοπτικά- ότι τον ενοχλεί που εκείνος όλο το βράδυ τσακώνεται με κάποιον σεκιουριτά γιατί το μάτι του πέφτει διαρκώς επάνω τους και δεν μπορεί να τραγουδήσει, και δυσκολεύεται πολύ να τραγουδήσει γιατί έχει λαρυγγίτιδα και κάνει το καλύτερο δυνατό για να μείνουμε όλοι ευχαριστημένοι αλλά ο τύπος του το κάνει ακόμα πιο δύσκολο και «Shut the fuck up dude, if you don’t like it here, go somewhere else». Φυσικά ακολούθησε ένας μικρός ακόμα μονόλογος για το ότι πρέπει να σταματήσουν όλοι να τραβούν με τα κινητά τονίζοντας ότι δεν θέλει να ανέβουν βίντεο στο YouTube όπου ακούγεται με χάλια φωνή. Πάντως μας πέταξε και μερικά χαμόγελα, να τα λέμε και αυτά.
Και ενώ μέχρι τότε η τοποθέτηση της φωνής του ήταν στον τόνο του, από εκεί και πέρα τραγούδησε όλα τα τραγούδια όχι μόνο αρκετούς τόνους πιο κάτω αλλά πολλές φορές το πήγε πρόζα. Η κατάσταση διορθώθηκε κάπως μόνο στο κομμάτι που έκλεισε τη βραδιά, το Running Up That Hill της Kate Bush. Τα: Slave to the Wage, Bitter End και Infra-Red ήταν οι άλλες παλιές επιτυχίες που ακούστηκαν λίγο πριν, με τις δικές μας φωνές να ακούγονται πιο δυνατά από τη δική του και μάλιστα στον σωστό τόνο.
Είναι αλήθεια ότι και στα παρασκήνια ο Molko έλεγε πόσο άτυχος είναι που έπαθε λαρυγγίτιδα και δεν μπορεί να τραγουδήσει. Το γεγονός λοιπόν ότι έστω και έτσι έπαιξαν λίγο περισσότερο από ώρα θα πρέπει να εκτιμηθεί. Και σίγουρα οι νεότερες γενιές εκτιμούν το ίδιο και τα πιο πρόσφατα τραγούδια τους (αν κρίνω από τη θερμή ανταπόκριση των πιο πιτσιρικάδων) σε αντίθεση με τους παλιότερους που παθαίνουμε πάντα παρελθοντολαγνεία σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο Stefan καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς (αφού δεν μιλούσε με τον Brian) έκανε τα δικά του κόλπα με τις γνωστές, χαρακτηριστικές ροκενρολ κλισέ ποζεριές του για να ξεσηκώσει τον κόσμο αλλά τελικά αυτό που έμεινε σε πολλούς από εμάς στο τέλος, είναι τα πολλά «Ευχαριστούυυυυ» του Molko που έλεγε κάθε φορά που τέλειωνε ένα τραγούδι και η ανάμνηση των παλιών καλών εποχών που δεν σκεφτόσουν στο τέλος της συναυλίας «Ευτυχώς που τουλάχιστον είναι δεμένη μπάντα και βγάζουν ωραίο, γεμάτο και δυνατό ήχο».
