7 Αξέχαστες συναυλιακές στιγμές των Placebo στην Ελλάδα

Αναμφίβολα οι Placebo είναι ένα από τα πιο επιδραστικά και σημαντικά γκρουπ από τα μέσα των ‘90s που σχηματίστηκαν. Παρά τις ιδιοτροπίες του φρόντμαν τους, του Brian Molko, παρά τις κάποιες λιγότερο εμπνευσμένες συνθέσεις τους στο παρελθόν, έχουν τον τρόπο να ηλεκτρίζουν το κοινό τους, είτε πρόκειται για παλιούς οπαδούς που πλέον έχουν κλείσει τα 50, είτε για νέους που τώρα τους ανακαλύπτουν. 

Η αμεσότητα των στίχων στην πλειοψηφία των τραγουδιών τους, οι πολυδιάστατες συνθέσεις που μπορεί να σε απογειώσουν ή να σε κάνουν να δακρύσεις, τα κιθαριστικά και βοκαλιστικά κόλπα του Brian, οι έντονες μπασογραμμές του Stefan Olsdal και οι εκρηκτικές αποδόσεις στα σόου με τους σεσιονίστες μουσικούς τους, σε συνδυασμό με την επιβλητική τους παρουσία, τους καθιστούν ως ένα συγκρότημα παράδειγμα προς μελέτη για τους νεότερους. Με μεγάλες συνεργασίες στο ενεργητικό τους, είτε στη δισκογραφία τους είτε σε live εμφανίσεις, όπως τον David Bowie, τον Michael Stipe (REM), την Alison Mosshart (The Kills), τον Frank Black (Pixies), τον Robert Smith (The Cure) και πολλούς άλλους, με πεντακάθαρο ήχο στις συναυλίες τους, σαν και αυτόν που μόνο stadium super groups διαθέτουν, έρχονται για ακόμη μία φορά στην Ελλάδα, για να παρουσιάσουν ζωντανά το τελευταίο τους άλμπουμ Never Let Me Go το οποίο μάλιστα έφτασε μέχρι την 3η θέση στο UK Albums Chart. 

Τα δύο καλοκαιρινά live τους στη Μονή Λαζαριστών στις 20 και στην Τεχνόπολη στις 21 Ιουλίου, στο πλαίσιο των Rockwave Nights της Xlalala Production, είναι μία πάρα πολύ καλή ευκαιρία για να δοκιμάσει κάποιος αυτό το περιβόητο πλέον Placebo Effect, που μπήκε στα σπίτια πολλών εφήβων ανά τον κόσμο από το 1995 και μέχρι σήμερα δεν λέει να σταματήσει τη φρενήρη πορεία του. Και μια πολύ καλή ευκαιρία να ακούσουμε και πάλι ζωντανά την υπέροχη διασκευή τους στο ‘Running Up That Hill’ της Kate Bush, τώρα που συμβαίνει ξανά. Ναι, το έχουν συμπεριλάβει στη φετινή τους περιοδεία, λογικό δεν είναι άλλωστε; 

Το γέλιο του Molko όταν είδε το κοινό – 1999 

Παραλία Άγιου Κοσμά, Rockwave Festival στα καλύτερά του. Την προηγούμενη μέρα έχουν εμφανιστεί ως headliners η Patti Smith και οι Garbage, οι οποίοι μάλιστα έχουν λούσει με στραφταλιζέ κομφετί τον κόσμο στο ‘Only happy when it rains’ και ακόμα βλέπουμε χαρτάκια να γυαλίζουν μέσα στο χώμα. Νωρίτερα οι Deus έχουν αναστατώσει το κοινό που είναι τεράστιο, και έχουν δημιουργήσει ένα τρελό κλίμα ευφορίας φωνάζοντας «Jump jump» στον τύπο που θέλει να πηδήξει από τον ψηλό πύργο του bungee jumping (στο μυαλό μου ακόμα και σήμερα, αυτές οι δύο μέρες είναι σαν μία, πάντα πίστευα ότι είχα δει την Patti Smith μετά τους Deus και πριν τους Placebo, πολλά ποτά, πολλά τα χρόνια). Η νύχτα πέφτει για τα καλά και ξαφνικά στη σκηνή εμφανίζεται ένα μελαχρινό ξωτικό με μακριά φούστα και σανδάλια και ένας ψηλόλιγνος θεός με εξώπλατο φόρεμα και το moshpit παίρνει φωτιά. Κανείς δεν πιστεύει τι ακούει και βλέπει και πώς αυτή η φρέσκια μικρή μπάντα είναι ικανή να δημιουργήσει τέτοιο ογκώδη ήχο. Έχουν κυκλοφορήσει το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους και λίγους μήνες πριν το δεύτερο, Without You I’m Nothing. «Είναι το πρώτο μας gig στην Ελλάδα» λέει γελώντας ο Molko χωρίς να πιστεύει την υποδοχή του κόσμου και συμπληρώνει ενθουσιασμένος «και έχουμε και γαμώ τη χαρά». Αμέσως το ριφάκι του ‘Brickshithouse’ σκίζει τον αέρα και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία, μαζί με το αεροδρόμιο του Ελληνικού και τα αεροπλάνα που βλέπαμε να απογειώνονται και να προσγειώνονται όσο έπαιζαν. Όσοι βρέθηκαν εκεί, ακόμα μιλούν γι’ αυτή την εμφάνιση. Και για την πολύ μέτρια των Blur που βγήκαν μετά. 

https://youtu.be/vIviteLtOUc

https://youtu.be/FBd4YYK7Sx8

Ο πιο γλυκός θόρυβος – 2001

Ποδηλατοδρόμιο ΟΑΚΑ, σε ένα καλοκαίρι που έχει λυσσάξει να ρίχνει καταιγίδες με αποτέλεσμα να ακυρώνονται συναυλίες και να ζούμε διαρκώς με την αγωνία μη μας τα χαλάσει και πάλι ο καιρός. Κάπως έτσι και αυτή η μέρα που το προηγούμενο βράδυ έχει ρίξει τόσο νερό, με αποτέλεσμα να προσπαθούν μέχρι και λίγο πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ να στεγνώσουν τα μηχανήματα. Τα ονόματα της βραδιάς πριν από τους headliners Placebo είναι οι Engine (που τελικά δεν εμφανίζονται εξαιτίας της ζημιάς από τη μπόρα), οι Ash, οι JJ72, οι Grandaddy και η PJ Harvey που ροκάρει και μας παίρνει τα μυαλά με κατακόκκινο φόρεμα και ψηλοτάκουνες γόβες. Είναι η δεύτερη εμφάνιση του συγκροτήματος στη χώρα μας και επί μιάμιση ώρα το κοινό ανεβοκατεβαίνει στον αέρα με τον Molko να μας ξεσηκώνει ντυμένος σαν πρίγκιπας στα λευκά και με το κλασικό τσιγάρο στο στόμα αλλά ο επίλογος του ‘Pure Morning’ είναι πραγματικά το κρεσέντο που χρειαζόμαστε. Ένας θόρυβος από αυτούς που σε φέρνουν σε έκσταση και όταν τελειώνεις σκέφτεσαι «Και τώρα τι; Πού θα πάω τώρα»; Και όχι τίποτε άλλο αλλά έχει πάει αργά και έχει φύγει και το τελευταίο τρένο από τον σταθμό Ειρήνη.  

Ο χορός του Stefan Olsdal – 2003

Θέατρο Λυκαβηττού (πότε θα επιστρέψεις κοντά μας επιτέλους;), εκεί που έχουν γίνει τόσα και τόσα συγκλονιστικά live. Θυμάμαι ότι ήμουν πρώτη σειρά από νωρίς. Ήταν η χρονιά που έχουν πλέον κυκλοφορήσει και τα άλμπουμ Black Market Music και Sleeping With Ghosts. Κάποια στιγμή μπαίνει το ίντρο του ‘Taste in Men’ και ο Stefan ξεκινά έναν τρελό λίκνισμα στη σκηνή, που είναι κάτι ανάμεσα σε Ζορμπά δε Γκρικ και σε “Come to me baby I will give you some sweet looove”. Εννοείται ότι όλοι αρχίζουν και ουρλιάζουν και το θέατρο απ’ άκρη σ’ άκρη άρχισε να χορεύει μαζί του.

https://youtu.be/gRB2EEIgUK0

Ομαδικό συνοικέσιο – 2003

Ίδιο βράδυ στον αγαπημένο λόφο. Όπως είπα και πριν η μαγεία των Placebo είναι ότι μπορούν τη μία στιγμή να σε κάνουν να κοπανιέσαι με μανία και την επόμενη να νιώθεις βαθιά συναισθήματα και να συγκινείσαι. Αυτό το βράδυ έχει φεγγάρι. Και όταν λέω φεγγάρι, εννοώ από αυτές τις πορτοκαλί πανσελήνους που σε κάνουν να αναφωνείς «Αααααααα». Κάτι τέτοιο παθαίνει και ο Molko και αρχίζει να μας λέει λόγια γλυκά και τρυφερά «Αυτό είναι το τραγούδι που αν βρίσκεστε εδώ με το αγαπημένο σας πρόσωπο, ξέρετε, αυτό που πραγματικά γαμώτο αγαπάτε, θα το αρπάξετε σφιχτά. Και αν δεν είστε εδώ με αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε, απλώς αρπάξτε το άτομο που βρίσκεται δίπλα σας. Ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να συμβεί». Το ριφ του Without You I’m Nothing ακούγεται δυνατά (μια από τις ωραιότερες μπαλάντες που έχουν γραφτεί ποτέ και έχουν κάνει και ντουέτο με τον David Bowie) και ξαφνικά τα μάγουλα υγραίνονται. Κάποιοι νέοι έρωτες μόλις γεννιούνται.

https://youtu.be/zr5GwouUk8I

Διακοπή για στέγνωμα – 2006

Μαλακάσα στα γνωστά αγαπημένα γκαζόν, με τα δέντρα γύρω μας και τον έναστρο ουρανό επάνω από τα κεφάλια μας. Το συγκρότημα τα δίνει όλα στη σκηνή αλλά ξαφνικά επάνω στη χαρά και στον πανικό, γίνεται η γνωστή πατατιά. Κάποιος ενθουσιασμένος φαν πετάει ποτήρι γεμάτο στον αέρα το οποίο προσγειώνεται στα πετάλια και στην κιθάρα του Molko ο οποίος ναι μεν τσαντίζεται, ναι μεν φεύγει από τη σκηνή και φωνάζει τους τεχνικούς να στεγνώσουν τα όργανα και να διορθώσουν τυχόν ζημιές αλλά δεν λακίζει και επιστρέφει στη σκηνή για να μας αποτελειώσει. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε live τους στη Θεσσαλονίκη όπου εκεί δυστυχώς δεν είχε την ίδια κατάληξη και τελείωσε νωρίτερα αλλά στα τόσα χρόνια που μας έρχονται, το να μετρούν και μία άτυχη στιγμή είναι αμελητέο. 

Λυκαβηττός 2007 ©Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά

Every you, Every Me – 2007

Αν ξέραμε τότε ότι ο Λυκαβηττός θα έκλεινε και δεν θα άνοιγε μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, σίγουρα θα είχε ακόμα περισσότερη σημασία αυτή η βραδιά τη στιγμή που τη ζούσαμε. Πίσω στη συναυλία όμως. Είμαστε φτιαγμένοι για να το ζήσουμε με ένταση το βράδυ αυτό έτσι κι αλλιώς και βοηθούν και οι ίδιοι παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει λίγοι μόνο μήνες από την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας. Νέο λουκ και πάλι για τον Brian Molko, πιο χαλαρό και ανέμελο, με τζιν καμπάνα και μπάσιμο στα βαθιά με Infra-Red. Είναι το βράδυ που στις οθόνες πίσω τους βλέπουμε ένα γιγάντιο πέος και που το κομμάτι τους που έχει σίγουρα τους περισσότερους οπαδούς, το ‘Every you, Every me’ ακούγεται στην κλασική του εκτέλεση, όπως παλιά και δημιουργεί ένα κύμα ενέργειας στο κοινό, γιγάντιο. Ο λόφος είναι γεμάτος μέχρι και στα πιο ψηλά βράχια και παρά τη γκρίνια κάποιων που θέλουν να κλείσει το βράδυ με κάποιο δυναμικό χιτ, υπάρχουμε κι εμείς οι φορτισμένοι από τα τόσα χρόνια που τρέχουμε πίσω τους για να τους δούμε ζωντανά, που η καρδιά μας λιώνει με τον αργό επίλογο του ‘20 Years’.

https://youtu.be/YAK51w-tkMg

20 χρόνια Placebo – 2017

Η περιοδεία αυτής της χρονιάς έχει αυτόν τον εορταστικό χαρακτήρα. Aν και στην πραγματικότητα είναι 21 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ αλλά δε βαριέσαι, τι μας νοιάζει; Καλύτερα, θα παίξουν και best of songs. Και αυτό ακριβώς κάνουν και ευτυχώς δηλαδή γιατί ζούμε έναν από τους πιο μεγάλους καύσωνες που ακόμα και μέσα στη φύση του Terra Vibe είμαστε μούσκεμα και ψηνόμαστε αργά και βασανιστικά. Μας έχει βάλει από πριν και ο Sivert Høyem σε συγκινησιακή διάθεση και χρειάζεται ένα ξέδωμα. Υπάρχει ένα τεράστιο videowall πίσω τους που δημιουργεί το δικό του παιχνίδι με το κοινό. Όπως στο ‘Without You I’m Nothing’ με τη φιγούρα του David Bowie που έχει ‘φύγει’ έξι μήνες νωρίτερα και προκαλεί μεγάλη συγκίνηση ή στο ‘Infra- Red’ με τον Donald Trump να απεικονίζεται σε πακέτο τσιγάρων με την προειδοποίηση «Seriously harms you and others around you». Στο ‘Song to say goodbye’ αλλά και στο ‘Bitter End’ δημιουργείται ένα συναυλιακό πάρτυ από αυτά που σε κάνουν να τα θυμάσαι με χαμόγελο για χρόνια και να περιμένεις τα επόμενα.