Οι Μέντα είναι από εκείνες τις μπάντες που εμφανίστηκαν λίγο σαν ατύχημα, λίγο σαν σύμπτωση, κι έμειναν γιατί κάτι μέσα τους επέμενε πως εκεί ανήκουν. είναι Μία παρέα που ξεκίνησε στα τέλη των ’90s, σε μια Αθήνα που άρχιζε να ψάχνεται με κιθάρες, synths και μια ολόκληρη νέα indie γλώσσα και έφτιαξε το δικό της σύμπαν από χρώματα, animation, VHS, super-8, χιούμορ, ωμή ευαισθησία και αστικές ιστορίες που ακούγονταν αληθινές.
Φέτος γιορτάζουν 25 χρόνια πορείας με ένα μεγάλο live και μοιράζονται μαζί μας δέκα βίντεο που κουβαλούν μέσα τους όλες τις ζωές της μπάντας. Από τη στιγμή που προσπαθούσαν να δείχνουν «φυσικοί» μπροστά στην κάμερα του Πάνου Γαλάνη, με τον Βαγγέλη Βλαχάκη να τραβάει ένα μονοκάμερο ολόκληρη μέρα για τον «Στίφτη», μέχρι τον Μπάμπη Μακρίδη να τους βάζει σε μια ιστορία αγκαλιά με μια καρέκλα και με τον Γιώργο Λάνθιμο να κρατάει την ψηφιακή κάμερα για να τσεκάρει το κάθε καρέ της «Γλυκιάς Διαστροφής».
Είναι η εποχή του Myspace, τότε που ανακάλυπτες δημιουργούς με ένα scroll. Κάπως έτσι βρήκαν στο Λονδίνο τον Μπάμπη Αλεξιάδη, ο οποίος έφτιαξε ένα ολόκληρο animation με χειροποίητες φιγούρες για το «Ινστρουμέντα». Είναι και οι εποχές του «δεν έχουμε λεφτά για βίντεο, ας το κάνουμε μόνοι μας», όπως στο «Ψάχνεις ξανά», όπου ο Δημήτρης Λαϊνάς απλώς… ξεσαλώνει στο σαλόνι του Κώστα Βλάχα και αυτό αρκεί για να γεννηθεί ένα home-made διαμαντάκι.
Και μετά έρχεται ο Γρηγόρης Ρέντης, ο οποίος τους πετάει σε αμερικανικά αστικά τοπία, σε υπερήρωες που χάνουν οντισιόν αλλά βρίσκουν τον εαυτό τους («Οι Χαρές»), σε κουνέλια με χαμηλού κόστους εφέ αλλά υψηλής φαντασίας («Κρύβεται για πάντα») και σε αγώνες hula hoop σε super slow motion, με soundtrack το «Sabotage» των Beastie Boys στα γυρίσματα («Με μισό εαυτό»).
Κάπου εκεί, οι Μέντα αποφασίζουν να γυρίσουν «πίσω στο κέντρο», κυριολεκτικά: ένας περίπατος με VHS κάμερα μέσα από τα παλαιοπωλεία και τους δρόμους της Αθήνας γενά το «Γύρισε κοντά μου» και μετά, με τη νέα τους ορχηστρική φάση, το «Ένα» και το «So» μεταφέρουν την μπάντα σε ένα πιο κινηματογραφικό, πιο σκοτεινό, πιο ηλεκτρονικό σύμπαν, όπου η καθημερινότητα γίνεται δράμα και η δυστοπία χορογραφία.
Οι Χαρές
So
Και τώρα, όλα αυτά τα χρόνια, όλοι αυτοί οι δίσκοι -από τον Πλανήτη του Εδμούνδου και το Ινστρουμέντα, μέχρι το ΠΟΠ, το Telepherique και το Polyend– θα συναντηθούν σε μια σκηνή για ένα επετειακό live-γιορτή 25 χρόνων ελληνικής indie ιστορίας, στο Underathens, το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου.
Ο Νίκος Παπαδημητρίου, ο Κώστας Βλάχας, ο Δημήτρης Λαϊνάς και ο Πάνος Γαλάνης, ετοιμάζουν πολλές εκπλήξεις για εκείνο το βράδυ, ο Tony Bluebird θα ανοίξει τη βραδιά, και είναι σίγουρο ότι όλοι όσοι βρεθούμε εκεί θα αναβιώσουμε όλο το ταξίδι τους μέχρι σήμερα. Λίγο πριν το μεγάλο πάρτυ λοιπόν, μαθαίνουμε από τους ίδιους τις ιστορίες από 10 εμβληματικά video clips τους. Και είναι λίγο σαν να τις ζούμε πάλι όλοι μαζί.
«Είμαστε στο 2001. Έχει μόλις κυκλοφορήσει ο “Εδμούνδος”. Είμαστε ενθουσιασμένοι, γιατί είχαμε το άλμπουμ έτοιμο, περίπου δύο χρόνια πριν και φοβόμαστε ότι θα δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ. Κάνουμε τα γυρίσματα στο σπίτι του Πάνου (Γαλάνη – ντράμερ των Μέντα). Ο Βαγγέλης Βλαχάκης κάνει ένα εξαντλητικό, για εκείνον, μονοκάμερο που θα κρατήσει όλη μέρα, υπό την καθοδήγηση του Νίκου Καλτζή στη σκηνοθεσία. Παίζουμε σε play back το κομμάτι, προσπαθώντας να δείχνουμε φυσικοί, αλλά, με ελάχιστη επιτυχία. Στο τέλος του γυρίσματος μας είπαν ότι το θέμα του βίντεο ήταν επηρεασμένο από τις ταινίες του Gus Van Sant.
«Από τον “Πλανήτη του Εδμούνδου” και αυτό το κομμάτι. Ο Μπάμπης Μακρίδης (“L”, “Oίκτος” κ.α) με μια κάμερα Super 8 στο χέρι και το Γιώργο Λάνθιμο να του κρατάει ψηφιακό αντίγραφο κάθε σκηνής, με ακολουθεί σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους, αγκαλιά με μια καρέκλα. Στο τέλος η σχέση μας ολοκληρώνεται».
«Είμαστε στο 2007 και πλέον στο τρίτο άλμπουμ. Βλέπουμε δουλειές του Μπάμπη Αλεξιάδη στο Myspace και μας αρέσουν πολύ. Επικοινωνούμε και τον βρίσκουμε να ζει και να εργάζεται στο Λονδίνο. Του προτείνουμε το ορχηστρικό και ομότιτλο κομμάτι του δίσκου και αποδέχεται την πρόταση. Κάνει μια υπέροχη και επίπονη εργασία για ένα animation με χειροποίητες φιγούρες, φτιαγμένες ειδικά για εμάς».
«Αυτό είναι το απολύτως no cost και home made βίντεο. Ο Δημήτρης (Λαϊνάς) ξεσαλώνει, αυτοσχεδιάζοντας, μπρος στην κάμερα του Κώστα (Βλάχα) στο σαλόνι του σπιτιού του δεύτερου».
«Μια άνεργη Αμερικανίδα ηθοποιός ντυμένη υπερήρωας, χάνει, φτάνοντας καθυστερημένη, την ακρόαση για το σχετικό ρόλο, αλλά, για καλή της τύχη, βρίσκει άλλη. Για πρώτη φορά (γιατί θα υπάρξει και δεύτερη) ακούς Μέντα και βλέπεις την παραπάνω ιστορία, να διαδραματίζεται σε κάποια πόλη της Αμερικής. Η έμπνευση του Γρηγόρη Ρέντη, στο πρώτο του βίντεο για μας, είναι άκρως απολαυστική».
«Το πρώτο από τα δύο «ελληνικά» βίντεο του Γρηγόρη, με έναν κούνελο για πρωταγωνιστή και ειδικά εφέ χαμηλού κόστους, αλλά, υψηλής φαντασίας. Aπό το ΠΟΠ του 2010 τα δύο τελευταία».
«Το δεύτερο «αμερικανικό» βίντεο του Γρηγόρη για το πέμπτο και τελευταίο άλμπουμ της πρώτης περιόδου του σχήματος (Μέντα, 2012). Οι πρωταγωνιστές επιδίδονται σε αγώνες hula hoop σε super slow motion. Μας αποκάλυψε ότι το soundtrack στα γυρίσματα ήταν το “Sabotage” των Beastie boys (!)».
«Και η μπάντα γυρίζει εκεί όπου γεννήθηκε και ωρίμασε: στο κέντρο της Αθήνας. Ο πολυτάλαντος Χρήστος Λαϊνάς κάνει βόλτα με μια παλιά VHS κάμερα τα παλαιοπωλεία και τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, για να διηγηθεί μια ιστορία ενός περίεργου μυστικού που όσοι το ακούνε, καταδικάζονται σε μόνιμο… μπουσούλημα».
«Ο Φωκίων Μπόγρης (“Κάθαρση”, “Πρόστιμο”) σκηνοθετεί με ωμό ρεαλισμό τους Βαγγέλη Ευαγγελινό, Θύτη και Κώστα Στεφανάκη σε μια ιστορία σκληρής καθημερινότητας. Η μπάντα έχει κάνει την ορχηστρική και κάπως κινηματογραφική αλλαγή στον ήχο της στο Telepherique (2015) και το βίντεο ταιριάζει σα γάντι».
«Ένα σκοτεινό δυστοπικό σκηνικό, σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη και πάλι, που δένει υποβλητικά με τον ηλεκτρονικό ήχο και το μινόρε χαρακτήρα ενός ακόμη ορχηστρικού κομματιού (Polyend, 2018). Οι Αργύρης Πανταζάρας και Γιώργος Κατσής αναπαράγουν μια χορογραφία πάλης ανθρωποειδών σαν από ταινία sci-fi».
