Φωτογραφία: Βασίλης Βερβερίδης
Το κλισέ θέλει ανθρώπους σαν τον John Waters να μην χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, οπότε οι οκτώ λέξεις με τις οποίες επέλεξε να τον προλογίσει ο Ορέστης Ανδρεαδάκης τόσο στο σόου του This Filthy World όσο και στο masterclass που ακολούθησε την αμέσως επόμενη μέρα στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήταν και οι μοναδικές που χρειάζονταν: “the coolest man in the history of cinema”.
Κανείς δεν έχει τα κότσια να φέρει αντίρρηση στο παραπάνω αλλά και κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει πως ο άνθρωπος που είχαμε απέναντί μας είναι ένας επαγγελματίας που ξέρει ακριβώς πως να διαχειριστεί το brand name του ακόμα και στα 73 του, δηλαδή 50 και βάλε χρόνια μετά την πρώτη του ταινία. Ανεβαίνοντας στην σκηνή του «Ολύμπιον» κέρδισε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου την κατάμεστη αίθουσα με την αύρα του (αλλά και το μπροκάρ κοστούμι του κομποζέ με φωσφοριζέ πορτοκαλί παπούτσια), ακόμη κι αν δεν γνώριζε κανείς τι ακριβώς ήταν αυτό το This Filthy World που επρόκειτο να παρακολουθήσουμε.
Αυτό που τελικά είδαμε ήταν ένα αφοριστικό stand up comedy show στο οποίο χωρούσε ό,τι αφορά τον κόσμο του John Waters. Από την επικαιρότητα μέχρι την gay κοινότητα, φυσικά το σινεμά και λίγο πανέξυπνο self-promotion: ανατρέχοντας με απολαυστικό τρόπο σε όλες τις ταινίες και τα βιβλία του (διαβάστε οπωσδήποτε κάποιο αν πέσει στα χέρια σας).
Φωτογραφία: Βασίλης Βερβερίδης
Αν κάτι δεν έχει χάσει μέσα στα χρόνια ο σκηνοθέτης είναι το χιούμορ κι ο αυτοσαρκασμός του. Άλλωστε αυτή η ματιά, διαχρονικά παρούσα στις ταινίες του, είναι πιθανότατα κι ο βασικός λόγος για τον οποίο μιλάμε γι’ αυτόν μέχρι σήμερα. Στον κόσμο του John Waters τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, έχει την διαύγεια να βλέπει και τις δύο όψεις του νομίσματος. Έτσι, μπορεί να ξεκίνησε το σόου του μιλώντας αναλυτικά για την «ξυρισμένη κωλοτρυπίδα» του Donald Trump (τον οποίο πέρασε πολλές φορές από κόσκινο), αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε σε τίποτα να πει με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως δεν θεωρεί κανέναν Δημοκρατικό ικανό ηγέτη και πως οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο να μείνει για άλλη μια τετραετία στον Λευκό Οίκο ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ. Αντίστοιχα, υπήρξε καυστικός ακόμη και με την gay κοινότητα, είτε όταν έκανε μερικούς “too gay” μορφασμούς που δυστυχώς δεν μπορούμε να μεταφέρουμε με λέξεις στο ψηφιακό χαρτί, είτε όταν ξεμπρόστιαζε τους ακραίους καιρούς που ζούμε και στους οποίους κάποιοι γονείς επιλέγουν να λένε στα παιδιά τους πως δεν έχουν κανένα φύλο και να τα αφήνουν πλήρως να επιλέξουν μόνα τους. Ο ίδιος πάντως βρήκε τον δρόμο του από νωρίς, μιας κι όπως είπε, αυνανίστηκε για πρώτη φορά με τον Elvis Presley (ποιός δεν βρήκε συναρπαστική την σκέψη αυτής της εικόνας;).
Όπως καταλαβαίνετε, αν υπήρχε κάποια αστυνομία πολιτικής ορθότητας μέσα στην αίθουσα, ο John Waters δεν θα προλάβαινε να αρθρώσει λέξη πριν του περάσουν χειροπέδες, ωστόσο ο ίδιος παραδέχτηκε πως συμπεριφέρεται πολιτικά ορθά σε πολλές περιπτώσεις. Επίσης, δεν έχει αυταπάτες. Ξέρει πως δεν μπορεί να δηλώνει «αναρχικός» όταν έχει στην κατοχή του τρία σπίτια, όπως είπε χαρακτηριστικά. Είναι σαφές πως ο Waters δεν είναι (τουλάχιστον πια) ακραίος και περιθωριακός, φυσικά παραμένει κάποιος έχει ζήσει (σ)το περιθώριο και το έχει κάνει πλέον κτήμα του. Φυσικά παραμένει άνθρωπος πολύ διαβασμένος, γενικά και ειδικά. Όπως είπε στο masterclass στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης», διαβάζει κάθε μέρα επτά εφημερίδες, ενώ είναι και μεγάλος συλλέκτης βιβλίων, τα οποία βέβαια παραδέχτηκε πως πολλές φορές τα αγοράζει απλά γιατί του αρέσουν τα εξώφυλλα.
Ο πύρινος και χειμαρρώδης μονόλογός του στο σόου πάλι, ήταν ένας λόγος που φαινόταν πως έχει δουλευτεί και παρουσιαστεί τόσες φορές που θα ζήλευε κι ο καλύτερος ηθοποιός που ανεβάζει για νιοστή φορά μια παράσταση. Ωστόσο δεν ήταν ξύλινος. Κάθε άλλο μάλιστα, μιας και για χάρη αυτού έκανε και την μικρή του έρευνα γύρω από την ελληνική πραγματικότητα ώστε να τον προσαρμόσει σε αυτή την πρώτη του παράσταση (αλλά κι επίσκεψη) στην Ελλάδα. Έτσι μέσα σε αυτή την μιάμιση ώρα αναφέρθηκε στην Τζένη Χειλουδάκη, γέλασε κακαριστά με το πρόσφατο επεισόδιο της εισβολής αστυνομικών μέσα σε αίθουσα που παιζόταν το Τζόκερ (την επόμενη μέρα μάθαμε πως του αρέσει πολύ τόσο η ταινία όσο κι ο σκηνοθέτης της, Todd Phillips), ενώ μας κέρασε και γλυκό. Συγκεκριμένα, προσπάθησε να βρει γλυκά που θυμίζουν αηδιαστικά πράγματα, μεταξύ των οποίων μία λευκή σοκολάτα με ξηρούς καρπούς η οποία του θύμισε «διάρροια ανθρώπου με ηπατίτιδα», όπως είπε πριν την πετάξει στο κοινό.
Ο John Waters στο masterclass μαζί με τον Γιώργο Κρασσακόπουλο. Φωτογραφία: Βασίλης Βαρβερίδης
Μη νομίζετε πως ο Waters δεν ξέρει ή αδιαφορεί για τους κανόνες του παιχνιδιού. Γνωρίζει καλά πως κάθε δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα, όπως έκανε σαφές και στην κατάμεστη αίθουσα του masterclass με οικοδεσπότη τον Γιώργο Κρασσακόπουλο. Έτσι πίσω στα 70s που το μπάτζετ της ομάδας του Dreamland Studio ήταν πενιχρό, τρεις ήταν οι τρόποι με τους οποίους διαφημίζονταν οι ταινίες του: οι συνεντεύξεις (ακόμη έχει ως όρο να δίνει τρεις συνεντεύξεις πριν από οποιοδήποτε event του), οι κακές κριτικές αλλά και τα χέρι με χέρι φυλλάδια που έβγαινε να μοιράσει στους δρόμους της Βαλτιμόρης μαζί με την μούσα του, Divine, στην περίπτωση π.χ. του Pink Flamingos.
Όσον αφορά τα ναρκωτικά, μπορεί να απέχει καιρό από αυτά, όμως όταν στα 70 του έκανε και πάλι LSD μετά από δεκαετίες, ήταν μια εμπειρία που θα πρότεινε ανεπιφύλακτα στους συνομηλίκους του. Τόνισε πάντως πως μισεί το ecstasy γιατί «τους αγαπάς όλους, που είναι το ωραίο σε αυτό;». Πάντως μπορεί να αστειευόταν στο σόου του λέγοντας πως «κάποτε έκανες σεξ με εφτά ανθρώπους την μέρα, τώρα πρέπει να υπογράψεις εφτά χαρτιά για να κάνεις σεξ με έναν», όμως όταν την επόμενη μέρα ρωτήθηκε στο Q&A ποιο είναι το πιο αηδιαστικό πράγμα που έχει ζήσει στην ζωή του, η απάντηση ήταν το να βλέπει γύρω του το AIDS να παίρνει βίαια ανθρώπους.
Μπορεί ο John Waters να έχει κερδίσει τον τίτλο του «Πρίγκηπα του Εμετού» όμως ευλόγησε τα γένια του Ingmar Bergman, μιας και ήταν ο πρώτος διδάξας που χρησιμοποίησε τον εμετό στις ταινίες του. Όσο για τον ποιος θα ήθελε να τον υποδυθεί σε ένα πιθανό biopic η απάντηση του ήταν καθαρή και ξάστερη: «οπωσδήποτε ο Steve Buscemi». Τελικά, πάντως, παρά την ακομπλεξάριστη φύση του, δεν φοβήθηκε να δείξει την αγωνία του καλλιτέχνη για την υστεροφημία με έναν θεατρικότατο τρόπο: έκλεισε το σόου του περιγράφοντας τον τρόπο που θα ήθελε να πεθάνει. Κι από εκεί ξεκίνησε μια παραληρηματική, σουρεαλιστική gore αφήγηση που κατέληγε «…και ύστερα θα βγω σαν κουράδα, αλλά σας παρακαλώ, μη με φάτε».
Πάντως θα προτιμήσω να θυμάμαι αυτό το διήμερο με το τελευταίο πράγμα που έκανε πριν αποχωρήσει από την σκηνή του masterclass: υπέγραψε ένα κουτί προφυλακτικά.
Φωτογραφία: Φανή Τρυψανή
