Η πρώτη ταινία Shazam! αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη μέσα στο πένθιμο τοπίο των μεταφορών της DC, φέρνοντας μια ελαφρότητα και μια αίσθηση ανακάλυψης που θα ζήλευε και ο μεγαλύτερός της ανταγωνιστής (αν δεν είχε τελειοποιήσει τη συνταγή της πλάκας με τον κίνδυνο, στο πρώτο Εκδικητές).
Η ιστορία ενός ορφανού εφήβου, του Μπίλι Μπάτσον (Άσερ Έιντζελ), που αποκτά κατά λάθος υπερδυνάμεις μέσα σε ένα ενήλικο σώμα (Ζάκαρι Λέβι) ήταν σπαρταριστή και υποστηρίχθηκε από ένα καστ με χημεία, που ευτυχώς επιστρέφει και στο δεύτερο γύρο, τη συνέχεια Shazam: Η Οργή των Θεών. Τι μένει, όμως, μετά τη συμφιλίωση με τις νεοαποκτηθείσες μαγικές σου ικανότητες;
Στο νέο Shazam, οι ενδοοικογενειακές και φιλικές σχέσεις ανάμεσα στην ανέλπιστη ομάδα γκαφατζήδων (όπως τους χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ μετά από μια ημι-αποτυχημένη διάσωση σε καταρρέουσα γέφυρα – μάλλον η καλύτερη σεκάνς δράσης στην ταινία, αν και αυτό δεν σημαίνει πολλά) υπερηρώων, έχουν μυστηριωδώς παραγκωνιστεί.
Ο Μπίλι Μπάτσον/Σαζάμ μοιράστηκε στην προηγούμενη ταινία τις δυνάμεις του με τα ανάδοχα αδέρφια του (Γκρέις Φούλτον, Ντι Τζέι Κοτρόνα/Τζόβαν Αρμάντ, Φέιθ Χέρμαν/Μέγκαν Γουντ, Ρος Μπάτλερ/Ίαν Τσεν) και τον κολλητό του, Φρέντι (Τζακ Ντίλαν Γκρέιζερ/Άνταμ Μπρόντι), αλλά εδώ το βάρος της ευθύνης τον έχει μετατρέψει σε πιεστικό μεγάλο αδερφό, που τα βρίσκει σκούρα όταν δύο κόρες του Άτλαντα (Έλεν Μίρεν και Λούσι Λιού) έρχονται στη Γη για να τιμωρήσουν την ανθρωπότητα. Ο Φρέντι, ιδιαίτερα, μπλέκεται περισσότερο από όσο θα φανταζόταν στα σχέδιά τους, ερωτοχτυπημένος από τη νέα του συμμαθήτρια (Ρέιτσελ Ζέγκλερ) που με την εμφάνισή της συμπληρώνει το επικίνδυνο παζλ.
Η ταινία τρέχει άναρχα από αναμέτρηση σε αναμέτρηση, αδιαφορώντας για τα στοιχεία που έκαναν αρχικά αυτή την παρέα τόσο απολαυστική και σπαρταριστή, με εξαναγκαστικά αστεία και λανθασμένη χρήση του καστ (ο Άνταμ Μπρόντι είναι εκεί και δεν τον αφήνεις να έχει μια ολοκληρωμένη σκηνή χωρίς να αλλάζει σώμα συνεχώς; Οι μιλένιαλ που ενηλικιώθηκαν με το The O.C. οφείλουν να εξεγερθούν).
Ο φανταστικός κρυφός κόσμος όπου κινούνται ήρωες και θεοί μοιάζει ανησυχητικά οικείος, με κρεμαστές πόρτες που αναπόφευκτα παραπέμπουν στο Μπαμπούλας Α.Ε., μαγικά βιβλία σαν να είναι βγαλμένα από το Χάρι Πότερ και διψασμένες για δύναμη “θεϊκές” κληρονόμους πάνω σε δράκους, σε μια εικόνα παράλληλη με το Game Of Thrones.
Αυτή η έλλειψη φαντασίας και οι αναμενόμενα πλέον (ανεξαρτήτως στούντιο) χαοτικές σκηνές μάχης αφαιρούν όποια ταυτότητα μπορεί να είχε κάποτε το Shazam, με τον ήχο που μένει στο τέλος να είναι από το καμπανάκι που χτυπά για το δημιουργικό μέλλον των υπερηρωικών ταινιών.
