Κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της ορίζει τουλάχιστον μια δική της «χρυσή» δεκαετία, όπου συγκεντρώνονται οι περισσότερες επιρροές της, όπου oι συναυλίες έμοιαζαν μαγικές και οι πηγές έμπνευσης ανεξάντλητες. Ακούγοντας ότι οι Playground Theory θα ξαναζούσαν τα «σκοτεινά» indie, post-rock 90s, κλέβοντας λίγη από την ψυχεδέλεια και την επαναστατικότητα των 60s, μπορεί κανείς να πάρει μια αρχική ιδέα για τη μουσική τους, που περιέχει ισόποσες δόσεις μελωδικότητας, ονειρικής ατμόσφαιρας και δυναμισμού. Το πρώτο άλμπουμ τους Speaking of Secrets που κυκλοφόρησε το 2013 στην Puzzlemusik, ήταν ένα αξιοπρόσεκτο entry- με singles όπως το “Waves” που συμπεριλήφθηκε στην συλλογή The Indie Side Of Music, Vol. II– που σύστηνε στο κοινό έναν καλοδουλεμένο, original ήχο με έμφαση στη dream pop, τα ψυχεδελικά μοτίβα και την «αίσθηση του να επιπλέεις ελεύθερος, κάποιες φορές με το κεφάλι προς τα κάτω».
Τρία χρόνια αργότερα, η τετραμελής μπάντα επιστρέφει με φρέσκο δισκογραφικό υλικό υπό τον τίτλο Connect the Dots (Puzzlemusik, 2016), που αποδεικνύει την ικανότητά της να εξελίσσεται, «γειώνοντας» το χαρακτηριστικό αιθέριο στυλ της με ζεστά μεσογειακά ακούσματα κι έθνικ μοτίβα. Μάλιστα, ο νέος δίσκος περιλαμβάνει και το κομμάτι “Prison Song”, μια «μυστηριακή» ambient διασκευή του παραδοσιακού ζακυνθινού τραγουδιού “Φυλακίσια”, γνωστού από την παλαιότερη εκτέλεση του Δημήτρη Λάγιου (ακούστε το για πρώτη φορά εδώ).
Κι ενώ ετοιμάζονται πυρετωδώς για τα επόμενα λάιβ τους στη Death Disco (27/3) και το Six Dogs (21/4), η Μάρσια (φωνή-πλήκτρα), ο Βαγγέλης (τύμπανα), ο Δημήτρης (πλήκτρα) και ο Κώστας (κιθάρα), έκαναν ένα σύντομο διάλειμμα για να απαντήσουν στις ερωτήσεις της Popaganda.
Πώς προέκυψε το Playground Theory σαν όνομα της μπάντας σας και τι σημαίνει για εσάς; Το όνομα της μπάντας προτάθηκε από τον παλιό μας κιθαρίστα Μίλτο Κρητικό και καθώς όλοι μας έχουμε έντονες παιδικές αναμνήσεις και πολλές από τις εικόνες όταν γράφουμε μουσική προέρχονται από αυτή την ηλικία, αμέσως το υιοθετήσαμε. Η παιδική χαρά ήταν ένας κόσμος ολόκληρος και τώρα “music is our playground”.
Όταν σας πιάνει η έμπνευση κατά τη διάρκεια της πρόβας, πόσες ώρες το πάτε σερί; Όταν «μας έχει πιάσει» και χανόμαστε για ώρες στο studio, τα μυαλά μας σώζονται από κάποιο χτύπημα στην πόρτα (αν βέβαια το ακούσουμε).
Τι μουσική ακούτε όταν είστε μόνοι σας και δεν σας βλέπει/ακούει κανείς; Κώστας: Trance, metal, Britney Spears και κάνα σωστό ζεϊμπέκικο. Δημήτρης: Μεγάλες ’80s και ’90s party επιτυχίες. Μάρσια: Dubstep και arabic oriental με τουμπελέκια. Βαγγέλης: Oτιδήποτε σε avant-garde music (jazz, metal, progressive κλπ).
Περιγράψτε τη μουσική σας με πέντε λέξεις. Εσωτερική, ταξιδιάρικη, απόκοσμη, ιδιόρρυθμη, εγκεφαλική.
Συμπληρώστε τις παρακάτω φράσεις: α) Θα σταματούσα να παίζω μουσική μόνο αν… για κανένα λόγο β) αν ζούσε ο/η ….David Bowie θα ήθελα πολύ να μοιραστώ τη σκηνή μαζί του/της γ) το τελευταίο κομμάτι που πρόσθεσα στο mp3 μου ήταν… Βαγγέλης: “Beneath broken earth” (Paradise Lost), Μάρσια: “Reminder”(Moderat), Δημήτρης: “Feel You” (Julia Holter), Κώστας: “Old People” (Space Blanket)
Σε ποια μουσική δεκαετία θα προτιμούσατε να ζείτε; Αιτιολογήστε την απάντησή σας. Στα 90s: Βασικά ζήσαμε, αλλά δεν θα μας πείραζε καθόλου να την ξαναζήσουμε. Λίγο μετά τη μεταβατική δεκαετία των 80s, σε μια εποχή που άνθιζαν indie, electro, ambient, techno & house, το post rock στα ντουζένια του κι εμείς στην εφηβεία μας… Θέλουμε τίποτα περισσότερο; Ίσως μια δόση απο τα 60s για την ψυχεδέλειά τους, των οποιών η αντιδραστικότητα και δημιουργικότητα είναι απαραίτητος οδηγός.
Ονομάστε τέσσερις βασικές μουσικές σας επιρροές. Βρετανική και αμερικάνικη κιθαριστική pop/rock σκηνη των 90s, παραγωγές της 4AD (Dead Can Dance, Cocteau Twins κ.α.), η σκηνή του Bristol και οι συλλογές Global Underground.
Ποιο πιστεύετε ότι θα ήταν το πιο περίεργο μέρος που θα μπορούσε να ακουστεί η μουσική σας; Σε αυθεντικό πανηγύρι της ελληνικής υπαίθρου.
Ανταλλάξτε ένα άλμπουμ με ένα άλλο. Ποιο δίνετε και ποιο παίρνετε στη θέση του. Βαγγέλης: Κάτι δημοτικά των γονέων μου για το Tago Mago των Can σε βινύλιο. Δημήτρης: Κάποτε αντάλλαξα το Insomniac των Green Day με το Siamese Dream των Smashing Pumpkins. Ένιωθα τύψεις για χρόνια οπότε λέω να μην το ξανακάνω. Μάρσια: Το Lateralus των Tool με το ομώνυμο άλμπουμ των Τhe Soft Moon ή με το Faith in Strangers του Andy Stott. Κώστας: Το Connect The Dots των Playground Theory – και παίρνω οποιοδήποτε από αντίστοιχη indie μπάντα, έτσι για το support.
Τον frontman/frontwoman ποιας μπάντας είχατε ερωτευτεί στα 15; Κώστας: Shirley Manson (Garbage), δε μου’ χει περάσει ακόμα. Μάρσια: Keith Flint (Prodigy), εντάξει εμένα μου πέρασε. Δημήτρης: Μια μελαχρινή με κοντό μαλλί (που μετά έγινε ξανθιά) και τραγούδαγε το “Linger”. Βαγγέλης: Την τραγουδίστρια από 2 Unlimited (Anita Doth).
Ποιες άλλες ελληνικές μπάντες εκτιμάτε; Whereswilder, Fool in the Box, Gravitysays_i, Cyanna Mercury, Puta Volcano και πάρα πολλές ακόμα!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Τι θα δούμε/ακούσουμε από εσάς; Το τελευταίο διάστημα μας έχει ιντριγκάρει να πειράζουμε τα ήδη υπάρχοντα κομμάτια μας -δισκογραφημένα και μη- προς διαφορετικές κατευθύνσεις από τις αρχικές, μένει να δούμε τι θα βγει από αυτή τη διαδικασία.
