Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, η περιοχή του Thames Valley στο Λονδίνο «έβραζε» από ένα ανεξάρτητο μουσικό κίνημα που συνοδευόταν από μια κοινωνική προέκταση: μπάντες που διαμόρφωναν το παρακλάδι της alternative rock με το όνομα shoegaze, συνήθιζαν να συγκεντρώνονται στα ίδια venues, να τζαμάρουν μεταξύ τους σε λάιβ και να μοιράζονται μπίρες εκπροσωπώντας αυτό που ονόμασε ο Steve Sutherland του μουσικού περιοδικού Melody Maker’s, The scene that celebrates itself. Όταν ο Γιώργος κι ο Άγγελος έφτασαν πριν ένα χρόνο στο Λονδίνο για σπουδές, συνειδητοποίησαν έκπληκτοι ότι αυτή η κουλτούρα, που επιβιώνει μέχρι σήμερα, θα αποτελούσε το ιδανικό μουσικό θερμοκήπιο για να εξελιχθούν οι Plastic Flowers, η shoegaze- dream pop μπάντα που έστησαν πριν 3 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Και πράγματι, κάνοντας την απαραίτητη προθέρμανση στον «έξω κόσμο» με περιοδείες στην Αμερική και την Ευρώπη, οι Plastic Flowers παίρνουν πλέον καθημερινά τον υπόγειο σιδηρόδρομο και μοιράζονται τη μουσική τους σε μικρές pubs. Μεταξύ του τελευταίου τους EP Summer of 1992 και του επόμενου ολοκληρωμένου άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2016, ο Γιώργος μίλησε στην Popaganda για τη «φάση» στο Λονδίνο και το τελευταίο λάιβ που τους έκανε να φωνάξουν “we want more!”…
Γιατί συστήνεστε ως πλαστικά λουλούδια; Ξεκίνησε όταν εμπνευστήκαμε το όνομα της μπάντας απ’ τους The Wake και το ομότιτλο κομμάτι τους με τίτλο Plastic Flowers. Για όποιον δεν τους γνωρίζει, είναι ένα απ’ τα σημαντικά 80s ονόματα που ανήκαν στο roster των Factory και Sarah Records.
Πώς προέκυψε η μεταφορά σας στο Λονδίνο; Είχατε προετοιμάσει το έδαφος; Ήρθαμε πριν από ένα χρόνο πρωτίστως για δουλειές και σπουδές, όχι μόνο για την μπάντα. Η αλήθεια είναι πάντως ότι από άποψη διασυνδέσεων και επειδή είχαμε κάνει περιοδείες σε Ευρώπη κι Αμερική, δεν είχαμε πρόβλημα στην επικοινωνία με την τοπική σκηνή, τις συναυλίες κτλ. Βέβαια, ό,τι έγινε έγινε από απόσταση. Ήδη από τη Θεσσαλονίκη χειριζόμασταν πολύ την επικοινωνία της μπάντας επικοινωνόντας με blogs και δίκτυα του εξωτερικού και σιγά σιγά γνωρίσαμε κόσμο μέχρι που μας ήρθε η πρόταση για το φεστιβάλ South by Southwest στην Αμερική.
Άγγελος Πασχαλίδης και Γιώργος Σαμαράς (aka Plastic Flowers)
Χαρακτηρίστε τη μουσική σας με πέντε λέξεις. Θεραπευτική, άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε μελαγχολική.
Είναι διαφορετική η αντιμετώπιση του κοινού στο εξωτερικό; Η διαφορά είναι ότι εδώ (στο Λονδίνο) υπάρχει μεγαλύτερη μουσική ευελιξία. Όταν έρχεται κάποιος σε ένα λάιβ δεν επιτρέπεται να καπνίσει και πληρώνει την είσοδο. Είναι αδύνατο βέβαια να έρθει πολύς κόσμος στο λάιβ σου αν είσαι μικρή μπάντα, αλλά όσοι έρθουν θα είναι εκεί για να σε ακούσουν. Κάποιες εμφανίσεις στο εξωτερικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου ήταν τότε που παίξαμε στη Νέα Υόρκη, πέρυσι σε ένα φεστιβάλ στην Ιταλία και στο Έσσεν στη Γερμανία.
Πως κινείται η σκηνή εκεί; Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, νιώθουμε ένα σύγκρυο μπροστά στις μπάντες που βλέπουμε. Είμαστε βέβαια σε νεαρή ηλικία αλλά πραγματικά υπάρχουν πολύ νεότεροι από εμάς που δεν υφίστανται μουσικά. Έχουμε ακούσει τόσο ωραία συγκροτήματα που πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν τα φανταζόμασταν. Απίστευτο ταλέντο, απίστευτο παίξιμο, παιδιά 25 χρονών που ξυπνάνε κάθε μέρα και μέχρι το βράδυ παίζουν μουσική. Είναι πολύ σημαντική η παιδεία εδώ, δεν είναι στη λογική του «ας μου κάτσει», είναι στη λογική «θα μου κάτσει». Η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο έχουν τεράστια συσπείρωση της σκηνής τους, βλέπε το “the Scene that celebrates itself”. Αυτό συμβαίνει πολύ έντονα ακόμα εδώ και ιδιαίτερα στο Thames Valley που υπάρχουν γειτονιές με πολύ όμορφες μικρές pubs όπου εμφανίζονται μπάντες σοβαρού βεληνεκούς.
Που βρίσκεστε μουσικά τώρα; Το EP μας, Summer of 1992, έγινε στην ουσία από κάποια outtakes που δεν χωρούσαν στον προηγούμενο δίσκο, θεωρήσαμε ότι έδεναν μαζί και αποφασίσαμε να τα βγάλουμε σαν νέο υλικό. Όσον αφορά τον νέο μας δίσκο, θεωρώ ότι είναι ο,τι καλύτερο έχουμε κάνει μέχρι τώρα, είναι ο,τι έχουμε να δώσουμε ως μπάντα. Δε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να το ξανακάνουμε, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Έχει γίνει πολύ band ο ήχος μας, ένα γρήγορο shogaze pop με πολλά ξεσπάσματα, δυνατά κρουστά (πλέον ο ντράμερ μας Γιάννης Ριζόπουλος είναι μόνιμο κομμάτι της σύνθεσης) και βρώμικες κιθάρες. Ίσως είναι και ο λόγος που βρήκαμε μια δισκογραφική που θα μας υποστηρίξει απ’ ότι φαίνεται και στο μέλλον.
Fun time, σε ποια συναυλία ουρλιάξατε τελευταία «κι άλλο, κι άλλο» (μετράνε και τα επαναλαμβανόμενα παλαμάκια); Νομίζω ήταν στους Xylouris White τον Απρίλιο και στην FKA Twigs τον Μάρτιο. Από τότε και μετά δυστυχώς πήγαμε μόνο σε μέτρια live – κατάρα.
Γιατί σας εμπνέουν η αγάπη και οι διαπροσωπικές σχέσεις; Ένα από τα αγαπημένα μας στοιχεία είναι ο αυθορμητισμός, αυτή η ευχάριστη αίσθηση, η τάση ότι οι σχέσεις, παλιές και καινούριες πάνε και έρχονται συνεχώς. Σχεδόν όλο το υλικό μας κινείται ανάμεσα σε αυτή την τάση.
Τι μουσική ακούτε όταν είστε μόνοι σας και δεν σας βλέπει/ακούει κανείς; Ο Άγγελος ακούει reggae, εγώ περιορίζομαι σε hip hop και μ’ αρέσει πολύ να ραπάρω. Έχω γράψει και τρία κομμάτια που δύσκολα θα δουν το φως της δημοσιότητας.
Με τον Γιάννη Ριζόπουλο (κόκκινο t-shirt) που πια αποτελεί το τρίτο μόνιμο μέλος του γκρουπ
Συμπληρώστε τις παρακάτω φράσεις: α) Θα σταματούσα να παίζω μουσική μόνο αν… δεν υπήρχα ως ανθρώπινη υπόσταση. β) αν ζούσε… ο Miles Davis θα ήθελα πολύ να μοιραστώ τη σκηνή μαζί του και γ) το τελευταίο κομμάτι που πρόσθεσα στο mp3 μου ήταν… ολόκληρο το άλμπουμ Another One του Mac DeMarco.
Ποιες άλλες ελληνικές μπάντες εκτιμάτε; Baby Guru, A Victim of Society, ΔΔ, Larry Gus, Σtella (δισκάρα)
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Η κυκλοφορία του δεύτερου full length album στις αρχές του 2016, περιοδεία το Νοέμβριο στην Ευρώπη και λάιβ στο Λονδίνο- αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από δουλειές και καθημερινότητα.
