Πόσο διαρκεί η στιγμή της ευτυχίας; Μπορείς να παραμένεις ευτυχής όταν παύεις να είσαι αθώος; Και ποια είναι μεγαλύτερη ενηλικίωση του ανθρώπου, από το θάνατο ενός άλλου;
Για μια διαδικασία ενηλικίωσης μιλάει αυτό το αριστουργηματικό έργο του 1894. Την ενηλικίωση ενός γέρου, ενός πατέρα, ενός νεαρού κοριτσιού, μιας μάνας, ενός βρέφους, μιας κοινωνίας ολόκληρης, με αφορμή τον τυχαίο θάνατο μέσα στο ποτάμι ενός νεαρού κοριτσιού. Ποιος θα το πει; Πώς θα το δικαιολογήσει, πώς θα προλάβει τη βίαιο ενθουσιασμό της κοινωνίας για την αρχετυπική λειτουργία της ανθρωποθυσίας, για την ηδονή του αυτόπτη μάρτυρα σε συγγενείς που καταρρέουν; Πώς να δεχτεί κανείς σε αυτόν τον κυνικό σύγχρονο κόσμο ότι καμιά πράξη πια δεν προκαλεί αλλά ούτε αποτρέπει το θάνατο, κανείς δεν ευθύνεται για αυτόν, κανείς δεν εξιλεώνεται, κανείς δεν τιμωρείται, αλλά ο θάνατος συμβαίνει;
Ένα έργο γραμμένο στην αλλαγή του αιώνα που προοικονομεί όλα τα κακά αυτού του κόσμου. Τη αγία οικογένεια χωρίς την πυρηνική της αυτοτέλεια, τα κακά μαντάτα του έξω κόσμου που πλέον μπήκε στα σπίτια μας μέσα από οθόνες, την αδυναμία μιας κοινωνίας στο μικροσκόπιο, μόνιμοι πρωταγωνιστές μιας candid camera. Ο καθένας μπορεί και γίνεται φορέας δυστυχίας, ο καθένας εξιλαστήριο θύμα, ο καθένας ηρωικό σύμβολο, ο καθένας τραγική φιγούρα προς παρατήρηση. Χιλιάδες μικρά τίποτα απαρτίζουν πια τον κόσμο, σαν pixel ενός κατασκευασμένου κόσμου.
Ένα έργο που σε κάνει να παρατηρείς τον εαυτό σου και την κρυφή σου ηδονοβλεπτική αναστάτωση, όταν βλέπεις τα γδαρμένα σώματα των αμερικανικών βασανιστηρίων, το κοριτσάκι της Αιθιοπίας δίπλα από τον γύπα, τα φουσκωμένα σώματα των λαθρομεταναστών στις ιστορίες φρίκης της τηλεόρασης. Σήμερα είμαστε εμείς που βλέπουμε μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα το χρονικό της φρίκης. Το έργο, και η εξαιρετική παράσταση της ομάδας Ατονάλ με την καθοδήγηση της Σοφίας Μαραθάκη, επιχειρεί, χρόνια πριν την επιβολή της τηλεόρασης ως ενδιάμεσο της ζωής, να δείξει τον κόσμο μέσα από το παράθυρο, να δει εμάς, στην αποχαυνωτική μας θαλπωρή, την επίπλαστη ασφάλεια του οίκου, της πατρίδας, της οχύρωσής μας. Το Εσωτερικό, μια παράσταση κάτοπτρο που καθρεφτίζει το δικό μας εύθραυστο κι ανοχύρωτο εσωτερικό τοπίο, συνδέει μια μεγάλη ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου ως μέρος των παθών αυτού του κόσμου. Από τον αρχαίο αγγελιαφόρο που αφηγείται τις κακές ειδήσεις, στις ειδήσεις σήμερα που μεταδίδουν βίαια τα πάθη και τους καημούς του πραγματικού κόσμου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το έργο Εσωτερικό, υπήρξε ο πρόδρομος, το 2005, της πολύ επιτυχημένης σειράς «Η γλώσσα του θεάτρου» στις εκδόσεις Νεφέλη που είχε τη φιλοδοξία «να φιλοξενεί κείμενα εκτός σκηνικής επικαιρότητας και ανέκδοτα μέχρι σήμερα στην Ελλάδα». Η σειρά έθετε ως στόχο «να υποστηρίξει ενεργά την ανανέωση της θεατρικής γραφής, συμβάλλοντας παράλληλα στον διάλογο γύρω από τη δραματική φόρμα. Ενδιαφερόταν (…) να προτείνει έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, γνωστά ή αφανή, που θεωρείται ότι επηρέασαν την εξέλιξη του λογοτεχνικού αυτού είδους κατά τον εικοστό αιώνα» (σημείωση της επιμελήτριας της σειράς Δήμητρας Κονδυλάκη). Εννέα χρόνια μετά, και μετά την ανάδειξη πολλών Ελλήνων συγγραφέων με προεξέχοντες τον Γιάννη Μαυριτσάκη και τον Δημήτρη Δημητριάδη, η σειρά αποδίδει στο έπακρο τους αρχικούς της στόχους.
Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, τηλ: 210 9212900), κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15
Μετάφραση Δημήτρης Δημητριάδης, Σκηνοθεσία Σοφία Μαραθάκη, Δραματουργική επεξεργασία Ελένη Τριανταφυλλοπούλου, Σκηνικά Εύα Μαραθάκη, Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη, Μουσική Βασίλης Τζαβάρας, Επιμέλεια Κίνησης Βρισηίδα Σολωμού, Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νέστωρ Κοψιδάς, Εύα Νικηφόρου, Αλεξάνδρα Ντεληθέου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Σωτήρης Τσακομίδης
