Η Κωνσταντίνα Ξάφη, γέννημα – θρέμμα του Περάματος εμπνεύστηκε ένα site specific project για τον τόπο που μεγάλωσε και μας καλεί σε μία νυχτερινή διαδρομή με το κλασσικό πράσινο λεωφορείο *843 για να μας αποδείξει ότι «οι άνθρωποι είναι όμορφοι όταν θυμούνται.»
Μια performance μέσα στο ιστορικό δρομολόγιο 843 Πειραιάς– Πέραμα. Τι ακριβώς θα ζήσουμε μέσα σε αυτή τη διαδρομή; Πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία κατά την οποία οι θεατές θα βρεθούν στο Πέραμα μέσω ενός λεωφορείου. Θα παρακολουθήσουν μια σειρά από performances στη διαδρομή με θέμα την ενηλικίωση ενός παιδιού μέσα από τις μνήμες του. Το λεωφορείο θα είναι σκηνογραφημένο με επιρροές από την αισθητική αυτής της πόλης. Επίσης θα ακούγονται μουσικές και θα προβάλλονται βίντεο των κατοίκων της, που μοιράζονται τις αναμνήσεις τους. Στόχος μας είναι οι θεατές να γνωρίσουν το Πέραμα, να «αγκαλιάσουν» τη διαφορετικότητά του και να δημιουργήσουν νέες εικόνες.
Κωνσταντίνα Ξάφη
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Πέραμα, μια περιοχή που για τους περισσότερους από εμάς είναι σχεδόν άγνωστη. Τι κάνει αυτή την περιοχή μοναδική για σένα; Γιατί ο τόπος αυτός αποτέλεσε πεδίο έμπνευσης; Πράγματι, το Πέραμα είναι μια πόλη που πολλοί αγνοούν και αυτό από μόνο του προκαλεί ενδιαφέρον. Τα τελευταία πέντε χρόνια ζούσα λόγω σπουδών στο Ναύπλιο, οπότε πήρα μια απόσταση, κάτι που μου έδωσε την ευκαιρία να το ξαναγνωρίσω και να το αφουγκραστώ εκ νέου όταν επέστρεψα. Αυτή η απόσταση, όμως, μου προκάλεσε ένα αίσθημα απώθησης. Δυσκολευόμουν πολύ να βρω ομορφιά, τόσο στον τόπο μου όσο και στους ανθρώπους του. Έτσι, γεννήθηκαν ερωτήματα που ήθελα να απαντήσω. Πήρα την κάμερά μου, βρήκα την κοινή συντεταγμένη που θα μπορούσα να έχω εγώ με τους άλλους κατοίκους του Περάματος και ξεκίνησα να τους παίρνω συνεντεύξεις. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι είναι όμορφοι όταν θυμούνται και κάπως έτσι γεννήθηκε το *843-Πράσινη Γραμμή.
Κατά τη διάρκεια της performance σου, κάτοικοι του Περάματος θα αφηγηθούν ιστορίες που μας γυρίζουν έως και 50 χρόνια πριν. Θες να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία που σου έκανε περισσότερο εντύπωση; Πολλές ιστορίες με ξάφνιασαν γιατί μερικοί από τους συνεντευξιαζόμενους έζησαν ένα άλλο Πέραμα, αραιοκατοικημένο, με καθαρές θάλασσες που έκαναν μπάνιο. Πήρα συνέντευξη από έναν συνταξιούχο οδηγό του πράσινου λεωφορείου ο οποίος μου διηγήθηκε μια ιστορία για έναν άνθρωπο που του έκανε σήμα να σταματήσει. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα για να ανέβει ο επιβάτης, όμως εκείνος έβαλε το πόδι του στο λεωφορείο, έδεσε το παπούτσι του και του είπε «Ευχαριστώ, τώρα μπορείς να φύγεις!». Ο οδηγός μου είπε ότι δεν ήξερε τι να κάνει, να τον σκοτώσει ή να γελάσει. Τελικά γελάσαμε μαζί.
Αλλά μια από τις πιο δυνατές στιγμές ήταν όταν μπήκα μετά από 20 χρόνια στο πιο γραφικό και όμορφο παντοπωλείο του κ. Λεμονή για να του πάρω συνέντευξη και μου ξύπνησαν αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Αυτό το μαγαζί, μέσα στα χρόνια που πέρασαν, έχει παραμείνει αναλλοίωτο. Έχει μέσα τα πάντα. Από εικόνες αγίων μέχρι σκουφιά, κλωστές, αλλά κυρίως γλυκύτατους ανθρώπους. Αυτή ήταν μια από τις πιο δυνατές στιγμές της έρευνας.
Εσύ τι έχεις να θυμάσαι μέσα σε αυτό το λεωφορείο; Το παλιό πράσινο λεωφορείο το έζησα λίγο. Το απέσυραν όταν ήμουν αρκετά μικρή. Το χρησιμοποιούσαμε συχνά με τη γιαγιά μου για να πάμε στις γύρω περιοχές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που είχαμε πάει να πάρω μια αποκριάτικη στολή λεοπάρδαλης από τον Πειραιά. Στην επιστροφή η γιαγιά μου είχε βάλει την κρεμάστρα στον καρπό της, με αποτέλεσμα να της κόβεται η κυκλοφορία του αίματος κι έτσι το χέρι της είχε γίνει μωβ. Νόμιζα πως θα πεθάνει! Όταν το σκέφτομαι τώρα μου φαίνεται πολύ αστείο!
Η παράστασή σου εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, «Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες». Γεφυρώνονται όντως διαφορετικότητες με κάποιον τρόπο στο δικό σου έργο; Για να γεφυρώσεις κάτι το διαφορετικό πρέπει να το γνωρίσεις και να έρθεις σε επαφή με αυτό και την ιστορία του. Μέσω του δρώμενού μας οι θεατές θα βρεθούν στο Πέραμα και θα γνωρίσουν τον τόπο αυτό μέσα από τα δικά μας μάτια. Η παράσταση είναι άμεσα επηρεασμένη από το πώς εγώ βίωσα τη διαφορετικότητά του τόπου αυτού στον οποίο μεγάλωσα και ζω. Για μένα ήταν σημαντικό ακόμα και οι συνεργάτες μου να επηρεαστούν από το ρυθμό, την ενέργεια και την αισθητική αυτού του τόπου και στόχος μας είναι και οι θεατές να λάβουν κάτι αντίστοιχο.
