Όλες οι κριτικές της Popaganda για τις οσκαρικές υποψηφιότητες

La La Land (3/5)

Υποψήφιο για 14 Όσκαρ // Καλύτερης Ταινίας, Α’ Γυναικείας (Emma Stone) και Α’ Ανδρικής Ερμηνείας (Ryan Gosling), Πρωτότυπου Σεναρίου, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Κοστουμιών, Πρωτότυπης Μουσικής, Ηχητικού Μοντάζ, Μιξάζ, Τραγουδιού (x2), Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης

Τοποθετημένο στο σύγχρονο Los Angeles, αλλά με τις ρίζες της έμπνευσής του να φτάνουν βαθιά στο παρελθόν, το La La Land αναβιώνει με αστείρευτη ζέση την μεγαλειώδη απλοχεριά των κλασικών χολιγουντιανών ρομάντζων σε συναίσθημα και θέαμα, μεγεθυμένα όλα αυτά απ’ το φως των αστεριών που λάμπουν πιο λαμπρά κι απ’ τα διαμάντια που έχουν για καρδιές οι πρωταγωνιστές –δυο ήρωες τόσο φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, που ακόμη κι η βαρύτητα κάνει στην άκρη μπρος στην όρεξή τους να χορέψουν για να απογειώσουν την αγάπη τους. Αυτό το είδος του musical όμως, αυτό το μίγμα από αγαθές προθέσεις κι σκηνοθετικά τσαλίμια, όση αυθεντικότητα, κι όσον ρεαλισμό, κι όση συναισθηματική ειλικρίνεια κι αν κρύβει στο δράμα του, δεν μπορεί να ξεπεράσει την ίδια του την φύση: αυτήν ενός τρομερά φτιαχτού, κατασκευασμένου πράγματος, το οποίο, όπως συμβαίνει με όλα αυτά τα τρομερά κατασκευασμένα πράγματα, φωνάζει απ’ το χιλιόμετρο πως δεν είναι παρά μια κατασκευή. Είναι, λοιπόν, στην κρίση του καθενός το πόσο, και τι είδους παραμύθιασμα μπορεί ν’ αντέξει.

Moonlight (3,5/5)

Υποψήφιο για 8 Όσκαρ // Καλύτερης Ταινίας, Β’ Γυναικείας (Naomie Harris) και Β’ Ανδρικής Ερμηνείας (Mahershala Ali), Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Πρωτότυπης Μουσικής, Διασκευασμένου Σεναρίου

Μια ταινία για την ταυτότητα, τη φυλή και τα στερεότυπα, που ξεπερνά τα στερεότυπα για την ταυτότητα της φυλής της, το Moonlight μπορεί να το δει κανείς ως τη φουλ κινηματογραφική απάντηση σε φορμαλιστικές ακροβασίες δήθεν ντοκιμαντερίστικων οπτικών τύπου Boyhood, που ψάχνουν την αλήθεια της ιστορίας τους σε επιφανειακά gimmicks «πραγματικών» πρωταγωνιστών, αντί να την αναζητούν στο μόνο σημείο που βρίσκεται η αλήθεια της ανθρώπινης φύσης: στα σκοτάδια των μυστικών της. Ιστορία ενηλικίωσης, ιστορία αντίστασης, και ιστορία παράδοσης στις προδιαγεγραμμένες επιταγές μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται αποκλίσεις από τα καλούπια που έχει καθορίσει για τα μέλη της, η δεύτερη ταινία του Barry Jenkins θα μπορούσε να έχει εξοβελιστεί στα LGBTQ+ περιθώρια του αμερικανικού indie, αν δεν είχε στην καρδιά της ιστορίας της τόση, μα τόση αλήθεια.

Arrival (4,5/5)

Υποψήφιο για 8 Όσκαρ // Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Μιξάζ, Ηχητικού Μοντάζ, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης

Συγκινητικό στο βαθύτερο ανθρώπινο επίπεδο, πλούσιο σε συναισθηματική ειλικρίνεια και σοβαρή υπαρξιακή αγωνία, ευρηματικό όσο και τολμηρό στην εικονογράφηση της συναρπαστικής επιστημονικής του φαντασίας, το νέο πόνημα του Villeneuve είναι ένα απ’ αυτά τα σπάνια φιλμ, που καταφέρνουν να δημιουργήσουν αποπνικτικό σασπένς, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν σε θορυβώδη δράση. Αντίθετα, του Arrival η δράση εκτυλίσσεται κυρίως στο εσωτερικό όχι μόνο των σκηνικών του Denis Villeneuve, αλλά και των ηρώων του πολυσχιδούς, μεστού, και πλήρους αφηγηματικής οικονομίας σεναρίου του Eric Heisserer.

Hell or High Water / Πάση Θυσία (4/5)

Υποψήφιο για 4 Όσκαρ // Καλύτερης Ταινίας, Β’ Ανδρικής Ερμηνείας (Jeff Bridges), Πρωτότυπου Σεναρίου, Μοντάζ

Απογυμνώνοντας το western απ’ τις μανιχαϊστικές του ευκολίες περί σερίφηδων και παρανόμων, το σενάριο του Taylor Sheridan μοιάζει να ξετυλίγεται σ’ ένα άχρονο, όσο και άγονο τοπίο. Όμως, καθώς η κάμερα του David Mackenzie κυλάει στα ατέλειωτα ασφαλτόφιδα που διασχίζουν τις αχανείς εκτάσεις της αμερικανικής ενδοχώρας, σειρές από παρατημένα ράντσα κι εγκαταλελειμμένα εμπορικά, ψηφίδες μιας διάσπαρτης οικονομικής παρακμής κι ενός τρόπου ζωής που χάνεται, μετατρέπουν το ανθρωποκυνηγητό της πλοκής σε μια στοιχειωτική παραβολή για τη θέση του καλού και του κακού, σε έναν κόσμο όπου οι τράπεζες είναι οι νέοι κατακτητές, κι οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί έχουν ήδη γίνει οι νέοι φεουδάρχες.

Jackie (2,5/5)

Υποψήφιο για 3 Όσκαρ // Α’ Γυναικείας Ερμηνείας, Κοστουμιών, Πρωτότυπης Μουσικής

Η Natalie Portman, που για αποστολή της είχε να μας οδηγήσει πίσω απ’ το κατασκεύασμα που ήταν η δημόσια εικόνα της Τζάκι, και να μάς δείξει τον άνθρωπο που αποφάσισε ότι θα γίνει αυτό το κατασκεύασμα, δεν καταφέρνει ούτε κι η ίδια να βρει το θήραμά της, και παραδίδει μια απ’ τις πιο δύσκαμπτες ερμηνείες της καριέρας της, περιορίζοντας την προσέγγισή της σε ρεσιτάλ εκλεπτυσμένης μούτας και φτιασιδωμένης μίμησης. Παρά την ανεπάρκεια της Portman ωστόσο, το πρόβλημά του Larrain είναι κυρίως τονικό, με την αφασική συμπεριφορά που είναι εύλογη κι ευπρόσδεκτη στην κεντρική του ηρωίδα, να εκβάλει και στην ίδια την αφήγηση, με συνέπειες πολύ πιο σοβαρές, αφού εκφυλίζει κάθε υπόσχεση ιντριγκαδόρικης ψυχολογικής αποκάλυψης, σε ξενερωτικές και άκαρπες (μολονότι πανέμορφης αισθητικές) στιλιστικές ασκήσεις μινιμαλισμού. Την μινιμαλιστική πρόθεση του σκηνοθέτη ωστόσο, πραγματώνει απείρως πιο εύστοχα η Mica Levi στη μουσική μπάντα της ταινίας.

The Lobster / Ο Αστακός (4/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Πρωτότυπου Σεναρίου

Στο βραβειακό κομμάτι, η ταινία του Λάνθιμου έχει ένα πολύ μεγάλο ατού: είναι βαριά σεναριοκεντρική. Δεν έχει ούτε ιδιαίτερες ερμηνείες να επιδείξει, ούτε η φωτογραφία της ξεχωρίζει, ούτε η σκηνοθεσία της είναι απ’ αυτή που βλέπεις στην οθόνη και τρίβεις τα μάτια σου. Κι αυτό γιατί οι ρόλοι, όπως και το πλάσιμο των ερμηνειών τους από τις οδηγίες του σκηνοθέτη, τίθενται στην απόλυτη υπηρεσία του σεναρίου. Στην απόλυτη αφοσίωση στην προσπάθεια στεγανοποίησης αυτού του πολύ συγκεκριμένου και πολύ μοναδικού σύμπαντος που έχουν δημιουργήσει Λάνθιμος και Φιλίππου, και το οποίο, ναι, ειναι κάτι που θα μπορούσε εύκολα να βραβευθεί. Και δεν θα είναι καθόλου άσχημο βραβείο για την πρώτη ελληνική συμμετοχή στη μεγάλη λίγκα των Καννών, εδώ και κοντά είκοσι χρόνια.

Ιζαμπέλ Ιπέρ στο Elle.

Elle / Εκείνη (4,5/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Α’ Γυναικείας Ερμηνείας (Isabelle Huppert)

H Isabelle Huppert (στην οποία ο Paul Verhoeven κατέληξε γιατί «καμία Αμερικανίδα ηθοποιός δεν θα έμπλεκε με μια τόσο αμοραλιστική ταινία» όπως είχε πει ο σκηνοθέτης, όταν μετέφερε το πεδίο της δράσης απ’ την Αμερική στη Γαλλία), αποδεικνύεται όχι απλώς η σωστή γυναίκα για το ρόλο, αλλά η ερμηνεύτρια για την οποία μοιάζει σα να γράφτηκε ολόκληρη η ταινία: με ένα ρεσιτάλ ερμηνευτικής ορμής, πληρότητας και φυσικής φινέτσας, η τεράστια Γαλλίδα πιάνει ξανά το νήμα που την έδεσε με τη Δασκάλα του Πιάνο / The Piano Teacher, κι ενσαρκώνει την ηρωίδα του Verhoeven στην κυριολεξία, παραδίδοντας μια ολόσαρκη καταβύθιση στον ψυχισμό του ρόλου της, χωρίς να της ξεφεύγει ούτε νότα ούτε χιλιοστό, απ’ τον τρόπο που μιλά και φέρεται ένας άνθρωπος σαν την Mich-elle.

Nocturnal Animals

Nocturnal Animals / Νυκτόβια Πλάσματα (3,5/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Β’ Ανδρικής Ερμηνείας (Michael Shannon)

Mιξάροντας Alfred Hitchcock και David Lynch, με μια βεντάλια εξαιρετικών ερμηνειών από την τριπλέτα των ανδρών ερμηνευτών του (ο Jake Gyllenhaal σε εξαιρετική φόρμα υπόκωφης απειλής, ο Michael Shannon σταθερά εκρηκτικός, κι ο Aaron Taylor-Johnson σε μια ανατριαχιστική βραβειακού βεληνεκούς πρώτη γνωριμία με τους μεγάλους προβολείς του απαιτητικού δράματος), o Ford υπογράφει ένα απ’ τα πιο καλογυαλισμένα ψυχολογικά θρίλερ που έχουν κοσμίσει κινηματογραφική οθόνη τα τελευταία χρόνια, εμπλουτίζοντάς το με την παράλληλη ιστορία μιας ύπαρξης αποξενωμένης όχι από τους άλλους ανθρώπους, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό: ο χαρακτήρας της (άδικα ανεκμετάλλευτης σε γκάμα και screentime) Amy Adams είναι η δίοδος του Ford σε ένα εντελώς διαφορετικό, αλλά εντελώς παράλληλο αφηγηματικό σύμπαν, όπου η απατηλή λάμψη της δόξας μεριάζει, για να αποκαλυφθεί η πικρή επίγευση της ματαιότητας, καθώς τα χρόνια περνούν, μαμά.

Captain Fantastic (1/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Α’ Ανδρικής Ερμηνείας (Viggo Mortensen)

Κλασική «ταινία ηθοποιού», με τον δραματικό της αντίκτυπο να βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις ερμηνευτικές συμβολές του πολυπληθούς και καλοδιαλεγμένου cast της (με προεξέχοντα τον Viggo Mortensen), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Matt Ross (δευτερορολίστας σε ταινίες όπως τα American Psycho και The Aviator) μοιάζει σα να βγήκε απ’ τα υγρά όνειρα της αμερικανικής Αριστεράς –πράγμα το οποίο φαίνεται από μόνο του οξύμωρο, αφού και την ίδια την αμερικανική Αριστερά, πιο πιθανό είναι να τη βρεις σε ένα φαντασιακό σύμπαν σαν κι αυτό ετούτης της ταινίας, παρά στον πραγματικό κόσμο με τις συμβάσεις του οποίου έρχονται σ’ ευθεία σύγκρουση οι ήρωές της.

The Salesman / Ο Εμποράκος (1,5/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας

Σε άλλη μια επίδειξη της τακτικής, μεθοδικής δουλειάς του Fahradi στο σφίξιμο των πλοκών του, με τρόπο τέτοιο που σχεδόν κάθε σκηνή των οικιακών του δραμάτων, να σφίγγει σα θηλιά γύρω απ’ τους πρωταγωνιστές του, και με παρούσα την Hitchcock-ικών επιπέδων ευχέρειά του στο να δημιουργεί σασπένς από φαινομενικά αναπάντεχες πηγές, ετουτή τη φορά ο Ιρανός φαίνεται να ‘ναι αρκετά εκτός φόρμας στο σημείο που μετράει: το δράμα του. Το οποίο προδίδεται κατ’ αρχήν απ’ το μπούκωμα της πλοκής του με την υπερβολή των λογιών-λογιών παράταιρων κι αχρείαστων (κοινωνιολογικών, σινεφιλικών, θεατρολαγνικών και λοιπών) αναφορών, κι ύστερα απ’ την απόφαση του Ιρανού να αφήσει όλη την δραματουργία του τελείως διάφανη.

Kubo and the Two Strings / Ο Κούμπο και οι Δυο Χορδές (3/5)

Υποψήφιο για 2 Όσκαρ // Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, Οπτικών Εφέ

Η Laika, η εταιρεία παραγωγής πίσω απ’ το modern classic της Coraline, έρχεται να επικυρώσει την παντοκυριαρχία της στον χώρο του stop-motion animation σε περίπτωση που είχε απομείνει και κανένας άπιστος, και με την μαγική της δουλειά σ’ αυτό το παραμυθένιο samurai-έπος της, να κάνει ακόμη και το ψηφιακό μεγαλείο θηρίων όπως η Sony και η Pixar, να μοιάζει προς στιγμήν λειψό. Μολονότι μετά δυσκολίας το διακρίνεις με το μάτι (λόγω και της επαναστατικής εισόδου του 3D printing στο παιχνίδι), το μυαλό σου αντιλαμβάνεται το χειροπιαστό της υπόθεσης, την αφοσίωση, τη φροντίδα και τη στοργή που έχουν μπει για να ζωντανέψει αυτό το σχεδόν ενήλικο κι αρκούντως σκοτεινό παραμύθι της εταιρείας.

The Red Turtle (La Tortue Rouge) / Η Κόκκινη Χελώνα (3/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας

Μπολιάζοντας την απλή, αλλά όχι απλοϊκή ερωτική του ιστορία, με οικολογικές αλληγορίες και υπαρξιακές ανησυχίες, το φιλμ του Michael Dudok de Wit γεμίζει με παστέλ αποχρώσεις τις καθαρές γραμμές της αφήγησής του, ζωντανεύοντας μπροστά σου με γοητευτική φινέτσα και αξιοζήλευτη οικονομία, μια ιστορία για την απελπισία και το πείσμα, την οργή και τη μεταμέλεια, την αγάπη και τον φόβο, την απώλεια και την αποδοχή. Μια ζωή ολόκληρη δηλαδή, τυλιγμένη σ’ ένα διαλογιστικό κομμάτι σινεμά, που θα μπορούσε να έχει βγει απ’ το μυαλό του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Silence / Σιωπή (2,5/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Φωτογραφίας

Έργο ζωής για έναν σκηνοθέτη που έχει περάσει τη ζωή του ολόκληρη αντιμετωπίζοντας το σινεμά σαν θρησκεία και κάνοντας σινεμά τη σχέση του με τα θεία, το Silence μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί για προσπάθεια του Martin Scorsese να πάθει Terence Mallick, έτσι που οι πλούσιες σιωπές και η αφηρημένη φυσιολατρεία γεμίζουν τα κάδρα του ως κεντρικοί πρωταγωνιστές. Όσο κι αν τον αγαπάμε όμως, ο Scorsese ούτε την εικονοπλαστική δεινότητα, ούτε τον εικαστικό πλούτο μπορεί να βρει για να συναγωνισθεί τον σπουδαιότερο εν ενεργεία κινηματογραφικό υπαρξιστή, κι ούτε και θέλει.

Allied / Σύμμαχοι (1,5/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Κοστουμιών

Ούτε το να είσαι ο Brad Pitt δε σε γλιτώνει απ’ τη φρικαλεότητα που κουβαλάνε απάνω στα παρδαλά τους σχέδια οι πολύχρωμες, φαρδιές γραβάτες που φοράει ο φουκαράς ο Brad Pitt στην Καζαμπλάνκα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κι αυτή η γειωτική διαπίστωση για τον Brad Pitt, είναι μάλλον η πιο ενδιαφέρουσα που μπορεί να κάνει κανείς σ’ αυτό το κατασκοπικό δράμα εποχής, που επιχειρεί να συνδυάσει το ανάλαφρο άγγιγμα του Robert Zemeckis, με τον γνωστό για την αλύγιστη σκληράδα των δικών του ταινιών και τηλεοπτικών σειρών Steven Knight. Όπως είναι λογικό, ο άνθρωπος που έγραψε ιστορία στην ποπ κουλτούρα με τη σειρά των Επιστροφή στο Μέλλον, και μάζεψε όλα τα βραβεία του κόσμου με τον Ναυαγό, δεν έχει κανένα σημείο επαφής με τον άνθρωπο πίσω απ’ το σκοτεινό, μεστό σασπένς του Locke, και την κοφτερή αψάδα του Peaky Blinders.

Rogue One: A Star Wars Story (2,5/5)

Υποψήφιο για 2 Όσκαρ // Μιξάζ, Οπτικών Εφέ

Πιθανά κανείς δεν θα μάθει πώς είχε στ’ αλήθεια προσεγγίσει το σύμπαν του Star Wars ο σκηνοθέτης του, όμως το αποτέλεσμα των παρεμβάσεων του Tony Gilroy, του σεναριογράφου που εν συνεχεία ανέλαβε να ξαναγυρίσει σχεδόν απ’ την αρχή όλες τις σκηνές δράσης της ταινίας, είναι παραπάνω από εμφανές — τόσο στην εικόνα, όσο και στο ξεδίπλωμα της πλοκής. Το νευρικό του χέρι, όπως το γνωρίσαμε καλά με το The Bourne Legacy, προσπαθεί στα στενά, ασφυκτικά του κόρτε με τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών του, να βρει την ένταση που δεν καταφέρνουν να εντοπίσουν στους ανεξερεύνητους χαρακτήρες του οι ηθοποιοί, ενώ το χώρο γύρω τους γεμίζουν με οπτικό κι ακουστικό θόρυβο τα ψηφιακά εφέ, που ό,τι τους λείπει σε ευρηματικότητα το αναπληρώνουν με ασύλληπτη ακρίβεια και αληθοφάνεια.

Deepwater Horizon (1/5)

Υποψήφιο για 2 Όσκαρ // Ηχητικό Μοντάζ, Οπτικών Εφέ

Η απλουστευτική δραματουργία του Peter Berg, τού δίνει το νερουλό σεναριακό υπόβαθρο που χρειάζεται, για να στήσει πάνω του μια παραλλαγή της Ναυμαχίας του, παίρνοντας τα b-rolls που του ξέμειναν απ’ την προηγούμενη ταινία, κι αλλάζοντας τα ψηφιακά εφέ των εξωγήινων, με πλάνα από πολλές, πολλές ψηφιακές φωτιές, σίδερα να τσακίζονται, μπουλόνια να εξοβελίζονται, και γλάρους λουσμένους στο πετρέλαιο, να κοπανιούνται απελπισμένοι στις εξέδρες. Ακόμη και την απλοϊκή πλοκή του όμως (θαρραλέος επιζών προσπαθεί να σώσει τους υπόλοιπους, ζαλισμένους επιζώντες, κάνοντας θαρραλέα πράγματα), δυσκολεύεται να την εντοπίσει μέσα σ’ όλον αυτόν τον χαμό από εκρήξεις και φωτιές που εξαπολύει στην οθόνη, καταλήγοντας μ’ ένα σωρό από καπνούς και χαλάσματα, που περισσότερο βαβούρα προκαλούν, παρά αδρεναλίνη.

Sully (3/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Ηχητικού Μοντάζ

Η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του Eastwood απογειώνεται όλο και περισσότερο, όσο περισσότερα αποσπάσματα αποκαλύπτονται απ’ τη σκηνή της πτώσης και της σωτηρίας του αεροσκάφους, κι η τεχνική αρτιότητα της ταινίας είναι τελικά αυτή που εξασφαλίζει ομαλή πτήση, σε μια αφήγηση που ούτε προσπαθεί ούτε και μπορεί να πουληθεί σα συγκλονιστική ιστορία, γιατί στ’ αλήθεια δεν είναι. «Απλώς κάναμε τη δουλειά μας», λέει ο Sully στην επιτροπή, κι εκεί ακριβώς εντοπίζει και την ουσία του ήρωα ο Eastwood γενικά: Σε ένα μάτσο ανθρώπους που, μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες και κόντρα σε απίθανα σενάρια, απλά έκαναν τη δουλειά τους – και την έκαναν σωστά. Όπως κάνει κι ο ίδιος, μετατρέποντας σ’ ένα απολαυστικότατο κινηματογραφικό μεζεδάκι χαμηλών τόνων, μια ιστορία που σε άλλα χέρια θα βούλιαζε στο βούρκο της τελενοβέλας.

Doctor Strange (3/5)

Υποψήφιο για 1 Όσκαρ // Οπτικών Εφέ

Επιδεικνύοντας την ξεκάθαρα πιο τολμηρή και ριψοκίνδυνη εικονογράφηση που έχει περάσει ποτέ απ’ το συλλογικό υποσυνείδητο της Marvel σκέψη να επιχειρήσει, το Doctor Strange είναι ένα όνομα-και-πράγμα αλλόκοτο, θαυμάσιο δημιούργημα, με εικαστικές αναφορές σε σουρεάλ μαέστρους του υποσυνείδητου ψυχισμού και του ψυχοτρόπου υπερβατισμού, κι οι εικόνες που συνθέτουν τα εφέ της εταιρείας, καταφέρνουνε κατά καιρούς να υπερβούν τη φόρμα τους, και να μετατραπούν σε ψηφιακά εικαστικά μεγαλουργήματα από μόνες τους. Όχι πάντα σίγουρα, και δυστυχώς όχι για πολύ, γιατί πρέπει να υπηρετήσουνε και μια πλοκή, κι είναι αυτό το ατυχές πάντρεμα της τόλμης με τη φορμουλαϊκότητα, που καταδικάζει την πιο trippy ταινία στην ιστορία της εταιρείας, να είναι και μια απ’ τις πιο συμβατικές της.

Passengers (2/5)

Υποψήφιο για 2 Όσκαρ // Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Πρωτότυπης Μουσικής

Χλιαρό ρομάντζο και δράση που δεν βγάζει νόημα, σε μια πρωτότυπη κι ευφάνταστη ιδέα, της οποίας η αυθεντικότητα δεν φτάνει για να μασκάρει τον κοινότοπο τρόπο με τον οποίο πραγματώνεται, η απόπειρα του σκηνοθέτη του συναρπαστικού Headhunters / Κεφαλοκυνηγοί (2011) (απ’ το βιβλίο του Jo Nesbo), αλλά και του αξιέπαινου οσκαρικού The Imitation Game / Το Παιχνίδι της Μίμησης (2014), να περάσει στο σκληροπυρηνικό Hollywood, αποτυγχάνει όχι τόσο λόγω της δυσχέρειας του σκηνοθέτη να βρει χώρο να ελιχθεί στην καλουπωμένη δραματουργική του φόρμουλα, όσο λόγω του αναιμικού δράματος και της τετριμμένης δράσης ενός σεναρίου που τον αφήνει έκθετο.