Ο Γερμανός graphic artist Alexander Egger, γεννήθηκε το 1971. Το έργο του χαρακτηρίζεται από πειραματική διάθεση και ανοιχτή σε ερμηνείες προσέγγιση της πραγματικότητας.
Παραλάβατε ένα «κουτί έμπνευσης» που περιείχε το ποίημα «Γιασεμί» του Γιώργου Σεφέρη, δύο κεφάλαια από το βιβλίο «Η Αθήνα της μίας διαδρομής» του Πέτρου Μάρκαρη, το τραγούδι «Όμορφη Πόλη» του Μάνου Χατζιδάκι, μια συνταγή για γεμιστά και δώδεκα αρχεία με ήχους από την πόλη της Αθήνας. Ποια άλλα ερεθίσματα είχατε στο παρελθόν σε σχέση με την Αθήνα και πώς αυτά επηρέασαν τη δουλειά σας για το Strange Cities;
Έλαβα ανθρωπιστική παιδεία και επίσης σπούδασα τα ελληνικά της κλασικής περιόδου επί πέντε χρόνια. Συνεπώς όταν φέρνω στο μυαλό μου την Αθήνα θυμάμαι αναπόφευκτα την ελληνική μυθολογία, φιλοσοφία, τέχνη και αρχιτεκτονική και την επιρροή της πόλης στη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη. Βέβαια με ενδιαφέρει και η σημερινή πολιτική πραγματικότητα της Αθήνας, της Ελλάδας και της Ευρώπης γενικότερα που κατά κύριο λόγο με κάνει να αισθάνομαι οργισμένος και θλιμμένος. Δεν εμπιστεύομαι την αρκετά λαϊκίστικη κάλυψη των μέσων, ούτε την προπαγάνδα τους κατά την περίοδο της κρίσης, η οποία μου προκαλεί διφορούμενα συναισθήματα. Με τη δουλειά μου προσπαθώ να αποτυπώσω τις δικές μου κατακερματισμένες σκέψεις και ερεθίσματα και δεν περνάω ένα και μοναδικό ξεκάθαρο μήνυμα. Αντιθέτως είμαι γεμάτος ερωτήματα πολύπλευρα, σύνθετα και αβέβαια όπως άλλωστε είναι και η πραγματικότητα.
Πώς προέκυψε τελικά το συγκεκριμένο έργο τέχνης για την έκθεση “ Strange Cities:Athens”; Κάθε πόλη έχει τον δικό της ήχο. Αλλά τι συμβαίνει αν έχεις μερικά δείγματα ήχου από την Αθήνα και τα αναγνωρίζεις στην πόλη που μένεις; Τι γίνεται όταν προσπαθείς να βρεις παρόμοια συναισθήματα και εμπειρίες στη δική σου πόλη μέσα από τους ήχους μιας ξένης και άγνωστης πόλης; Το ζητούμενο δεν είναι να «πιάσεις» την αίσθηση της πόλης, αυτή που υπάρχει πέρα από αυτά που σου αρέσουν ή όχι (και πέρα από τα προφανή αξιοθέατα), αυτή που σου επιτρέπει να αναπτύξεις μια προσωπική σχέση με την πόλη; Συνεπώς δεν είναι λογικό -εάν ποτέ δεν έχεις επισκεφτεί μια πόλη, αλλά πρέπει να διατυπώσεις μια κρίση για το πώς είναι η αίσθηση της- να αναζητάς τους ήχους της Αθήνας στο Βερολίνο; Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αποτυπώσω σε εικόνα τα μέρη του Βερολίνου όπου ανακάλυψα αναζητώντας τον ήχο της Αθήνας: τις αντιστοιχίες τους, τις ποικιλομορφίες, τα σημεία έναρξης και τις διαφορές. Κι αυτή η «διαπραγμάτευση» με την δική μου πόλη που βασίζεται σε ήχους της Αθήνας ίσως δώσει μια διαφορετική, σχετική και ενδιαφέρουσα άποψη για την ίδια την Αθήνα.
Η μετάφραση των ήχων σε εικόνες αποτελεί μια συνειρμική προσέγγιση. Όπως το παιδικό παιχνίδι όπου ένα πιτσιρίκι ζητάει από ένα άλλο πιτσιρίκι, που έχει κλειστά τα μάτια του, να ζωγραφίσει αυτό που «βλέπει» και το παιδί όντως ζωγραφίζει. Ο ήχος λοιπόν αποτελεί τον σύνδεσμο μεταξύ της Αθήνας, όπως την φαντάζομαι, και του Βερολίνου, όπως το ζω. Αναζήτησα λοιπόν τον ήχο της Αθήνας στο Βερολίνο και τον μετέφρασα σε οπτική γλώσσα. Αυτή η γλώσσα πρέπει να παραμείνει κατακερματισμένη, ωμή, τραχιά και πολύπλευρη. Ο ήχος συνεπώς λειτουργεί ως σύνδεσμος και γι’ αυτό έψαξα –μέσω των ήχων της Αθήνας- να βρω στο Βερολίνο μέρη που έχουν παρόμοιο χαρακτήρα, ήχο και αίσθηση με τα μέρη από όπου προήλθαν αυτοί οι ήχοι. Φωτογράφισα λοιπόν αυτά τα σημεία ενδιαφέροντος, τις καταστάσεις που συνάντησα και τα μέρη. Ύστερα ένωσα στον υπολογιστή αυτές τις λεπτομέρειες, αυτές τις αποσπασματικές ματιές και δημιούργησα νοητικούς χάρτες. Σκοπός ήταν να δημιουργήσω μια αρχαιολογία του ασυνείδητου.
Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για μια «Παράξενη Πόλη»; Μια «παράξενη πόλη» είναι ένα μέρος όπου συμβαίνουν αναπάντεχα πράγματα, πράγματα που μπορούν να σε εκπλήξουν. Μια «παράξενη πόλη» είναι μια συνεχής πρόκληση, είναι μια πόλη συναρπαστική που πιθανόν παραμένει για πάντα «παράξενη» όσο περισσότερο την εξερευνείς. Η παραδοξότητα δεν είναι αποτρεπτική αντιθέτως είναι κάτι που σε καλεί να «τα βρεις» με την πόλη και τις συνθήκες της. Όταν κάποιος αφοσιώνεται στο να ανακαλύψει την πόλη τόσο περισσότερο εμπλέκεται και καταλήγει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της. Εξαρτάται από τον κάθε ένα τι θα του αποκαλύψει η πόλη: είναι σημαντικό να ακούς και να κοιτάς από κοντά και να έρχεσαι αντιμέτωπος με το «παράξενο» της πόλης όχι με φόβο αλλά με σεβασμό και περιέργεια.
Επισκεφθήκατε την Αθήνα αφού δημιουργήσατε το έργο; Εάν ναι, ποια είναι η αίσθησή σας από την πόλη; Εάν όχι, ποιες είναι οι προσδοκίες σας από την ελληνική πρωτεύουσα; Δεν την έχω επισκεφτεί ακόμη. Η προσδοκία μου είναι ότι είναι μια πόλη με έντονο πνεύμα: γεμάτη από στοιχεία, έστω και υπαινικτικά, του αρχαίου πολιτισμού των Ελλήνων αλλά ταυτοχρόνως σύγχρονη και ζωντανή.
Έκθεση Strange Cities:Athens, 20 Απριλίου – 28 Ιουνίου 2015. Καθημερινά 12:00-21:00 Διπλάρειος Σχολή (πλ. Θεάτρου 3)
