Ο Alfred Hitchcock, ένας απ’ τους σπουδαιότερους και επιδραστικότερους δημιουργούς όλων των εποχών, δεν είχε πάρει ποτέ του Όσκαρ σκηνοθεσίας. Ο Orson Welles, ο Stanley Kubrick, ο Howard Hawkes κι ο Sergio Leone το ίδιο. Ο Charlie Chaplin, ο Robert Altman κι ο Sydney Lumet θα είχαν επίσης τα ονόματά τους στη λίστα, αν δεν είχαν πάρει τιμητικά βραβεία για το σύνολο της δουλειάς τους, αρκετά χρόνια μετά την ακμή τους. Η Ακαδημία πολύ συχνά τα κάνει θάλασσα, δεν είναι κάτι καινούριο. Kι ύστερα τρέχει να τα περιμαζέψει όπως μπορεί, και καταλήγεις να έχεις τον Martin Scorsese να παίρνει το πρώτο του Όσκαρ για το The Departed / Ο Πληροφοριοδότης, έχοντας αφήσει πίσω του ταινίες όπως το Raging Bull / Ορισμένο Είδωλο, το Taxi Driver / Ο Ταξιτζής, το Goodfellas / Τα Καλά Παιδιά και λοιπά.
Η Ακαδημία πολύ συχνά τα κάνει θάλασσα, we get it. Αν όμως για τους σκηνοθέτες, που άντε να προλάβουν να βγάλουν μια ταινία τη διετία αν δεν τους λένε Woody Allen, είναι ζωτικής σημασίας να τους προλάβεις στην αιχμή τους, για τα μεγάλα ονόματα της ηθοποιΐας δεν είναι δα και τόσο βιαστικά τα πράγματα. Αν όχι κάνα-δυο ταινίες τη χρονιά, τότε τουλάχιστον ένα μουράτο project τη σαιζόν το έχουν σίγουρο, και δη όταν είναι σε ηλικία για βραβεία. Να, ο Eddie Redmayne για παράδειγμα, μετά το περσινό του The Theory of Everything / Η Θεωρία των Πάντων φέτος επέστρεψε με το The Danish Girl / Το Κορίτσι απ’ τη Δανία, η Jennifer Lawrence έχει την τέταρτη υποψηφιότητά της σε πέντε χρόνια, ο Christian Bale την τρίτη του σε μια πενταετία, κι αυτά χωρίς να μετράμε τις ερμηνείες για τις οποίες θα μπορούσαν, αλλά δεν πήραν υποψηφιότητες. Όπως για παράδειγμα ο Leonardo DiCaprio, που πέρσι ήταν υποψήφιος για το The Wolf of Wall Street / Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ, αλλά θα μπορούσε να είναι και για το The Great Gatsby / Ο Μεγάλος Γκάτσμπι. Δυο μουράτα project, μέσα σε μια χρονιά.
O DiCaprio δεν πρόκειται να πάει πουθενά, προφανώς, κι είναι λίγο περίεργη ετούτη η πρεμούρα να βραβευθεί εφέτος για την ερμηνεία του στο The Revenant / Η Επιστροφή, το οποίο –και δε νομίζω ότι θα σοκαριστεί κανείς διαβάζοντάς το– είναι μια απ’ τις πιο υπερεκτιμημένες ταινίες μιας κατά τα άλλα ψιλομέτριας χρονιάς. Όσο για την ερμηνεία του DiCaprio στο The Revenant, ε αυτή είναι η νούμερο ένα πιο υπερεκτιμημένη ερμηνεία, σ’ ολόκληρο το ευρύτατο και πλήρες στιβαρών ερμηνειών σώμα της καριέρας του. Να όμως, που η Ακαδημία πολύ συχνά τα κάνει θάλασσα κι ύστερα τρέχει να τα περιμαζέψει, κι έτσι ο DiCaprio μυρίστηκε το αίμα, και μ’ αυτό που σε μερικά χρόνια από σήμερα θα θεωρείται ερμηνευτικό μίασμα στην καριέρα του, οδεύει σαν οργισμένη αρκούδα προς το πρώτο Όσκαρ της ζωής του.
«Μπορώ να απαριθμήσω 30 με 40 σκηνές που ήταν μερικά απ’ τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει ποτέ» έλεγε ο DiCaprio σε μια απ’ τις πολλές του συνεντεύξεις στην πορεία για τα Όσκαρ, «είτε μιλάμε για να μπαινοβγαίνω σε παγωμένα ποτάμια, είτε να κοιμάμαι σε κουφάρια ζώων, ή για τα πράγματα που χρειάστηκε να φάω στο γύρισμα». Οι δυσκολίες των γυρισμάτων έγιναν κομμάτι της αφήγησης της ταινίας, η οποία, πολύ πριν αρχίσει να ξεδιπλώνει τα καρέ της στην οθόνη, έχτιζε το μύθο της γύρω απ’ τις ακραίες συνθήκες των επιτόπειων γυρισμάτων στα πέριξ της Αλάσκας, το πόσο απαιτητικό ήταν το φωτισμένο καλλιτεχνικό όραμα του Alejandro Gonzalez Inarritu να γυρίσει την ταινία αποκλειστικά με φυσικό φωτισμό, το πώς ο DiCaprio θα έπρεπε να τα βάλει με τα στοιχεία της φύσης «υπομένοντας πολικό ψύχος και πιθανότητες υποθερμίας συνεχώς».
Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ένα project σαν το The Revenant διασταυρώνεται με τη συλλογική ποπ κουλτούρα, έχουν υπάρξει κι άλλοι με καλλιτεχνικό όραμα να εξάρουν τις αντοχές της ανθρώπινης φύσης, υποβάλλοντας τους ερμηνευτές τους σε ακραίες δοκιμασίες των φυσικών τους ορίων, ανελέητα τεστ των σωματικών και πνευματικών τους αντοχών, σε μια προσπάθεια να χαρτογραφήσουν τα όρια της ανθρώπινης εσχατιάς. Μόνο που εκείνο το project, οι εμπνευστές του δεν προσπάθησαν να το μασκαρέψουν με επιφανειακές θεολογικές αναζητήσεις, ούτε να το αμπαλάρουν σε εξεζητημένες φιλμολαγνικές αναφορές. Δεν είχαν βέβαια το σκηνοθετικό ταλέντο του Innarretu, ούτε και το εξωπραγματικό budget ενός πρόσφατως οσκαροστεφανομένου σκηνοθέτη, αλλά δεν τα χρειάζονταν όμως κιόλας, γιατι οι προθέσεις τους ήταν αρκετά σαφείς ώστε να συμπυκνώνονται στο όνομα του brand τους: το Jackass.
Βέβαια ο DiCaprio δεν θα συμμετείχε ποτέ σε ένα project σαν το Jackass, όμως αν το Jackass συναντούσε το Man vs Wild, και το αποπαίδι τους το σκηνοθετούσε ο Tarkovsky, ναι, τότε εκεί κάτι έχουμε. «It will be fucking beautiful, cabron» θα έλεγε κι ο Inarritu με την πουράκλα στο ένα χέρι και το Όσκαρ του στο άλλο, και θα πέφτανε οι υπογραφές στα στούντιο της Fox, και πάρε κι ένα τσουβάλι λεφτά να το γυρίσεις, άλλο ένα τσουβάλι να το πουλήσεις, κι ένα σακί κουράδες να ταΐζεις τον DiCaprio να στρώσει στομάχι. Η ηθοποιία ως αυτομαστίγωμα είναι βεβαίως μια πολύ προσοδοφόρα τεχνική, ο Robert DeNiro την έκανε σχολή όταν έτρωγε ως και τους πάγκους της κουζίνας για να βάλει τα κιλά του Jake La Motta στο Οργισμένο Είδωλο, ο Tom Hanks την πήγε σ’ άλλο επίπεδο όταν έκοψε γυρίσματα και φαγητό για ένα χρόνο ώσπου να γίνει το χτικιό του Cast Away / Ο Ναυαγός, ο Matthew McConaughey σιγούρεψε το δικό του Όσκαρ δια της λιμοκτονίας στο Dallas Buyers Club. Αλλά δεν θέλαμε κάτι καλύτερο για τον DiCaprio;
Η επιβράβευση του DiCaprio φέτος, επειδή έσυρε τη μουσούδα του στη λάσπη, έκανε μακροβούτια σε παγωμένα ποτάμια, έφαγε ωμό το αληθινό συκώτι ενός βίσωνα, κι έκατσε να τον πηδήξει μια ψηφιακή αρκούδα, θα σημειώσει μια επιστροφή σ’ εκείνη την περίοδο γελοιότητας όπου οι ρόλοι ετοιμοθάνατων, παραμορφωμένων, ακρωτηριασμένων, ψωμολυσασμένων, και γενικότερα μιζεριασμένων, ή έστω καλομακιγιαρισμένων, ήταν από μόνοι τους εγγύση για τη βραβειακή υπεροχή. Σ’ εκείνη την εποχή που η Nicole Kidman έπαιρνε Όσκαρ για την ερμηνεία της προσθετικής της μύτης στο The Hours / Οι Ώρες, κι η Charlize Theron για τις ουλές του Monster. Η επιβράβευση του DiCaprio φέτος, θα είναι ένα πλήγμα κι ένα στίγμα, στην πορεία ενός ηθοποιού που μια δεκαετία πίσω, με το Blood Diamond / Ματωμένο Διαμάντι, παρέδωσε μια απ’ τις πιο στιβαρές, εσωτερικές, πλήρεις ραφιναρίσματος και υποδόρειας έντασης ερμηνείες που έχουμε δει ποτέ, σε mainstream δράμα τέτοιου επιπέδου. Κι έχασε το Όσκαρ απ’ τον Forest Whitaker για το Τhe Last King of Scotland / Ο Βασιλιάς της Σκωτίας, μια μετριότητα που διακρίθηκε χάρη σε μια ερμηνεία που απλά φώναζε πιο πολύ.
Στο σοβαροφανές αντίστοιχο της ορολογίας του full retard που εισήγαγε στο Tropic Thunder ο χαρακτήρας του Robert Downey Jr, ο DiCaprio βρέθηκε στη φετινή οσκαρική πεντάδα να μοστράρει ο ίδιος την ερμηνεία που απλά φωνάζει πιο πολύ. Και βέβαια, όπως λένε οι Αμερικάνοι, if you can’t beat them, join them. Αλλά να σου πω κάτι ρε συ Leo; Κι ο Alfred Hitchcock δεν είχε πάρει ποτέ του Όσκαρ. Είχε κάτι να ζηλέψει απ’ τον Whitaker;
