Ακτιβιστική ομάδα Θέατρο του Καταπιεσμένου
Ως ηθοποιοί – ακτιβιστές και μέλη της Ακτιβιστικής Ομάδας Θεάτρου του Καταπιεσμένου δρούμε μέσα στον ιστό της πόλης, κατά κύριο λόγο, εκτός θεατρικών θεσμών και σε επαφή με ένα κοινό, θα λέγαμε, ελάχιστα «φεστιβαλικό».
Η επαφή με ένα τέτοιο κοινό στο πλαίσιο των θεατρικών διαδράσεων μάς κάνει να αντιλαμβανόμαστε την καταλυτική λειτουργία της θεατρικότητας ως χώρου αναστοχασμού και επανασχεδιασμού της κοινότητας και την επείγουσα, σχεδόν βουλιμική, ανάγκη του κόσμου για αυτήν την αίσθηση κοινότητας και συμμετοχικότητας που προκύπτει κατά τις συμμετοχικές μορφές επιτέλεσης.
Ως θεατές (και πολιτικά όντα) θα θέλαμε ένα φεστιβάλ που να στοχεύει συνειδητά στη δημιουργία μιας ευρύτερης κοινότητας δρώντων θεατών, κατοίκων της πόλης, που θα επαναδιαχειρίζονται μέσω των παραστατικών δράσεων ζητήματα αξιοποίησης του δημόσιου χώρου και ενεργού συμμετοχής στα κοινά. Θέλουμε θεατές που η φωνή τους να γίνεται μέρος του παραστασιακού γεγονότος και να μπορεί αυτό, ανάλογα με το κοινό, να προσαρμόζεται και να παίρνει το ρόλο μιας λαϊκής συνέλευσης, μιας πολιτικής συνάντησης, μιας κοινωνικής ζύμωσης, καθώς στο όραμά μας ο δρών θεατής δεν είναι απλά αυτός που σηκώνεται από τη καρέκλα του, αλλά αυτός που αλλάζει τον κόσμο μέσα και έξω από το θέατρο.
Θέλουμε το φεστιβάλ να περιλαμβάνει μια τέχνη άρτια αισθητικά και αιχμηρή πολιτικά, που να παρεμβαίνει στην κοινωνία και να αναζητά διαρκώς διαφορετικούς τρόπους για να το πετύχει. Θα θέλαμε μικρότερα ή όχι ακόμα αξιοποιημένα από το φεστιβάλ αρχαία θέατρα, όπως το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, το Θέατρο του Διονύσου, το Αρχαίο Θέατρο του Άργους, να λειτουργήσουν ως χώροι πειραματισμού των νέων μορφών πολιτικού – πολιτειακού θεάτρου (κοινωνικό θέατρο, εφαρμοσμένο θέατρο, θέατρο της κοινότητας, θέατρο του καταπιεσμένου, θέατρο ντοκουμέντο, θέατρο της πραγματικότητας…), αναβιώνοντας έτσι την αρχική λειτουργία των αρχαίων θεάτρων ως χώρων συλλογικού αναστοχασμού στο πλαίσιο μιας διαρκούς και επώδυνης διαδικασίας αυτοθέσμισης και πολιτειακής αναθεώρησης της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας.
Θα θέλαμε ένα φεστιβάλ που να στοχεύει σε μια τέχνη ευρηματική, που, από τη μια, τολμά να πειραματίζεται με νέες μορφές πολιτικού – πολιτειακού θεάτρου μέσα σε αρχαία θέατρα και τα μετατρέπει σε ενεργούς χώρους και, από την άλλη, μετράει τις δυνάμεις της σε δύσκολους χώρους: φυλακές, προσφυγικούς καταυλισμούς, εκφασισμένες πλατείες του κέντρου της Αθήνας, απομακρυσμένα χωριά.
Τέλος, θέλουμε ένα φεστιβάλ που να μπορεί να είναι προσβάσιμο στον καθένα οικονομικά, με αρκετές δωρεάν εκδηλώσεις, γιατί τελικά θα πρέπει το κοινό που θέλουμε να συμμετέχει να μπορεί και να έρθει.
Θέλουμε, με δυο λόγια, μια τέχνη-όπλο στα χέρια αυτών που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και ένα φεστιβάλ που να μην είναι απλά ένα θερινό καλλιτεχνικό γεγονός, αλλά ένα γεγονός πολιτειότητας.
