Parasite: οι ταξικές διαφορές γίνονται επικίνδυνο παιχνίδι στη νέα ταινία του Κορεάτη Μπονγκ Τζουν Χο

Δύο χρόνια μετά την αμφιλεγόμενη πρεμιέρα του Okja στο Φεστιβάλ Καννών, της ταινίας του Netflix που ξεκίνησε την κουβέντα σχετικά με το eligibility των ταινιών της συγκεκριμένης υπηρεσίας σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, ο Μπονγκ Τζουν Χο επιστρέφει με τεράστια όρεξη με το Parasite, μια απολαυστική ανατροπή των κλασικών upstairs-downstairs ιστοριών που επιφυλάσσει άφθονες εκπλήξεις (γι’αυτό μην το δέσετε το “απολαυστική”). 

Ο τίτλος αναφέρεται στην οικογένεια Κιμ, της οποίας τα 4 μέλη ζουν οριακά κάτω από το έδαφος (ο Μπονγκ δεν ήταν ποτέ διακριτικός με τους συμβολισμούς), σε ένα βρώμικο, μικροσκοπικό ημιυπόγειο. Όταν τους πρωτογνωρίζουμε, επιβεβαιώνουν το χαρακτηρισμό του τίτλου πασχίζοντας να κλέψουν δωρεάν WiFi από τους γείτονες: οι άνεργοι Κιμ δεν τα βγάζουν εύκολα πέρα, αλλά η τραγική κατάστασή τους δεν πτοεί τη διάθεσή τους. Η τύχη της οικογένειας αλλάζει όταν δίνεται η ευκαιρία στο γιο να παραστήσει το δάσκαλο και να προσληφθεί για να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στην έφηβη κόρη του ευκατάστατου ζεύγους Παρκ. Εκμεταλλευόμενος την αφέλεια της κυρίας Παρκ και την απουσία του εργασιομανούς συζύγου της, καταφέρνει να βρει δουλειά στην αδερφή του και στη συνέχεια στους δύο γονείς του, με τους Κιμ να εξολοθρεύουν το υπόλοιπο προσωπικό με σπαρταριστά κόλπα προκειμένου να αρπάξουν την ευκαιρία της ζωής τους. 

Τουλάχιστον στην πρώτη ώρα του, το Parasite είναι μια κωμωδία (πανούργων) χαρακτήρων και μια διασταύρωση του Matchstick Men με τους Κλέφτες Καταστημάτων. Ο Μπονγκ το καταδιασκεδάζει με την απεικόνιση των ασυγχώρητων πλουσίων που ζουν σε μια φούσκα (προκαλώντας μας ταυτόχρονα ακραία real estate ζήλεια για το εκπληκτικό σπίτι τους) και αφήνει τους Παρκ να τους ξεζουμίσουν χωρίς δεύτερες σκέψεις. Όμως όταν η ηθική διάσταση των πράξεών τους βγαίνει στην επιφάνεια (και πάλι, οι συμβολισμοί του Μπονγκ είναι κραυγαλέα κυριολεκτικοί), η ταινία αλλάζει ταχύτητες όχι μόνο σε τόνο, ύφος και είδος, αλλά και στη μέχρι τώρα διακριτική τοποθέτησή της απέναντι στους αξιότιμους απατεώνες, οδηγώντας σε ένα καταστροφικό φινάλε, που θολώνει τα όρια που χωρίζουν τις δύο οικογένειες και τον αντικατοπτρισμό της μίας στην άλλη, θέτοντας ζητήματα ενοχής και συνενοχής.

Οι συζητήσεις περί οικονομικής θέσης καταλαμβάνουν τεράστιο κομμάτι στην κουλτούρα (ποπ και μη) της μεταπολεμικής, ανεπτυγμένης Νότιας Κορέας και τo Parasite εισβάλλει στην κουβέντα με περίσσειο στυλ – ίσως ο Μπονγκ να βασίζεται κάπως περισσότερο στο αναμφισβήτητο ταλέντο του να στήνει περίτεχνα, ανατρεπτικά και τρελούτσικα set-pieces παρά στο να φτάσει ακόμα βαθύτερα στον κοινωνικό σχολιασμό που θέλει να πετύχει. Πάντως καμία ομάδα από τα δύο άκρα του διχασμού δεν γλιτώνει από την κριτική του, όσο αδέξια κι αν γίνεται καθώς η ταινία οδεύει προς το φαντασιακό τέλος της.