2018, η χρονιά που η Αθήνα ΔΕΝ έγινε το νέο Βερολίνο

Αθήνα = το Νέο Βερολίνο. Το ίδιο βέβαια και η Λισσαβώνα, η Ουτρέχτη, το Εδιμβούργο, η Λιουμπλιάνα, το Ζάγκρεμπ και το Τάλιν. Μήπως όμως είναι το νέο Μπαγκλάντες; Και γιατί όχι η νέα Βηθλεέμ; Γιατί όμως πρέπει να είμαστε το νέο κάτι; Δε μπορούμε απλά να είμαστε ο εαυτός μας;

Βραβείο Αναδυόμενης Πολιτιστικής Πόλης 2017 στην Αθήνα – εκπληκτικό! Στα ονλάιν βραβεία LCD πήραμε το βραβείο της AVIS, με ανταγωνιστές το Μονπελιέ και το Τογκ Λι (;;). Φάτε τη σκόνη μας.

Γκραφίτι παντού, έχουμε και street art tours, όπως Λονδίνο. Και εκθέσεις με τον Shepard Fairey. Που δε πουλάνε γιατί κανείς δε ξέρει ότι είναι από τους πιο περιζήτητους καλλιτέχνες του τώρα. Επισκέφθηκε αυτήν την έκθεση κανένας από τους εικαστικούς «παράγοντες» του τόπου; Τι γίνεται με τους δικούς μας street artists;

Δεν έχεις βαρεθεί να βλέπεις εκθέσεις στημένες με μηδενικό μπάτζετ, όπου όλοι συνεργάζονται δωρεάν και τα έργα είναι φτιαγμένα από σκουπίδια και κολλημένα στον τοίχο με σελοτέιπ, ομάζ στον βωμό του μετα-στρουκτουραλιστικού-μινιμαλισμού; Συμβαίνουν αυτά στο Βερολίνο; Η ιδέα αυτή προσφέρεται για εξαγωγή;

Εναλλακτικοί χώροι όπου δημιουργικές κολεκτίβες στήνουν εκθέσεις που σχολιάζουν τις επιπτώσεις του δυτικού τύπου καπιταλισμού στον ψυχισμό του σύγχρονου μιλένιαλ. Αμφισβητούμε το πλαίσιο αναφοράς και επαναπροσδιορίζουμε όλοι μαζί την «ανθρωπινότητα». Τι να σημαίνει αυτό άραγε;

Ζούμε μεγάλες στιγμές. Οι καλλιτέχνες μας είναι παντού. Και πουθενά. Η διεθνής σκηνή παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα.

Η Πόπη αποφάσισε να γίνει κιουρέιτορ και οργάνωσε μια ομαδική έκθεση στο δυάρι της θείας της, της Νίτσας, στα Πετράλωνα. Είχε κάνει όπεν κωλ στο φέισμπουκ και συγκέντρωσε πολλές συμμετοχές. Καλλιτέχνες χωρίς γκαλερί αλλά και πολλούς ξένους. Μεγάλη επιτυχία, στα εγκαίνια ήρθε και ένας κιουρέιτορ που είχε δουλέψει στη Μπιενάλε “Αγορά” και αναλύσαμε τις μετά-συνθήκες που δημιουργεί η αντιθετική κανονικοποίηση στην τέχνη. Τι, δεν ήταν κιουρέιτορ; Ήταν σερβιτόρος; Εντάξει μωρέ.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Αθήνα είναι το νέο μετά-Βερολίνο. Αυτό βέβαια θα προϋπέθετε ότι είναι ένα μέρος όπου γεννιούνται τάσεις, που στη συνέχεια διαδίδονται και υιοθετούνται από άλλες πόλεις (όχι την Οργάνη Ροδόπης). Ότι κάποιοι θαυμάζουν, ονειρεύονται και αποδέχονται σαν επιθυμητή την πραγματικότητα της Αθήνας. Παίζει αυτό;

Ιδρύματα και μουσεία, ιδιωτικές συλλογές, σταρτ-απς και φυσικά νον-πρόφιτς. Δημιουργικός οργασμός. Νέες προοπτικές γεννιούνται για μια νέα γενιά ειδικών. Α προπο, το δελτίο τύπου γράφεται με «υ» ή με «ει»;

Καλά, μου έκαναν μια φοβερή πρόσκληση να συμμετάσχω σε μία ομαδική έκθεση σε εκείνη την ωραία γκαλερίτσα στο Κολωνάκι. Το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον: «Η Φραγκοσυριανή και οι Boney M». Παίρνουν μόνο 30% προμήθεια. Στο τέλος μου είπε ότι πρέπει να πληρώσω και 80 ευρώ για τη συμμετοχή. Βερολίνο έχουμε γίνει.

Λοιπόν, όλοι μιλάνε για την ελληνική σκηνή, είμαστε στο κέντρο της προσοχής, όλοι εμάς περιμένουν. Γιατι δε μας καλούν πουθενά οι παπάρες; Έλα μωρέ με τους άσχετους, ξέρουν ότι θα τους πάρουμε τα σώβρακα.

Μετα-εικαστικές προτάσεις που διαφοροποιούνται, δημιουργώντας συνδέσεις μεταξύ φολκλόρ παράδοσης και διεθνών τάσεων. Χτίζουμε γέφυρες που ενώνουν ποταμούς με κλωστές DMC.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books.

Ντοκουμέντα 14: Μαθαίνοντας από την Αθήνα. Μαθαίνοντας πως να φαλήρεις οικονομικά μια ιστορική διοργάνωση, με συνοπτικές διαδικασίες. Διεθνές relevance. Ένα όνειρο που πραγματώθηκε.  

Ξενομανία, wishful thinking και αντιγραφή. Γιατι δεν πετυχαίνει γαμώτο;

Ο ορισμός της πατέντας. Μετά-αλήθεια και οριακότητα. Τι σημαίνουν όλες αυτές οι εντυπωσιακές μετα-λέξεις;

Πως δημιουργείται πολιτιστική υπεραξία σε ένα μέρος του οποίου το βασικό allure είναι ο καλούτσικος καιρός, τα προσιτά ενοίκια, τα φθηνά ποτά (μπόμπες) και το οικονομικό street food; 25άρηδες που ψάχνονται στο δημιουργικό τρένο μέχρι να βαρεθούν και να γυρίσουν στο Βερολίνο να πιάσουν δουλειά στην Deutsche Bank γουστάρουν τρελά. Πι πι, το παπί.

Ρε, ήταν και εκείνη η Πολωνή δημοσιογράφος που είχε έρθει να κάνει διακοπές ένα θεμα για την ελληνική τέχνη στα χρόνια της κρίσης και έγραψε διθυράμβους για την Ελληνική σκηνή στο μπλογκ της. Την κεράσαμε 2 μπύρες στην Αγίας Ειρήνης και μετά πήγαμε και χορέψαμε στο six d.o.g.s. Χαμός, η διεθνής καριέρα ψήνεται, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από το εξωτερικό.

Στην Αθήνα έρχονται να μείνουν πια πολλοί διεθνείς καλλιτέχνες. Ο Γκάι ας πούμε, που ήρθε από το Λονδίνο πριν 3 μήνες, συνεπαρμένος από τη δημιουργιοκή ενέργεια της πόλης. Και επειδή στο Σόρντιτς τα χρήματα δε του έφταναν να νοικιάσει ούτε ντουλάπι του μπάνιου. Καλά, λεπτομέρειες.

Τι να μας πουν τώρα και οι ξένοι, μας ζηλεύουν.

Υπερβολές, λένε τις εκθέσεις μας απομιμήσεις των δικών τους. Τυχαίνει απλά και μας έρχονται οι ίδιες ιδέες 2-3 χρόνια μετά. Άσε που ενσωματώνουμε και το Ελληνικό μπρίο μέσα και παίρνει άλλη διάσταση το θέμα. Παρθενογέννεση δεν υπάρχει. Κλέψε σαν καλλιτέχνης!

Φέτος είδαμε καταπληκτικές ατομικές εκθέσεις από πολύ σημαντικούς διεθνείς καλλιτέχνες. Oι Gilbert & George πχ έδειξαν το The Beard Pictures στη γκαλερί Bernier Eliades. Μια ομολογουμένως πολύ σημαντική έκθεση. Δε πήγα να την δω, γιατί είχα πάει να τη δω στο Λονδίνο το 2017. Αναρωτιέμαι, ταξίδεψε κανείς εδώ ειδικά για να τη δει; Αναρωτιόμουν επίσης πως μπορεί να χωρέσει μια έκθεση που εξετέθη σε 5.000 τ.μ. στον όμορφο Αθηναϊκο χώρο. Ούτε στο Houston πήγα να δω τον Πικάσο. 

Χάπυ άουρ με οικονομικά ποτά στο εναλλακτικό (μετα-)καφενείο downtown, συλλογικότητα και γνωριμίες. Μιλάμε για τα πρότζεκτς που θα κάνουμε όταν πάρουμε χορηγία από το ΝΕΟΝ. Χμμ, πολύ ενδιαφέρον.

Ψιτ, να συμφωνήσουμε ότι το νέο Βερολίνο είναι το Βερολίνο και η Αθηνα είναι η νέα Αθήνα και είναι αρκετά διαφορετική από αυτήν που ήξερες;

Ωρα και για ένα στατιστικούλι: 386 ατομικές εκθέσεις, 345 ομαδικές, 38529 έργα σύνολο – ο απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς (τα επισήμως καταγεγραμμένα μόνο). Εσύ πόσες από αυτές τις εκθέσεις είδες; Πόσα έργα πήρες φέτος;

Ωχ, βαρεθηκα, πάμε σε τίποτα εγκαίνια να πιούμε δωρεάν κρασί;