Καθώς η δεκαετία του ΄70 ξεκινούσε, το Μεξικό ζούσε το δικό του οικονομικό «θαύμα», που επέτρεπε στη συνταγματική, έστω και κατά καιρούς καταπιεστική, κυβέρνηση της χώρας να φιλοξενήσει, δύο χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970. Το ίδιο πρόκειται να συμβεί μεταξύ 2014-2016 στη Βραζιλία, έστω κι αν το δικό της θαύμα δείχνει να ξεθωριάζει επικίνδυνα.
Προς το τέλος των 70s, η Αργεντινή, επίσης λατινοαμερικανική χώρα, που βρισκόταν όμως στο έλεος της δικτατορίας του στρατηγού Βιντέλα, φιλοξένησε κι εκείνη ένα Μουντιάλ. «Τι κι αν πεθαίνουν στην ασφάλεια μερικοί / άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο πολιτική», σάρκαζε με αφορμή τη διοργάνωση του 1978 ο τροβαδούρος της εποχής, Βασίλης Νικολαΐδης, σ’ ένα από τα ελάχιστα ελληνικά τραγούδια με αναφορές στο Μουντιάλ:
Έτσι, μέσα στην ίδια δεκαετία, το ποδόσφαιρο αναδείκνυε παραστατικά την πολυπλοκότητα και τις αλληλοσυγκρουόμενες πτυχές του. Παρακάτω παρουσιάζονται ορισμένες χαρακτηριστικές διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά Παγκόσμια Κύπελλα.
1970, Μεξικό: Η καλύτερη ομάδα πήρε το Κύπελλο
Με τις πρώτες τηλεοπτικές εικόνες να γιγαντώνουν το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση και την εφαρμογή της δυνατότητας πραγματοποίησης αλλαγών να επιταχύνει το ρυθμό των αγώνων, το Μουντιάλ εξελίχθηκε σε αποθέωση του επιθετικού ποδοσφαίρου. Φυσιολογικά, το Κύπελλο κατέληξε στην ομάδα που έβαζε τα περισσότερα γκολ: Ζαϊρζίνο, Ριβελίνιο, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο, φυσικά Πελέ, και όλοι υπόλοιποι, παρουσίασαν μια χορευτική, οργιώδη Βραζιλία που ήταν αδύνατο να της αντισταθεί κανείς.
1978, Αργεντινή: Η καλύτερη ομάδα δεν πήρε το Κύπελλο
Η Ολλανδία είχε χάσει, όχι άδικα, τον τελικό του 1974, σκοντάφτοντας πάνω στους διοργανωτές Δυτικογερμανούς, παρόλο που σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά είχε κερδίσει τις μεγαλύτερες συμπάθειες με το περιλάλητο «ολοκληρωτικό» της ποδόσφαιρο, που συνδύαζε ταχύτητα, επιθετικότητα, πρέσινγκ και αδιανόητες για την εποχή αλλαγές ρυθμού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, με την καθοδήγηση του Αυστριακού Ερνστ Χάπελ, προπονητή που είχε κάνει κτήμα του αυτό το ανανεωτικό στιλ, η πορτοκαλί ομάδα ανέβαζε στροφές καθώς προχωρούσαν οι αγώνες. Προσπερνώντας τα εμπόδια της Δυτικής Γερμανίας και της Ιταλίας βρέθηκε και πάλι στον τελικό απέναντι στους διοργανωτές, οι οποίοι κάθε άλλο παρά είχαν πείσει ότι άξιζαν να βρίσκονται εκεί. Μέσα σε ψυχροπολεμικό κλίμα και με μπόλικη δόση τύχης, η ομάδα που αποκλήθηκε «Κουρδιστό Πορτοκάλι» λύγισε, στην παράταση, με 3-1.
1970: Το καλύτερο παιχνίδι του 20ου αιώνα
Ακόμα και στις πιο ένδοξες μέρες του Κατενάτσιο, που στήριζε το οικοδόμημα του ποδοσφαιρικού ρεαλισμού σε γρανιτένια αμυντικά τείχη, η Εθνική Ιταλίας άρχισε να παρασύρεται από το γενικό κλίμα εκμεταλλευόμενη την τέχνη επιθετικογενών παικτών, σαν τους Τζίτζι Ρίβα, Σάντρο Ματσόλα και Ρομπέρτο Μπονισένια. Στον ημιτελικό βρήκε απέναντί της την πάντα κυνική (Δυτική) Γερμανία, που επίσης διέθετε παίκτες μεγάλης ακτινοβολίας, όπως οι Φραντς Μπεκενμπάουερ, Ούβε Ζέελερ, Βόλφγκανγκ Όβερατ και Γκερντ Μίλερ. Η εικόνα του Μπεκενμπάουερ να μάχεται παραπαίοντας με εξαρθρωμένη ωμοπλάτη κάτω από τον ζεματιστό μεξικάνικο ήλιο ήταν μόνο ένα συστατικό του απόλυτου ποδοσφαιρικού θρίλερ που εκτυλίχτηκε στο στάδιο Αζτέκα.Το 1-0 μέχρι το 89ο λεπτό μετατράπηκε σε 4-3 στο 111ο, με την Ιταλία να παίρνει για τρίτη και καθοριστική φορά το προβάδισμα στο σκορ.
1978: Το πιο ύποπτο παιχνίδι του 20ου αιώνα
Η Αργεντινή δεν είχε θέλξει ιδιαίτερα με την απόδοσή της και «έφτυνε αίμα» για να παίρνει τις απαραίτητες νίκες ώστε να προχωρήσει στη «δική της» διοργάνωση. Το διαβλητό σύστημα των αγώνων προέβλεπε μονάχα ένα νοκ-άουτ παιχνίδι, που δεν ήταν άλλο από τον ίδιο τον τελικό. Για να φτάσει εκεί, η Αργεντινή θα χρειαζόταν νίκη με τέσσερα γκολ διαφορά εναντίον του –αδιάφορου βαθμολογικά- Περού, ώστε να ξεπεράσει τη Βραζιλία και να πάρει την πρωτιά στον ημιτελικό όμιλο. Η ομάδα δεν είχε σημειώσει περισσότερα από δύο γκολ σε κανέναν από τους πέντε αγώνες που είχαν προηγηθεί, όμως στον αγώνα του Ροζάριο κατάφερε να βάλει … έξι, απέναντι στον γεννημένο στην ίδια πόλη, ωστόσο Περουβιανό, τερματοφύλακα Ραμόν Κιρόγα. Οι σκιές ήταν βαριές, η τεράστια «επένδυση» του Βιντέλα στο Μουντιάλ έπρεπε να αποσβεστεί, ωστόσο κανείς ποτέ δεν μίλησε επί του θέματος, παρά μόνο με υπονοούμενα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην Ισπανία, ένα παρόμοιο «μαγείρεμα» ανάμεσα σε Δυτικογερμανούς και Αυστριακούς οδήγησε τελικά τη Fifa στην απόφαση να γεμίσει το πρόγραμμα του Μουντιάλ με νοκ-άουτ αναμετρήσεις.
1970: Ο μεγαλύτερος σταρ ήταν εκεί
Ο Πελέ έκλεινε τον δωδεκαετή κύκλο της παρουσίας του σε Μουντιάλ όπως ακριβώς τον ξεκίνησε, δηλαδή στην κορυφή του κόσμου. Ενδιάμεσα έζησε τις απογοητεύσεις του 1962 στη Χιλή, όπου τραυματίστηκε στη διάρκεια του τουρνουά με αποτέλεσμα η δόξα για το θρίαμβο να αποδοθεί κυρίως στους Γκαρίντσα και Βαβά, αλλά και του 1966 στην Αγγλία, όταν η Πορτογαλία του Εουσέμπιο κέρδιζε νέους φίλους ταπεινώνοντας τη σελεσάο με 3-1 και αποκλείοντάς τη από τα προημιτελικά. Στη διοργάνωση του 1970 μπορεί να μη σκόραρε πολύ (4 γκολ), μπορεί το τρόπαιο να το σήκωσε ο Κάρλος Αλμπέρτο ως αρχηγός, εκείνος όμως πρόσφερε τις περισσότερες ατομικές στιγμές μαγείας, απολαμβάνοντας την πρωτοκαθεδρία του, ανάμεσα σε ίσους.
1978 : Ο μεγαλύτερος σταρ δεν ήταν εκεί
Μιλώντας για την Ολλανδία του 1978, οι φανατικοί της μπάλας αναφέρουν κυρίως τα ονόματα των Νέεσκενς, Ρένσενμπρινκ, Ρεπ, Νανίγκα, Κρολ και Χάαν. Η παταγώδης απουσία του Γιόχαν Κρόιφ, ίσως του μεγαλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή στην ιστορία, που εκείνα τα χρόνια μεσουρανούσε με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, έχει αποδοθεί σε τρεις πιθανές αιτίες: η πρώτη λέει ότι απείχε θέλοντας να διαμαρτυρηθεί για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αργεντινή από τη δικτατορία του Βιντέλα· η δεύτερη, ότι δεν θα του επιτρεπόταν να φοράει τη «δική του» πορτοκαλί φανέλα, με δύο μαύρες ρίγες αντί τριών, εξαιτίας ειδικής συμφωνίας που είχε κάνει με χορηγό εταιρεία αθλητικών ειδών· και η τρίτη, την οποία ο ίδιος επικαλείται μέχρι σήμερα, ότι λόγω μιας απειλής για απαγωγή που είχε αποδέκτες εκείνον και την οικογένειά του το 1977, δεν θα μπορούσε να είναι συγκεντρωμένος στο τουρνουά. Στην ίδια διοργάνωση, η υφήλιος δεν είχε την ευκαιρία να πάρει μια πρώτη γεύση και από τον 18χρονο τότε Ντιέγκο Μαραντόνα, τον οποίο ο προπονητής Σέζαρ Λουίς Μενότι «έκοψε» από την αποστολή της Αργεντινής την τελευταία στιγμή.
Στην επόμενη σελίδα, η πιο εμπνευσμένη αστοχία όλων των εποχών,η πιο γελοία διατητική απόφαση και άλλα πολλά
