Ο μεγάλος ιεροκήρυκας των μπλούζ Son House γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου 1902 και από νεαρή ηλικία ξεκίνησε ως πάστορας, προτού μετανοήσει και γίνει ένας από τους σπουδαιότερους και αυθεντικότερους μπλούζμεν μέχρι σήμερα. Είναι πολύ πιθανό να επηρεάστηκε από το εκκλησιαστικό κλίμα και το πάθος της πίστης εκείνη την εποχή, ώστε να το μεταφέρει και στη μουσική του αργότερα, ένα στοιχείο που τον έκανε αμέσως ξεχωριστό και απλοϊκά μαεστρικό με τη resonator κιθάρα και το slide του.
Παρόλο που ο πρότερος βίος του ως άνθρωπος της εκκλησίας ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος με την άσωτη ζωή των μουσικών, δε δίστασε να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, αλλάζοντας τελείως σελίδα στη ζωή του, ειδικά μετά και τη φυλάκισή του το 1928-29, όταν και σκότωσε κάποιον σε αυτοάμυνα. Από τις απαρχές της δεκαετίας του ’30, ο House ξεκινάει να ηχογραφεί κιόλας, στην Paramount Records, αφήνοντας στις επόμενες γενιές κάποιο υλικό, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για τότε. Εξίσου σημαντική είναι η συμβολή του μουσικολόγου Alan Lomax που φρόντισε να ηχογραφήσει τον House γύρω στο 1940-41, όταν και σταδιακά άρχισε να εξαφανίζεται από το προσκήνιο.
Αν και δεν είναι γνωστός ο λόγος για τη μεταστροφή του House, αφού άλλαξε κι επάγγελμα, θα περνούσαν τουλάχιστον είκοσι χρόνια προτού ξαναβρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος χάρη στην εκτενή μελέτη για τα μπλουζ του Μισσισσιπή. Κεντρική φιγούρα στο όλο εγχείρημα, ο Alan Wilson, κιθαρίστας των Canned Heat, που λάτρευε τη μουσική του Son House. Αυτό οδήγησε σε αρκετές συναυλίες του μπλούζμαν, όπως στο Newport Folk Festival το 1964 ή στη Νέα Υόρκη, ενώ ο Wilson συνεργάστηκε μαζί του και στο στούντιο με κάποια πολύ ενδιαφέροντα sessions.
Τη δεκαετία του ’70, όντας αρκετά άρρωστος αποσύρθηκε στο Ντιτρόιτ, όπου δεν ξαναέπαιξε μέχρι το τέλος της ζωής του το 1988, από καρκίνο στο λάρυγγα. Ωστόσο, η επιρροή και η επιμονή είναι έννοιες διακριτές μέχρι και τις μέρες μας, κυρίως χάρη στο δηλωμένο φαν, Jack White και τις διασκευές του με τους White Stripes και στη σόλο καριέρα του. Η μουσική κάνει κύκλους και ο Son House είναι ένας από τους λίγους στους οποίους επικεντρωνόμαστε συχνά-πυκνά γιατί διέθετε τα απολύτως απαραίτητα. Μια ξεδοντιασμένη κιθάρα, τη φωνή και το πάθος.