Ο Stephen Schwarzman
Κάθομαι στη παραλία και ξαφνικά έρχεται ένα τεράστιο σκάφος και αράζει λίγο πιο κάτω. Το κοιτάω και αρχίζω και ζηλεύω λίγο. Θα ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί μαζί τους, να κάθομαι άνετη πάνω στο κατάστρωμα, να κάνω ηλιοθεραπεία και να πίνω ένα ωραίο, δροσιστικό κοκτέιλ. Αλλά από την άλλη πάλι σκέφτομαι πως γίνεται κάποιος στις μέρες μας σε περίοδο κρίσης, να έχει τόσα λεφτά, ώστε να μπορεί να συντηρεί ένα τόσο μεγάλο σκάφος. Εμείς με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα. Και αφού έχουν τόσα λεφτά, γιατί απλά δεν βοηθούν τον κόσμο που έχει πραγματικά ανάγκη. Μπορεί κάποιος να είναι τόσο άπληστος; Έτυχε, όμως, να διαβάσω πρόσφατα ένα άρθρο του περιοδικού The New Yorker, που με έβαλε σε σκέψεις και με έκανε να συμπεράνω πως κάποιοι, ακόμα κι αν έχουν αμύθητη περιουσία, συνεχώς επιθυμούν περισσότερα.
Ο Stephen Schwarzman είναι ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο. Η περιουσία του ξεπερνάει τα 7 δις ευρώ. Δεν νομίζω πως έχει κάποιο παράπονο για τη ζωή του, έχει ό,τι θα μπορούσε να έχει φανταστεί. Και, όμως, τον εξοργίζει που η μεσαία οικονομική τάξη κατηγορεί τους πλούσιους για τα προβλήματα της. Θεωρεί πως θα ήταν σωστή κίνηση, η επιβολή υψηλής φορολογίας στους οικονομικά ασθενέστερους, με σκοπό φυσικά να ωφεληθεί ο ίδιος. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, δυστυχώς, άνθρωποι με τις ίδιες απόψεις. Τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον και χάρις στην πολιτική του Ομπάμα, οι πλούσιοι κατάφεραν να γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι , καθώς, το 95% των χρημάτων που κερδήθηκαν τα τρία πρώτα χρόνια μετά την εξυγίανση της αμερικανικής οικονομίας πήγαν στα χέρια των εύπορων Αμερικανών. Και όμως συνεχίζουν και ζητούν περισσότερα. Αυτό συμβαίνει επειδή θεωρούν πως ο κόσμος θέλει το κακό τους και δεν τους συμπαθεί. Σκέψη αδιανόητη για όποιον και να την κάνει.Το παράξενο, όμως, είναι πως παλιότερα τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Oι μεγιστάνες συμμετείχαν σε συνδικαλιστικά κινήματα, υποστήριζαν τους εργαζόμενους και κατέκριναν την παιδική εργασία. Αλλά, όλα αυτά άρχιζαν να αλλάζουν μετά την δεκαετία του ’70 και δεν θα ξαναλλάξουν ποτέ προς το καλύτερο.
Φυσικά οι πλούσιοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν. Έχουν τα πάντα. Το μόνο που ίσως τους λείπει είναι συναισθήματα. Δεν είναι να τους λυπάσαι αλλά να στεναχωριέσαι για αυτούς που μοχθούν για να έχουν έστω λίγα χρήματα για να ζήσουν.
