Το πιο δυσάρεστο δεν είναι τόσο οι αντιδράσεις δήθεν «προοδευτικών», δήθεν «φιλολαϊκών» κύκλων, κατά των πανηγυρισμών (κοίτα να δεις που φτάσαμε) μετά την πρόκριση της Εθνικής, αλλά το πόσο προβλέψιμες ήταν. Λίγα λεπτά μόνο μετά τη λήξη του αγώνα, αναγκαστήκαμε να κάνουμε νοητική προβολή στα απόνερα του θριάμβου (κινούμαστε άλλωστε υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρυσαυγίτικης επιρροής), ενώ μαζί με τα πανηγύρια είχε ξεκινήσει η καταγγελία των απανταχού εκδηλώσεων ενθουσιασμού ακόμα κι όταν αυτές παρέμεναν σε κόσμια και οπωσδήποτε μη ανάρμοστα πλαίσια.
Βρεθήκαμε έτσι, αντί να χαιρόμαστε για κάτι που μας προσφέρεται ως χάρισμα, να ακροβατούμε ανάμεσα στις official άναρθρες κραυγές θριάμβου και στην επιθετική κακομοιριά όσων δεν ανέχονται καμιά μαζική εκτόνωση χωρίς «πολιτιστικό» ή «πολιτικό»περιεχόμενο
Δικαιολογημένα ξυνίζουν γενιές ολόκληρες πια με τα κακόγουστα πατριωτικά παραμύθια και την κουραστική λούπα της αέναης εθνεγερσίας, αλλά όταν κάποιοι επιχειρούν να μηδενίσουν το κοντέρ (να σβήσουμε κάθε ίχνος ταύτισης μ’ αυτό το ανάλγητο έθνος) δεν μποικοτάρουν το Μουντιάλ ή την Εθνική, αλλά την ίδια τη λογική. Να παριστάνεις εξάλλου τον πολιτισμένο από άλλο πλανήτη (ενώ σε κατατρώει η μισαλλοδοξία) είναι όχι μόνο ανέξοδο, αλλά και άστοχο. Βρεθήκαμε έτσι, αντί να χαιρόμαστε για κάτι που μας προσφέρεται ως χάρισμα, να ακροβατούμε ανάμεσα στις official άναρθρες κραυγές θριάμβου και στην επιθετική κακομοιριά όσων δεν ανέχονται καμιά μαζική εκτόνωση χωρίς «πολιτιστικό» ή «πολιτικό»περιεχόμενο (δεν είναι οι πολλοί τόσο κουλ και ευαίσθητοποιημένοι όσο εσύ αγαπητέ (-ή) μου, τι να κάνουμε…)
Είναι αυτοί που εξαπολύουν τον προσδιορισμό «κάφρος» (ως πιο κορέκτ από το παλαιότερο «γύφτος») προς πάσα κατεύθυνση. Όψιμοι αντιρατσιστές (να μην είσαι ρατσιστής είναι αυτονόητο, δεν είναι ιδιότητα) οι ίδιοι, αγνοούν ίσως οτι «κάφρος» υπήρξε ο επίσημος χαρακτηρισμός του απαρτχάιντ για τους μαύρους Νοτιοαφρικανούς. Γενική διαπίστωση: Προσοχή σε όσους αυτοπροσδιορίζονται γενικώς ως «αντι» (βρες καλύτερα κάτι να είσαι «υπέρ» και τότε ξανασυζητάμε). Και σε όσους αλόγιστα αποδίδουν τα παλιακά κλισέ της σχολικής εθνικοφροσύνης ως χρυσαυγίτικα σλόγκαν (και μην μπούμε στην υπόθεση των κοινών ισοπεδωτικών «αντισυστημικών» συνθημάτων, που ακούγονται δεξιότερα και αριστερότερα του «συστήματος»γιατί θα στενοχωρηθούμε πάλι). Τα κλισέ των «αντιφρονούντων» κοντεύουν να γίνουν πιο γραφικά: «Το όπιο του λαού», ας πούμε (έλα ρε , πού το σκέφτηκες; ). ‘Οποιος πετάει τέτοια κλισέ έχει άμεση ανάγκη από κανονικό όπιο, μπας και μαλακώσει η πικρία μοναχικού φοιτητή που τον σιγοτρώει. Το Μουντιάλ εξάλλου αυτό είναι – ένα πανηγύρι ποδοσφαιρικών και εθνικών κλισέ, κουρασμένων και φρέσκων.
Όταν ήμουν παιδί, δε θα τολμούσα ούτε να φανταστώ μια τέτοια εξέλιξη για την ανυπόληπτη Εθνική Ελλάδας. Και τώρα που συμβαίνει θα πρέπει να απολογηθώ επειδή πανηγύρισα; Έλεος σύντροφοι.
Ακούμε αυτές τις μέρες τη στεγνή ντιρεκτίβα : «Να μη γίνει αφορμή η επιτυχία της εθνικής ομάδας για να πάρει το σύστημα ανάσα». Να μην πάρει ποτέ. Αλλά να μην πάρει και κανένας άλλος δηλαδή; Διάλειμμα είναι, global ψυχαγωγικό γεγονός. Και η πρόκριση της χώρας σου στην τελική φάση είναι ένα ανέλπιστο extra bonus.Όταν ήμουν παιδί, δε θα τολμούσα ούτε να φανταστώ μια τέτοια εξέλιξη για την ανυπόληπτη Εθνική Ελλάδας. Και τώρα που συμβαίνει θα πρέπει να απολογηθώ επειδή πανηγύρισα; Έλεος σύντροφοι. Ολισθαίνετε προς ένα μνησίκακο σνομπισμό, προς μια αντιλαϊκή, αντικοινωνική συμπεριφορά. Εννοείται οτι έχει δικαίωμα οποιοσδήποτε να είναι αντικοινωνικός, όχι όμως όταν επικαλείται διαρκώς το κοινό αίσθημα.
Υ.Γ. Έρχομαι τρίτος – “Johnny come lately” που λένε κι οι Αγγλοσάξωνες – στο θέμα μετά τον Σταύρο και τον Παναγιώτη, αλλά δε φανταζόμουν ποτέ οτι θα μας πρήξουν σε τέτοιο βαθμό, όχι οι «καθεστωτικοί» (αναμενόμενο και διαχειρίσιμο) αλλά οι «αντί».
