Ένα γκρι όχημα σταματάει μπροστά σε ένα σπίτι κατά τη διάρκεια μιας βραδινής καταιγίδας. Ο οδηγός (Ράσελ Κρόου) βγαίνει έξω, κατευθύνεται προς την είσοδο, χτυπάει την πόρτα με ένα σφυρί (όπως προστάζει το savoir vivre), την σπάει, πετυχαίνει μπροστά του ένα έντρομο ανδρόγυνο, το σκοτώνει με το σφυρί, περιλούζει με βενζίνη τις σωρούς τους (ξεχάσαμε να αναφέρουμε ότι όλη αυτή την ώρα κρατούσε ένα μπιτόνι στο άλλο χέρι και ότι τις επιθέσεις με το σφυρί τις έκανε με το ένα – αξιοζήλευτο arm strength για εμάς που δεν μπορούμε να σηκώσουμε ούτε γραμματόσημο), πετάει ένα αναμμένο σπίρτο και επιστρέφει στο φορτηγάκι του για να αποχωρήσει ενώ το σπίτι καίγεται στο βάθος. Εσείς καλά;
Αυτό είναι το πρώτο 5λεπτο της Έκρηξης Θυμού, ενός αναπολογητικού b-movie με πρωταγωνιστή τον -βραβευμένο με Όσκαρ- Κρόου που αντί να χρησιμοποιεί το εναπομείναν star power του για να βάλει μπρος ένα σίκουελ του The Nice Guys όπως θα όφειλε, το στριμώχνει μέσα σε ένα τρομακτικού μεγέθους fat suit (μοιάζει να έχει καταπιεί άλλον έναν Ράσελ Κρόου που κι αυτός φοράει fat suit) και για 90’ καταδιώκει στο δρόμο μια νεαρή μητέρα (Κάρεν Πιστόριους) που τόλμησε να του κορνάρει και να μην ζητήσει συγνώμη σε ένα φανάρι. Η Έκρηξη Θυμού δεν χάνει χρόνο με συστάσεις και εξηγήσεις (αρκεί μια συρραφή “ειδήσεων” που τονίζουν την αύξηση των οργισμένων αντιδράσεων στην καθημερινότητα των ανθρώπων) την ώρα των τίτλων αρχής), ανυπομονώντας να περάσει στο βίαιο ψητό, με τον υπέρβαρο Χαλκ του Κρόου να ανεβάζει το body count σε κάθε του τυχαία ή προγραμματισμένη συνάντηση και το τρομοκρατημένο θύμα του να μην γνωρίζει τις βασικές λειτουργίες ενός κινητού (το ότι η ταινία έχει πάρει διαζύγιο από τη λογική είναι αυτονόητο και μάλλον απαραίτητο για την ύπαρξή της.)
Τα κιλά της καραντίνας…
Τι το θέλες κι εσύ και κόρναρες;
Αυτά καλό είναι να μη γίνονται…
Την περισσότερη ώρα, η αγωνία και τα ολοένα και πιο αρρωστημένα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονται από έναν Κρόου που γρυλίζει και αγριοκοιτάει οι μιας χρήσης χαρακτήρες εξυπηρετούν το σκοπό της ένοχης ευχαρίστησης, αλλά όσο η δράση χαμηλώνει ταχύτητα αρχίζει να γίνεται πιο εμφανής η ασχήμια στις παρυφές της: ο ανώνυμος μανιακός τιμωρεί και εκδικείται μια κοινωνία που, όπως μας υπενθυμίζει η ταινία, τον οδήγησε στα άκρα με την αδικία και την κακομεταχείρισή της (Τζόκερ, εσύ;). Ο συντηρητικός, αντι-millennial της αέρας συγκρούεται με τις trashy ρίζες της (το προφανές 90s ξαδερφάκι της ήταν η Ξεχωριστή Μέρα του Τζόελ Σουμάχερ με τον Μάικλ Ντάγκλας), αλλά ακόμα και χωρίς ίχνος αυτογνωσίας, εξαντλεί σοφά το μεγαλύτερο meta ατού της: ο Ράσελ Κρόου, υπεύθυνος για το διασημότερο ίσως περιστατικό movie star οργής, δεν έχει ξαναϋπάρξει ποτέ τόσο θυμωμένος.
