Βρισκόμαστε μέσα σε ένα αστικό τριώροφο κτίριο του μεσοπολέμου, μέσα σε δύο διαμερίσματά του που ανασχεδιάστηκαν, στο ισόγειο και τον δεύτερο όροφο. Το κτίριο με την ασυνήθιστη συνθήκη των τριών όψεων -μία εκ των οποίων στέκεται σε έναν κεντρικό δρόμο του Παγκρατίου- αποτελεί τυπικό μοντερνιστικό κτίριο της εποχής.
«Η δομή των διαμερισμάτων και τα όποια μορφολογικά στοιχεία του εσωτερικού διατηρήθηκαν σχεδόν στο ακέραιο ενώ η επέμβαση έγινε με γνώμονα την αποκατάσταση της χωρικής ποιότητας των εσωτερικών», όπως εξηγεί το αρχιτεκτονικό γραφείο Plaini and Karahalios Architects, ο Γιάννης Καραχάλιος και η Ελισάβετ Πλαΐνη που ανέλαβαν να ανανεώσουν τα δύο διαμερίσματα.
Το διαμέρισμα του δεύτερου ορόφου αποτέλεσε το κύριο επίκεντρο της επέμβασης, έχει ενδιαφέροντα μορφολογικά στοιχεία και ιδιαίτερη προσοχή στην υλικότητα. «Η ανάδειξη της αλληλουχίας των δωματίων και των αλλεπάλληλων θεατρικών κάδρων που δημιουργούν στους παρακείμενους χώρους τους, αποτέλεσε το βασικό σχεδιαστικό στόχο της επέμβασης. Αυτη η χωρική συνθήκη εντάθηκε μέσω της χρωματικής ομαδοποίησης των δωματίων με σημείο εκκίνησης τα παλιά μωσαϊκά. Ειδικότερα για το χώρο της κουζίνας και των λουτρών, που είχαν υποστεί μη αναστρέψιμες αλλοιώσεις, η επέμβαση έγινε με σύγχρονη αρχιτεκτονική γλώσσα που διαφοροποιείται από την αποκατάσταση των παλαιών στοιχείων».
Το διαμέρισμα του ισογείου δεν παρουσιάζει μορφολογικές ιδιαιτερότητες, ενώ οι αλλοιώσεις της φυσιογνωμίας του ήταν πιο εμφανείς συγκριτικά.
«Η βασική ιδέα της επίλυσης είναι η υπογράμμιση του κεντρικού χωλ εισόδου ως διακριτού πυρήνα οργάνωσης της κάτοψης. Κάθε επιφάνεια των περιμετρικών δωματίων βάφτηκε λευκή. Σκοπός αυτής της απόφασης ήταν να επιλυθεί το πρόβλημα φωτεινότητας του διαμερίσματος αλλά και η ανάδειξη της υλικότητας των δαπέδων. Σε αντίστιξη, το κεντρικό χωλ ακολούθησε χρωματικά την παλέτα του παλιού μωσαϊκού».
Η επιλογή του χρώματος των κουφωμάτων και των μεταλλικών στοιχείων στους εξωτερικές όψεις προέκυψε από το αρχικό χρώμα της εξώπορτας του κτιρίου, η οποία αποτελεί ένα μικρό τοπόσημο της περιοχής με την παρουσία της στον δημόσιο χώρο.
Το χρώμα των κουφωμάτων αποτελεί έτσι το μοναδικό εκείνο στοιχείο που αποτυπώνει στην πόλη την σύγχρονη επέμβαση, «αφήνοντας την εξωτερική επιδερμίδα του κτιρίου σε μια κατάσταση μεταβατική και προσωρινή. Πρόκειται για μια συνθήκη κατά την οποία οι φθορές του χρόνου, τα σημάδια από σφαίρες από τη δεκαετία του ’40, αλλά και τα γκράφιτι αποτελούν μαρτυρίες συνέχειας και δυναμικής συνύπαρξης», περιγράφουν οι αρχιτέκτονες που καταφέρνουν να προσεγγίζουν το αρχιτεκτονικό απόθεμα της πόλης με τρόπο που εναρμονίζει το χθες με το σήμερα, με μια σύγχρονη και πάντα καλαίσθητη ματιά.
