Από τότε που η Pixar εξαγοράστηκε και ενσωματώθηκε στην Ντίσνεϊ, έχει ακολουθήσει μια σχετικά σταθερή τακτική του «ένα γι’ αυτούς, ένα για εμάς», καταπατώντας μεν τον παλιό της κανόνα για τα σίκουελ και γυρίζοντας ένα για σχεδόν όλους της τίτλους της, φροντίζοντας δε να διατηρήσει μια συχνή παραγωγή πρωτότυπων ταινιών σαν εκείνες που απογείωσαν το στούντιο στην περίφημη «χρυσή εποχή» του και το έκαναν συνώνυμο με σινεμά υψηλότατου επιπέδου. Έτσι, η δεκαετία του 2010 βρήκε την Pixar, μεταξύ άλλων, με δύο επιπλέον Cars (οι περισσότεροι είναι αλλεργικοί σε αυτό το franchise αλλά το Cars 3 ήταν πολύ καλό, #sorrynotsorry) και δύο Toy Story (το Toy Story 3 στην αρχή της και το Toy Story 4 στο τέλος της, ωραίο bookend), αλλά τη βρήκε και με το Coco και το Inside Out, που απευθείας γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του στούντιο. Τα γράμματα αυτά σβήστηκαν από τα δάκρυα, βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.) Μετά από ΤΕΡΑΣΤΙΑ εσωτερική πάλη, αφήσαμε το Toy Story 3 στην ησυχία του (έτσι κι αλλιώς όλοι οι άνθρωποι το έχουν στην καρδιά τους) και έτσι η τρίτη θέση πήγε δικαιωματικά στο Inside Out του Πιτ Ντόκτερ, ενός από τους 5 αρχικούς αρχιτέκτονες της Pixar που σήμερα βρίσκεται στο πηδάλιο της εταιρείας μετά τη σκανδαλώδη αποχώρηση του Τζον Λάσετερ.
Μια σχεδόν meta εκδοχή της κλασικής πιξαρικής ιδέας «κι αν [τα παιχνίδια/τα αυτοκίνητα/τα ψάρια κτλ] είχαν συναισθήματα;», το Inside Out αναρωτήθηκε «κι αν τα συναισθήματα είχαν συναισθήματα;» και απάντησε με έναν απίθανα εφευρετικό και ζωηρό τρόπο, οπτικοποιώντας τα πέντε βασικά συναισθήματα -Χαρά, Θυμός, Λύπη, Αηδία και Φόβος- ενός κοριτσιού ως ανθρωπάκια που έχουν το αρχηγείο τους μέσα στο μυαλό του και καθοδηγούν τις πράξεις του. Περίπλοκα concepts όπως ο αποχαιρετισμός της παιδικής ηλικίας, η αξία της συναισθηματικής ειλικρίνειας ακόμα κι όταν πηγάζει από αρνητικά αισθήματα και η ανάγκη για έναν ισορροπημένο, αρμονικό εσωτερικό κόσμο (ειδικά σε μια εποχή όπου τα παιδιά σχεδόν υποχρεώνονται να είναι πάντα 100% χαρούμενα) αποδίδονται με ευαισθησία, χιούμορ και συνεχείς εκπλήξεις στο animation (αφηρημένο stop-motion!) και στο σενάριο (τα Νησιά της Προσωπικότητας), ενώ στο άκουσμα του ονόματος Μπινγκ Μπονγκ ακόμα και ο πιο macho, macho maaaan γίνεται κουβάρι σε μια γωνία και σπαράζει στο κλάμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το Inside Out τόλμησε να πάρει σαφή θέση στην αιώνια διαμάχη «σκύλος ή γάτα;» και ήταν η σωστή, οπότε θα το κουβαλάμε στο μυαλό μας για πάντα…
