Τι είναι ο οργασμός; Ένας από τους πολλούς τρόπους να απαντά το σώμα μας στις ακραίες συγκινήσεις. Πρέπει να πιστέψουμε πως το αντρικό σώμα δεν ταράζεται εύκολα, γιατί οι δικοί μου οργασμοί ήταν πανομοιότυποι και φτωχοί σπασμοί, που το εύρος τους ελάχιστα διέφερε από τη μια φορά στην άλλη. Ντρεπόμουν για τη μίζερη συμμετοχή μου στην οργιακή της αναζήτηση κι έκρυβα την εύκολη ικανοποίηση της επιθυμίας μου γιατί ήταν η στιγμή του χωρισμού των σωμάτων, της επιστροφής στη μοναξιά. Περιφρονούσα αυτά τα λευκά λουλούδια που εκτόξευα μέσα στην κοιλιά της, θλιβερό μπουκέτο που προσφέροντας μου την ηδονή, μου στερούσαν το αντικείμενο της. Αυτό που προσπαθούσα να τιμήσω ήταν την ηδονή της Ρεβέκας, υπηρέτης της δικιάς της χαράς, αναγκασμένος να μιμούμαι το δικό της πλούτο, να αντιγράφω τη δική της εγκατάλειψη, μια και δεν την αισθανόμουν πραγματικά. Αλίμονο! Φτωχός οργωτής αυτής της ρόδινης και γόνιμης γης, ποτέ δεν έφθανα στο ύψος του δικού της παραληρήματος.
Η Ρεβέκα ήταν μια φύση πλούσια και γενναιόδωρη, ένα δέντρο γεμάτο καρπούς που έγερνε κάτω από το βάρος των επιθυμιών της. Βέβαια εμείς είμαστε που δίνουμε τόση αξία στην ηδονή των γυναικών, που προβάλλουμε πάνω της την ανησυχία ή τις αδυναμίες μας, γιατί αυτή η ηδονή αντλεί ένα μέρος της τρομερής της δύναμης απ’ το γεγονός πως είναι αόρατη. Όπως και να ‘ναι όμως τα πράγματα, η Ρεβέκα δε συγκρατούσε τις συγκινήσεις της και δεν μου έκρυβε τίποτε απ’ αυτές, φωνάζοντάς τες, ξεσκίζοντας τ’ αυτιά μου τη στιγμή της απολύτρωσης. Η μουσική του έρωτά της ήταν το πιο πονηρό στολίδι που είχε σοφιστεί για να με γοητεύει, ένα ύπουλο τέχνασμα που με σκλάβωνε με τη συνεχή μονωδία της φωνής της. Δε μπορούσα να ξεφύγω απ’ αυτές τις θρηνητικές αρμονίες, αυτές τις ψαλμωδίες, απ’ το «αινείτε τον Κύριο» ως το «Κύριε ελέησον», όπου τα γουργουρητά, οι λαρυγγισμοί ανακατεύονταν με πνοές πιο βραχνές, ένα κεντίδι από ήχους που σε υπνώτιζαν όπως στη λειτουργία. Αυτή η πριμαντόνα του παροξυστικού έρωτα είχε στο λαιμό της μια γκάμα για κάθε αίσθηση. Δεν αγκάλιαζα μόνο ένα κορμί αλλά και μια φωνή, ένα ηχητικό πανηγύρι που με τρόμαζε και μ’ ερέθιζε, και που με τις άσεμνες συγχορδίες του μου έδινε την εντύπωση πως βρίσκομαι σε μια σκηνή θεάτρου όπου το σπίτι ολόκληρο, οι γείτονες κι εγώ ο ίδιος είμαστε το κοινό.
Η Ρεβέκα δραματοποιούσε και τα πιο ασήμαντα αγκαλιάσματά μας με μια συναισθηματική θεατρικότητα που ήταν ταυτόχρονα πραγματική και προσποιητή. Είχε ανάγκη από την υπερβολή και τον μελοδραματισμό στον έρωτα, και μέσα στο τεχνικό ήταν πιο αυθεντική, απ’ ότι μέσα σε μια υποχρεωτική ειλικρίνεια, που θα γκρέμιζε τα πάντα. Όσο για τα μάτια της, στις ώρες του έρωτα έπαιρναν μια πράσινη απόχρωση σαν ένας εσωτερικός ήλιος ν’ ανάτειλε μέσα της, χρωματίζοντας τις κόρες τους. Όταν τέλειωνε η κρίση, τα βαριά βλέφαρά της ανοιγόκλειναν αργά, αφήνοντας να φανεί λίγο περισσότερο αυτό το φλογερό και θολό βλέμμα που με ξετρέλαινε.
