Περπατάω από το δωμάτιό μου μέχρι την πύλη του camp δεκάδες φορές. Αυτό είναι το ημερήσιό μου πρόγραμμα. Ιδανικά, το μόνο που θα ήθελα να κάνω είναι να κάθομαι στο κρεβάτι μου μέχρι επιτέλους να με καλέσει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και να φύγω από τη Μόρια».
Αυτά είναι τα λόγια του Μοχάμαντ, ενός 28χρονου πρώην εμπόρου από το Ιράν, όταν μου περιγράφει πώς περνάει την ημέρα του μέσα στον καταυλισμό της Μόριας, στον οποίον διαμένει εδώ και οκτώ μήνες.
Πριν συναντήσω τον Μοχάμαντ έξω από το Κέντρο Υποδοχής, τον είχα ρωτήσει ποια είναι η καλύτερη ώρα για να τον επισκεφθώ. «Ό,τι ώρα και να έρθεις, κανείς δεν θα κοιμάται», μου είπε.
Φτάνοντας στο camp, γρήγορα αντιλαμβάνεται κανείς αντικρίζοντας τη μεγάλη έκταση γης, που είναι σπαρμένη από μικρές και μεγάλες, λευκές και πολύχρωμες τέντες, πως η διάσταση του χρόνου στο μέρος αυτό αλλάζει και τα όρια μεταξύ ημέρας και νύχτας ξεθωριάζουν.
Πριν από περίπου 20 μέρες, ο Μοχάμαντ έφυγε από τη Μόρια με την άδεια παραμονής στα χέρια του, μπήκε στο καράβι και έφτασε στην Αθήνα προκειμένου να βρει δουλειά. Μετά από δέκα μέρες, δίχως να έχει βρει εργασία και με τα χρήματά του να λιγοστεύουν, επέστρεψε απογοητευμένος άρον άρον στη Μόρια, το «σπίτι» του.
«Στην Αθήνα δεν είχα πού να κοιμηθώ και κανείς δεν μου έδωσε δουλειά. Ξέρω πολύ λίγα ελληνικά. Εδώ τουλάχιστον έχω ένα μέρος να κοιμάμαι, έχω φαγητό και μου δίνουν χρήματα. Είμαι από τους τυχερούς», μου λέει με ένα πικρό χαμόγελο δείχνοντάς μου το ISOBOX όπου ζει μέσα στο camp.
Μια βόλτα στον καταυλισμό με πείθει πως έχει δίκιο.
